ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 69

ฝู้ซื่อจื่อกัดฟัน สภาพเหมือนเพิ่มความกล้าให้ตัวเอง พูดว่า "ใช่แล้วอย่างไง!"

"ฝู้จื่อโม่"

น้ำเสียงอันเคร่งขรึมและมีความโกรธเล็กน้อยดังมาจากที่ไม่ไกลนัก กู้ชิวเหลิ่งหันร่าง เห็นผู้ชายในชุดคลุมยาวสีม่วงคนหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าอวี้ฉือจ้านมาอย่างเร่งรีบ เพียงแค่บังเอิญมาก เพิ่งถึงก็ได้ยินคำสนทนาอันเหลวไหลพวกนี้

กู้ชิวเหลิ่งอันกลับมายิ้มริมฝีปากโก่ง มองดูฝู้จื่อโม่หน้าดำ พูดว่า "ฝู้ซื่อจื่อวางใจได้เลย กู้ชิวเหลิ่งไม่ชอบผู้ชายคนไหนอย่างแน่นอน กับเซ่อเจิ้งหวางก็แค่ช่วยเหลือซึ่งกันและกันเท่านั้น พวกท่านอยากรู้จักจวินฉีเซิ่ง ส่วนข้าก็แค่อยากกำจัดเรื่องในอดีตเท่านั้น จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกเขามากเกินไปแน่นอน"

อวี้ฉือจ้านเดินมาถึงแล้ว น้ำเสียงเหมือนมีความโกรธต่อนาง "สร้างความวุ่นวายให้เจ้าแล้ว"

กู้ชิวเหลิ่งเผชิญต่อสายตาอันเย็นชาและสับสนของอวี้ฉือจ้าน มีรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย "ดูแล้วเซ่อเจิ้งหวางกับฝู้ซื่อจื่อยังมีเรื่องต้องคุยกัน ข้าน้อยต้องขอตัวก่อน"

"กู้ชิวเหลิ่ง! เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้!"

"ฝู้จื่อโม่! เจ้าหุบปาก!"

ฝู้จื่อโม่เพิ่งเคยเห็นอวี้ฉือจ้านหน้าดำเคร่งเครียดเป็นครั้งแรก ไม่ปิดบังอารมณ์โกรธในสายตาแม้แต่น้อย ส่วนกู้ชิวเหลิ่งไม่ได้หันกลับมาเพราะเสียงตะโกนของฝู้จื่อโม่เลย

จนกระทั่งกู้ชิวเหลิ่งขึ้นไปนั่งบนเกี้ยวแล้ว ถึงได้ยินเสียงต่อสู้กันระหว่างทั้งสองคน

จูเอ๋อร์ถามขึ้นด้วยความตกใจ "คุณหนู เซ่อเจิ้งหวางและฝู้ซื่อจื่อทำไมถึงต่อสู้กันขึ้นมา? นี่ควรทำอย่างไรดี......."

"ขึ้นเกี้ยว ไปเถิด"

กู้ชิวเหลิ่งหลับตาอย่างเย็นชา แทบไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

ฝ่ามือของฝู้จื่อโม่สู้อวี้ฉือจ้านไม่ได้ ถอยหลังติดกันไปหลายก้าว ตอนแรกฝู้จื่อโม่นึกว่าอวี้ฉือจ้านแค่ล้อเล่น คิดไม่ถึงว่าเพื่อกู้ชิวเหลิ่งคนเดียวกลับลงมือหนักขนาดนี้

"อวี้ฉือจ้าน! เจ้าเอาจริงหรือนี่!"

ฝู้จื่อโม่วิชาตัวเบาดีมาก ถ้าหากไม่ใช่สาเหตุนี้ ก็ถูกอวี้ฉือจ้านผลักไปถึงขอบฟ้าโน่นตั้งนานแล้ว

อวี้ฉือจ้านฝ่ามือหนึ่งยังไม่ได้ดึงกลับ อีกฝ่ามือหนึ่งก็ออกไปอีก ทำให้ฝู้จื่อโม่รับไม่ทัน สุดท้ายแม้กระทั่งโอกาสพูดก็ไม่มีแล้ว ได้ยินเพียงเสียงหอบของฝู้จื่อโม่ที่ถูกอวี้ฉือจ้านบีบ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน อวี้ฉือจ้านถึงหยุดการโจมตี บนตัวฝู้จื่อโม่ไม่มีรอยแผลแม้แต่น้อย เพียงแค่ดูจากสภาพแล้วจะจนตรอกได้แค่ไหนก็จนตรอกเท่านั้น

"เพื่อ.......เพื่อกู้ชิวเหลิ่งคนเดียว เจ้ากลับทำเช่นนี้กับข้า?"

ฝู้จื่อโม่อ่อนแรงล้มลงกับพื้น พูดประโยคเดียวยังใช้เรี่ยวแรงทั้งตัว

อวี้ฉือจ้านยืนอยู่ตรงหน้าฝู้จื่อโม่นิ่งๆ ไม่มีเหงื่อหยดลงมาแม้แต่เม็ดเดียว แสงแดดสาดส่องอยู่บนตัวของอวี้ฉือจ้าน เหมือนดั่งเพิ่มรัศมีแสงให้กับเทพแห่งสงคราม อวี้ฉือจ้านพูดอย่างเย็นชา "ไม่ได้รับการอนุญาตจากข้า ห้ามหานางเป็นการส่วนตัว"

ฝู้จื่อโม่ได้ยินประโยคนี้ ก็กลอกตา ล้มลงไปกับพื้นโดยตรง