ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 65

วันรุ่งขึ้นฟ้าเพิ่งจะเริ่มสาง กู้ชิวเหลิ่งก็ได้จัดเตรียมแผนงานที่ได้กำหนดเอาไว้เมื่อคืนนี้เรียบร้อยแล้ว

ตอนที่จูเอ๋อร์ตักน้ำเสร็จเข้าประตูมา กู้ชิวเหลิ่งกำลังงีบหลับอยู่บนเก้าอี้นวมยาว เมื่อคืนหลังจากส่งกู้ชิวถางกลับไปแล้ว นางก็ไม่ได้พักผ่อน แต่ปรับปรุงแก้ไขและเพิ่มเติมแผนงานของโรงน้ำชา

จูเอ๋อร์วางอ่างน้ำลงไปด้านข้างเงียบๆ คิดเอาไว้ว่าจะถอยออกไป ก็ได้ยินกู้ชิวเหลิ่งเอ่ยปากกล่าวว่า: "เตรียมล้างหน้าหวีผม อีกประเดี๋ยวเราจะไปที่โรงน้ำชากัน"

"อ๋า? คุณหนูไม่ได้นอนเลยทั้งคืน กว่าจะได้นอนพักผ่อนสักครู่หนึ่ง เช้าขนาดนี้ทำไมถึงต้องไปที่โรงน้ำชาอีกล่ะ!"

กู้ชิวเหลิ่งลืมตาลุกขึ้นมาจากเก้าอี้นวมยาวแล้ว เปลือยเท้าอยู่บนพื้น พื้นในตอนเช้าตรู่ยังเย็นยะเยือกอยู่ ไอความเย็นเสียดแทงจนกู้ชิวเหลิ่งกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา

"ยังไม่ยกอ่างน้ำเข้ามาอีก?"

จูเอ๋อร์ได้ยิน ถึงได้ยกอ่างน้ำเข้ามาอย่างเร่งรีบ ขณะที่หวีผมล้างหน้าให้กับกู้ชิวเหลิ่ง ก็กล่าวไปด้วยว่า: "หลายวันมานี้ในจวนเกิดเรื่องขึ้นมากมาย บ่าวเห็นว่าคุณหนูไม่ค่อยได้นอนหลับดีๆเท่าไหร่ ถ้าอย่างไรพักเรื่องของโรงน้ำชาเอาไว้ก่อนชั่วคราวดีไหม? อย่างไรเสียนั่นก็คือการค้าของเซียวโหวเย๋น้อย เราก็แค่ตัวแทนบริหารจัดการเท่านั้น"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวอย่างราบเรียบ: "ว่าเจ้าโง่ เจ้าก็ไม่ยอมใช้สมองคิดจริงๆ นี่คือการค้าของเซียวอวิ๋นเซิงงั้นหรือ? นี่คือโอกาสต่างหาก หากทำได้ดี เราก็จะสามารถผูกขาดการค้าของโรงน้ำชาทั้งหมดในเมืองหลวง"

"ผูก.....ผูกขาด?"

จูเอ๋อร์ฟังแล้วเป็นคำที่ไม่คุ้นเคย กู้ชิวเหลิ่งกลับไม่เอ่ยถึงมันอีก

กู้ชิวเหลิ่งกำลังเตรียมตัวจะลุกขึ้น หน้าประตูก็มีคนกำลังเคาะประตูแล้ว กู้ชิวเหลิ่งขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย กล่าวถาม: "ใครกัน?"

"ข้าน้อยเปียนเจียง"

กู้ชิวเหลิ่งไม่ค่อยคุ้นเคยกับชื่อเปียนเจียงเท่าไหร่นัก แต่ว่าจำได้รางๆว่าเป็นรองแม่ทัพที่อยู่ข้างกายของกู้ชิวถาง

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวอย่างราบเรียบ: "เช้าขนาดนี้ หาข้ามีธุระอะไรหรือ?"

"ท่านแม่ทัพเชิญคุณหนูไปฝึกซ้อม"

กู้ชิวเหลิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืน กู้ชิวถางบอกว่าพรุ่งนี้ก็จะมาหานาง คิดไม่ถึงว่าเวลาที่กำหนดไว้จะเป็นตอนเช้าตรู่

กู้ชิวเหลิ่งลุกยืนขึ้นมา แล้วเปิดประตูห้องออก

เดิมทีเปียนเจียงยังเงยหน้าอยู่ เมื่อเห็นกู่ชิวเหลิ่งเปิดประตูห้องออกกะทันหัน สวมชุดกระโปรงยาวสีเขียวไม้ไผ่ทั้งชุด ผมดำขลับที่ยาวมาถึงเอว ยังไม่ได้รวบผมขึ้น ใบหน้าขาวนวลเนียนละเอียด ดวงตาที่ดำลึกคู่หนึ่งดูงดงามอย่างยิ่ง

เปียนเจียงรีบร้อนก้มหน้าลง คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่ก้มหน้าลงแล้ว ก็เห็นเท้าที่เปลือยเปล่าคู่หนึ่งของกู้ชิวเหลิ่งอีก

เปียนเจียงหลับตาลงด้วยความกระดากอาย ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะมองไปทางไหนดีจริงๆ

จูเอ๋อร์ยังไม่ทันจะมองดูคุณหนูของตัวเองเอาไว้ ใครจะรู้ว่ากู้ชิวเหลิ่งก็ไปเปิดประตูแล้ว

"เจ้าไปบอกกับท่านพี่ก่อน ในห้องข้าไม่มีเสื้อผ้าที่เหมาะกับการฝึกซ้อม ตอนนี้ข้าจะออกไปซื้อข้างนอก ให้ท่านพี่รอข้าครึ่งชั่วยาม"

"ข้าน้อยทราบแล้ว ข้าน้อยจะไปรายงานท่านแม่ทัพเดี๋ยวนี้แหละ"

กู้ชิวเหลิ่งพยักหน้า แล้วปิดประตูห้องลงอีกครั้ง ใช้ปิ่นปักผมไม้ที่อยู่ในมือรวบผมขึ้นมา กล่าวกับจูเอ๋อร์ว่า: "ไปเตรียมรถม้าเถอะ"

"บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ"

กู้ชิวเหลิ่งซ่อนแผนงานที่เตรียมเสร็จเมื่อคืนเอาไว้ในแขนเสื้อ