ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 60

กู้ชิวเหลิ่งอดที่จะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นมาไม่ได้ นางแทบจะรีรอไม่ไหวอยากจะเห็นสถานการณ์ที่น่าอับอายของกู้ชิวเหลิ่งแล้ว

กู้ชิวเซียงที่เดินมาถึงตรงหน้าประตู รอยยิ้มที่ยากจะเก็บซ่อนในสายตา ถึงแม้ว่านางจะสามารถเก็บซ่อนเอาไว้แล้ว แต่ว่าตอนที่เข้าประตูมาก็ยังถูกกู้ชิวเหลิ่งจับรายละเอียดนี้ได้

"ท่านพ่อ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับน้องรองใช่หรือไม่? ทำไมถึงมารวมตัวกันในห้องน้องรองกันล่ะ?"

คำพูดของกู้ชิวเซียงเพิ่งหยุดลง จู่ๆก็เห็นกู้ชิวเหลิ่งที่เดินออกมาจากด้านหลังของกู้หนานเฉิง เสื้อผ้าไม่บุบสลาย ใบหน้าสงบนิ่ง ท่าทางดูไม่เหมือนถูกข่มเหงมาเลยแม้แต่น้อย

"เจ้าดูเองสิว่าสาวใช้ที่อยู่ข้างกายเจ้าทำเรื่องสกปรกโสโครกอะไรออกมา!"

รอยยิ้มมุมปากของกู้ชิวเซียงแข็งทื่อไปในชั่วพริบตาหลังจากที่เห็นกู้ชิวเหลิ่งไม่ได้รับความเสียหายใดๆเลย แต่เชี่ยชุนสาวใช้ที่มีความสามารถที่สุดข้างกายของตนเองกลับเปลือยร่างคุกเข่าอยู่บนพื้น นางให้เชี่ยชุนมาส่งโจ๊กรังนกที่ใส่วสันตโอสถ ทำไมถึงกลายเป็นสภาพอย่างในตอนนี้ได้?

มิน่านางถึงรอเชี่ยชุนกลับมาไม่ได้สักที ที่แท้เหตุการณ์ก็ไม่ได้เป็นไปตามที่นางคาดเอาไว้เช่นนั้นนานแล้ว

กู้ชิวเซียงอย่างไรก็ไม่ใช่ฮูหยินใหญ่ เจอกับเหตุการณ์เช่นนี้ก็หักเลี้ยวกลับมาได้ยากมาก ได้แต่ปากแข็งไม่ยอมรับเท่านั้น เอ่ยปากกล่าวอย่างตะกุกตะกัก: "นี่......เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? เชี่ยชุน ทำไมเจ้าถึงมาปรากฏตัวในห้องคุณหนูรองได้? แล้วก็พี่ฉิน......"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวถามด้วยน้ำเสียงที่มีความหมายลึกซึ้ง: "ดูจากท่าทางเช่นนี้ของพี่ใหญ่ ราวกับว่าไม่รู้ไม่เห็นเลยว่าสาวใช้ของตัวเองหายตัวไป?"

"น้องรอง! เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? ความหมายของเจ้าคือ ข้ายุยงสาวใช้ที่อยู่ข้างกายของตนเองให้มีความสัมพันธ์บัดสีกับลูกผู้พี่ของตัวเองงั้นหรือ?"

"ก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น เพียงแต่ว่าสาวใช้ที่อยู่ข้างกายหนีหายไปนานขนาดนี้ พี่ใหญ่ก็ยังไม่ได้สังเกต ทำให้ข้ารู้สึกแปลกใจก็เท่านั้น"

กู้ชิวเซียงกล่าวว่า: "ท่านพ่อ ลูกไม่ใช่ว่าไม่สังเกตเห็นว่าเชี่ยชุนหายตัวไป เพียงแต่ว่า......"

ก่อนหน้านี้กู้ชิวเซียงสั่งให้เชี่ยชุนไปเตรียมโจ๊กรังนกแล้วส่งไปให้กับกู้ชิวเซียง แต่ว่าคำพูดนี้หากพูดออกมา จะต้องทำให้กู้หนานเฉิงเกิดความสงสัยขึ้นมาอย่างแน่นอน ดังนั้นคำพูดมาถึงปาก ก็เปลี่ยนคำพูดไปอีก: "เพียงแต่นึกว่าเชี่ยชุนแอบหลบไปอู้งานแล้ว ดังนั้นก็เลยไม่ได้ใส่ใจมากนัก"

กู้หนานเฉิงเป็นจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์มาตลอด แล้วจะไม่รู้ได้อย่างไรว่ากู้ชิวเซียงมีเรื่องปิดบัง? นี่เป็นเพราะว่าสุดท้ายแล้วกู้ชิวเซียงก็ยังเป็นลูกสาวที่เขารักมากที่สุด เขาไม่แข็งใจที่จะลงโทษมาตลอด ดังนั้นถึงได้ปิดปากไม่คุยเรื่องที่เชี่ยชุนหายตัวไป แต่หันกลับมาถามว่า: "ไหนเจ้าลองพูดมาสิ กลางคืนดึกดื่นเจ้าแอบเข้ามาในจวนโหวข้า หมายความว่าอย่างไร? หรือว่ามีคนให้เจ้ามา?"

ฉินจงถูกตั้งคำถาม จู่ๆก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา คำพูดแก้ต่างที่คิดได้เมื่อครู่นี้ลืมไปอย่างหมดจดในทันที อย่างไรเขาก็ไม่สามารถพูดต่อหน้ากู้หนานเฉิงว่ากู้ชิวเซียงเป็นคนเรียกเขามาหรอกใช่ไหม? ถ้าหากบอกว่ามาพบกู้ชิวเหลิ่ง นั่นก็ไม่สมเหตุสมผลเกินไป และกู้ชิวเหลิ่งก็ไม่มีความสามารถพอที่จะติดต่อเขาได้เลยด้วยซ้ำ

ดังนั้นจึงตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก บนหน้าผากของฉินจงมีเหงื่อเย็นไหลออกมาแล้ว กู้ชิวเซียงคนนี้ช่างเก่งในการสร้างเรื่องเดือดร้อนมาให้เขาจริงๆ เหตุการณ์เมื่อคืนก็ทำให้เขาเสียหน้ามากแล้ว แต่แล้ววันนี้ก็มาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้อีก

"พูดมา! ถ้าหากไม่พูดความจริง ถึงเวลาข้าไปเรียกท่านพี่ฉินออกหน้า! เจ้าก็อย่าโทษลุงคนนี้ไม่เห็นแก่มิตรภาพแล้วกัน!"

กู้หนานเฉิงโกรธขึ้นมาจริงๆแล้ว เชี่ยชุนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นคิดได้ในทันที รีบร้อนกล่าวว่า: "นายท่าน! เรื่องนี้ล้วนเป็นการกระทำของคุณหนูรองทั้งนั้น! ท่านลองดูถั่วเขียวต้มน้ำตาลที่วางอยู่บนโต๊ะสิเจ้าค่ะ!"