ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 59

"นี่มันเรื่องอะไร......"

เสียงพูดของกู้หนานเฉิงหยุดอยู่ตรงลำคอ อาจจะเป็นเพราะอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าวันถัดมา เหตุการณ์เดียวกันจะเกิดขึ้นมาต่อหน้าอีกครั้ง และยังอยู่ในห้องส่วนตัวของกู้ชิวเหลิ่งอีกด้วย

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเข้าประตูมาก็เห็นกู้ชิวเหลิ่งกับกู้ชิวถาง เกรงว่าเขาคงคิดว่ากู้ชิวเหลิ่งทำอะไรผิดอีกเป็นแน่

กู้หนานเฉิงเบิกตากว้าง มองดูภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ กล่าวด้วยความโกรธ: "ฉินจง! ทำไมถึงเป็นเจ้าอีกแล้ว! ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ในห้องของลูกสาวข้าได้? เจ้า......นี่เจ้าทำอะไรลงไป!"

กู้ชิวถางกล่าวอย่างเคารพนบนอบอยู่ด้านข้าง: "ท่านพ่อ ตอนที่ลูกกับน้องรองมา ก็เป็นภาพฉากนี้แล้ว เพราะคุณชายฉินไม่ใช่คนทั่วไป ดังนั้นลูกจึงไม่กล้าจัดการเองโดยพลการ ขอท่านพ่อได้โปรดตัดสินด้วย"

กู้หนานเฉิงชี้ไปทางเซี่ยชุนที่ฝังตัวอยู่ในผ้าห่ม กล่าวถามด้วยเสียงที่เย็นชา: "เจ้า! เจ้าเงยหน้าขึ้นมาเลย!"

ร่างกายของเซี่ยชุนสั่นเทาขึ้นมาในทันใด ตอนที่เงยหน้าขึ้นมา ถึงขั้นสามารถมองเห็นเส้นเลือดบนหน้าผากของกู้หนานเฉิงได้อย่างชัดเจน: "บ่าว......บ่าวก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น! บ่าวก็แค่ยกถั่วเขียวต้มน้ำตาลมาให้คุณหนูรองเท่านั้น ใครจะไปรู้ว่า......"

เซี่ยชุนเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ชี้ไปที่กู้ชิวเหลิ่งแล้วกล่าวว่า: "คือคุณหนูรอง! ! คุณหนูรองนางวางแผนให้ร้ายบ่าวเจ้าค่ะ! นายท่าน!"

กู้หนานเฉิงมองไปทางกู้ชิวเหลิ่ง สีหน้าท่าทางผิดไปจากปกติเล็กน้อย: "ที่นางพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่?"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวขึ้นมาโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า: "เรียนท่านพ่อ ลูกฝึกเขียนอักษรอยู่ในลานของท่านพี่ตลอดช่วงบ่ายเท่านั้น ไม่รู้เลยว่าลานของตัวเองเกิดเรื่องอะไรขึ้นเจ้าค่ะ ยิ่งไม่รู้ว่าทำไมเซี่ยชุนที่อยู่ข้างกายของพี่ใหญ่ ถึงมาปรากฏตัวอยู่ในห้องส่วนตัวของลูกได้ ยังทำเรื่องบัดสีกับพี่ฉินอีก ลูกไม่รู้จริงๆว่า เหตุใดเชี่ยชุนถึงพูดเช่นนี้เจ้าค่ะ"

รู้สึกได้ถึงสายตาของกู้หนานเฉิงที่อยากจะสอบถามตัวเอง กู้ชิวถางก็กล่าวขึ้นมาว่า: "สิ่งที่น้องรองพูดเป็นความจริง ช่วงเวลานี้น้องรองอยู่กับลูกตลอด ในห้องหนังสือมีกระดาษลายมืออักษรที่ฝึกเขียนเป็นหลักฐาน"

เซี่ยชุนเองก็เจอเรื่องเช่นนี้เป็นครั้งแรก เห็นรังสีแสงที่ค่อยๆเย็นยะเยือกลงมาของกู้หนานเฉิง ทำให้เชี่ยชุนไม่ทันได้แก้ต่าง

"ไปเรียกแม่นายของนางมา!"

คนที่กู้หนานเฉิงพูดถึงย่อมหมายถึงกู้ชิวเซียงอยู่แล้ว

กู้ชิวถางรู้ว่าครั้งนี้กู้หนานเฉิงโกรธเคืองอย่างมาก ดังนั้นจึงกล่าวว่า: "ลูกกลับคิดว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับน้องสาวคนโตเลย เพียงแค่คนรับใช้มีพฤติกรรมที่ไม่ดีเท่านั้น อย่างมากน้องสาวคนโตก็มีความผิดที่อบรมสั่งสอนไม่เข้มงวดเท่านั้น"

ฉินจงที่อยู่ด้านข้างคิดได้ในทันที รีบร้อนลงมาจากเตียง เอาเสื้อผ้ามาคลุมไว้บนร่างกาย เห็นได้ชัดว่าตื่นตระหนก: "ท่านลุง! ท่านฟังหลานอธิบายก่อน ผู้หญิงคนนี้นางเป็นคนยั่วยวนข้า!"

"ไป! ไปพาลูกสาวอกตัญญูคนนั้นมาให้ข้า!"

กู้ชิวเหลิ่งมองดูภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างสงบ ความจริงก็แค่ทำเรื่องบัดสีกับสาวใช้คนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไรเลยด้วยนิสัยของกู้หนานเฉิง สามารถพูดแค่สองสามคำแล้วปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปได้อย่างสิ้นเชิง แต่จะโทษก็ต้องโทษที่ เมื่อวานฉินจงมีความสัมพันธ์กับสนมคนโปรดของกู้หนานเฉิงไปแล้ว

ถูกพบเข้าก็ช่างเถอะ กู้หนานเฉิงก็ทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ทั้งหมดก็เพราะเห็นแก่หน้าของตระกูลฉิน แต่ว่าครั้งนี้ฉินจงกลับแอบเข้ามาในจวนกู้โหวภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีคนรู้ แล้วแอบมีความสัมพันธ์กับสาวใช้คนหนึ่งในห้องของคุณหนูคนหนึ่งอีก และต่อมาก็ถูกพบเข้าอีก นี่มันคือการท้าทายศักดิ์ศรีของกู้หนานเฉิงชัดๆ

ลองนึกภาพคนรุ่นหลังคนหนึ่ง ถึงกับเห็นจวนกู้โหวเป็นเหมือนกับสวนหลังบ้านเดินไปมาตามใจชอบ คนธรรมดาคนหนึ่งยังสามารถรู้สึกได้ถึงการเย้ยหยัน นับประสาอะไรกับคนอย่างกู้หนานเฉิง จะให้อภัยได้อย่างไรกัน?