ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 71

กู้ชิวเหลิ่งเงยหน้า น้ำเสียงปนเสียงหัวเราะ "เซ่อเจิ้งหวางมาด้วยตัวเอง ก็เพื่อจะบอกข้าน้อยว่าเอี้ยนซานเหนียงและหอเฟิงเยว่เป็นของฝู้จื่อโม่? และขอโทษข้าน้อยแทนฝู้จื่อโม่ด้วย?"

อวี้ฉือจ้านผิวปาก นกพิราบสารอันฉลากตัวหนึ่งบินมาจากกลางอากาศ มาหยุดลงที่นิ้วของกู้ชิวเหลิ่งพอดี ทำให้กู้ชิวเหลิ่งชอบใจอย่างเชื่อฟัง

อวี้ฉือจ้านพูดอย่างตรงไปตรงมา "ข้าไม่ได้คิดจะตัดขาดความสัมพันธ์กับคุณหนูรองตั้งแต่ตอนนี้ เจ้าฉลาดเด็ดเดี่ยว น่าจะเข้าใจความเจตนาของข้า"

กู้ชิวเหลิ่งมองดูนกพิราบบนนิ้ว พูดว่า "ข้าน้อยก็รู้เรื่องจวินฉีเซิ่งแค่เจ็ดแปดส่วนเท่านั้น ที่มีประโยชน์ต่อเซ่อเจิ้งหวาง ก็รายงานไปหมดแล้ว ไม่ทราบว่าเซ่อเจิ้งหวงยังอยากทำข้อเสนออะไรกับข้าน้อย?"

มุมปากของอวี้ฉือจ้านมีรอยยิ้มอันเย็นชา "กู้ชิวเหลิ่ง เจ้าไม่ต้องอ้อมไปมากับข้า ข้ารู้ความคิดของเจ้า ถึงแม้ข้ายังไม่รู้ว่าเจ้ามีอะไรโกรธแค้นกับจวินฉีเซิ่งแห่งแคว้นฉี แต่ว่าเจ้าอยากเข้าใกล้จวินฉีเซิ่ง ก็ต้องผ่านการช่วยเหลือจากข้า มิเช่นนั้นในต้าเหยียนนี้ ความฉลาดเต็มสมองของเจ้าก็ใช้อะไรไม่ได้"

ถึงแม้การพูดของอวี้ฉือจ้านดูเกินไป แต่กู้ชิวเหลิ่งก็เข้าใจอย่างแน่ชัด สิ่งที่อวี้ฉือจ้านพูดคือความจริง อยู่ในต้าเหยียนแห่งนี้ คนที่มีอำนาจที่สุดไม่ใช่ฮ่องเต้อวี้ฉือกง แต่เป็นผู้ชายคนนี้มีมือครอบครองอำนาจทหารอำนาจบริหารการเมือง ส่วนอยากเข้าใกล้จวินฉีเซิ่ง แผนการตั้งแต่แรกของกู้ชิวเหลิ่งก็คือเข้าใกล้อวี้ฉือจ้าน ตรงหน้ามีโอกาสยื่นให้เปล่าๆ กู้ชิวเหลิ่งไม่ได้คิดจะไม่รู้กาลเทศะ

"ในเมื่อเซ่อเจิ้งหวางก็นำนกพิราบสารให้กับข้าน้อยแล้ว คาดว่าคงรู้คำตอบของข้าน้อยแล้ว ข้าน้อยก็ขอให้เซ่อเจิ้งหวางวางใจ ข้าน้อยคือกู้ชิวเหลิ่งแน่นอนไม่ต้องสงสัย ไม่ทำเรื่องเป็นภัยต่อต้าเหยียนอย่างแน่นอน หากพูดเท็จ ต้องโดนฟ้าผ่าแน่นอน"

อวี้ฉือจ้านกะพริบตามองกู้ชิวเหลิ่ง ผ่านไปนานมากถึงพูด "ข้าเชื่อเจ้า"

พูดประโยคนี้จบ อวี้ฉือจ้านดื่มน้ำชาที่เหลือในแก้วจนหมด มองดูแก้วน้ำชาในมือ อวี้ฉือจ้านพูดเสียงขรึม "อย่างไรเสียก็เป็นห้องนอนของหญิงสาว วางยาพิษดูเหมือนจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่ หากเจ้ารู้สึกไม่ปลอดภัยจริง พรุ่งนี้ข้ามอบคนให้เจ้าใช้หนึ่งคน"

กู้ชิวเหลิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย นางใส่ยาพิษรุนแรงไว้ที่เทียนหอมในห้องนอน แต่ว่าพิษชนิดนี้ไร้กลิ่นไร้สี ถ้าหากไม่มียาถอนพิษ เวลาภายในธูปหนึ่งดอกต้องเสียชีวิตแน่นอน ส่วนคนที่เคยดื่มยาถอนพิษครั้งเดียว จากนี้ไปก็จะมีภูมิต้านทานต่อพิษชนิดนี้ ก็จะไม่เป็นอะไรแล้ว

อวี้ฉือจ้านแค่เพิ่งเข้ามา แต่กลับรู้ว่านางวางยาพิษในห้อง จิตใจละเอียดอ่อนเพียงนี้ เกรงว่าเมื่อเทียบกับนางแล้ว มีเพียงเกินกว่าไม่มีการเทียบไม่ได้

กู้ชิวเหลิ่งยังสงสัยว่าอวี้ฉือจ้านรู้เรื่องที่ห้องนอนนางมียาพิษได้อย่างไร อวี้ฉือจ้านก็เตรียมตัวจะจากไป สายตานั้นก่อนจากไปเหมือนจะจดจำสภาพของกู้ชิวเหลิ่งไว้ในใจ "อ๋องอย่างข้า ไม่เคยล้อเล่น"

เสื้อคลุมยาวสีม่วงหายไปจากค่ำคืน จวนโหวอันใหญ่โตไม่มีแม้แต่คนเดียวพบว่ามีคนแอบเข้ามา

มีเพียงกู้ชิวเหลิ่ง ครุ่นคิดอย่างละเอียดกับคำพูดประโยคสุดท้ายของอวี้ฉือจ้าน

ไม่เคยล้อเล่น? หมายความว่าเขามีใจอยากจะแต่งนางเป็นพระชายา?

กู้ชิวเหลิ่งส่ายหน้าอย่างรู้สึกตลก ตั้งแต่แต่งงานกับจวินฉีเซิ่ง ตายในความใจโหดของมู่หรงอี๋ นางก็ไม่รู้แล้วว่าความรักอันน่าตลกแบบนั้นคือรสชาติอะไรแล้ว

ราชวงศ์เกิดมาก็ไร้ความเมตตา นอกจากอำนาจและตำแหน่งในสายตา จะมีอะไรที่พวกเขาสามารถสละทิ้งได้?

กู้ชิวเหลิ่งนอนอยู่บนเตียง จิตใจร่างกายก็เกร็งไปทั้งตัว ไม่ได้หยุดเลยแม้แต่วินาทีเดียว

ในความฝัน จวินฉีเซิ่งกำลังเปิดผ้าแดงคลุมหัวของนางออกด้วยแววตารักใคร่ นางเขินอายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ตอนนั้น นางอายุสิบห้า

จวินฉีเซิ่งใช้สายตาอ่อนโยนเช่นนั้นมองนางตลอดเวลา ถึงแม้ว่าสองปีนางก็ไม่ตั้งครรภ์ และไม่เคยหย่ารั้งกับนาง ในใจนางรู้ดีว่าจวินฉีเซิ่งส่วนมากแล้วก็เพื่ออำนาจของตระกูลมู่หรง แต่ก็ไม่กล้าคิดไปด้านนั้น