ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 77

"บ่าว......บ่าว......"

กู้ชิวเซียงยิ้มอย่างเย็นชา "เจ้าทำได้ดีมาก"

แววตาของกู้ชิวเซียงฉายความโหดร้ายเล็กน้อย แม้ว่าการทำเช่นนี้จะเสี่ยงไปบ้าง แต่ว่านางไม่สามารถที่จะใส่ใจมากมายเช่นนี้ได้แล้ว นางไม่ต้องการให้กู้ชิวเหลิ่งเข้าร่วมงานเลี้ยงแห่งแคว้นเป็นแน่ และไม่ต้องการให้กู้ชิวเหลิ่งปรากฏตัวต่อหน้าอวี่เหวินเจี๋ยอย่างแน่นอน!

ขณะที่แม่นมโจวข้างกายฮูหยินใหญ่มา กู้ชิวเหลิ่งกำลังพูดคุยหารือถึงเรื่องวิชากระบี่อยู่กับกู้ชิวถางที่ลานเรือน

แม่นมโจวเนื่องด้วยเรื่องของปี้เถา ก็ได้เกลียดชังกู้ชิวเหลิ่งอยู่ในใจตั้งนานแล้ว ครั้งนี้สบโอกาส แน่นอนว่าจะต้องหยามเหยียดกู้ชิวเหลิ่งอย่างดุเดือดสักตั้งถึงจะสามารถคลายความโมโหได้

ไม่สนใจว่ากู้ชิวถางจะอยู่ข้างๆหรือไม่ เพียงแค่ทำความเคารพกู้ชิวถางเล็กน้อย "คุณชายเจ้าคะ นายท่านและฮูหยินให้บ่าวนำตัวคุณหนูรองไปยังห้องโถงเจ้าค่ะ"

กู้ชิวถางรู้สึกเกลียดชังแม่นมโจวที่สายตาดุร้ายผู้นี้มาตั้งนานแล้ว น้ำเสียงก็ค่อนข้างเย็นชาแล้วกล่าวว่า "นายท่านและฮูหยินได้กล่าวไหมว่าเป็นเรื่องอันใด?"

แม่นมโจวมองไปที่กู้ชิวเหลิ่ง แล้วฮึ่มเสียงหนึ่งและกล่าวว่า "คุณหนูรองเกิดเป็นลูกอนุ ตบตีรังแกบุตรีเอกภรรยา นั่นเป็นการกระทำผิดต่อผู้ที่สูงกว่า นายท่านและฮูหยินเรียกคุณหนูรองไปไต่ถามความผิดเจ้าค่ะ"

กู้ชิวเหลิ่งยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย นางตีกู้ชิวเซียงที่ไหล่ซ้าย และน้ำหนักแรงแบบนี้ไม่หนัก จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะทิ้งร่องรอยใดๆไว้ เพียงเพราะคำพูดของกู้ชิวเซียว กู้หนานเฉิงก็คงจะไม่เรียกนางไปไต่ถามความผิดอย่างร้อนรนหรอก

กู้ชิวถางมองไปที่กู้ชิวเหลิ่งด้วยความสงสัยแล้วกล่าวว่า "นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า "นี่ช่างน่าแปลกเสียแล้ว ช่วงเช้าวันนี้พี่ใหญ่มาเที่ยวหนึ่งจริง แต่ข้าไม่เคยพูดจาหยาบคายต่อพี่ใหญ่ และก็ไม่ได้ยื่นมือไปตบตีใครด้วย เหตุใดแม่นมโจวถึงได้มั่นใจเช่นนี้ว่าข้าเป็นคนทำ?"

แม่นมโจวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าว่า "ข้อนี้บ่าวก็ไม่ทราบแล้วเจ้าค่ะ เพียงแต่ว่านายท่านกับฮูหยินต้องการจะลงโทษคุณหนูรอง บ่าวก็เพียงแค่หาความจริงจากข้อเท็จจริง คุณหนูรองรีบตามบ่าวไปเถิด อย่าได้ทำให้ตนเองลำบากลำบนเลยเจ้าค่ะ !"

ขณะกล่าวคนรับใช้สองคนที่อยู่ด้านหลังแม่นมโจวก็ก้าวไปด้านหน้าต้องการที่จะกระชากแขนของกู้ชิวเหลิ่ง

กู้ชิวถางขมวดคิ้ว เท้าข้างหนึ่งได้เตะออกไป คนรับใช้สองคนที่ต้องการกระชากแขนเสื้อของกู้ชิวเหลิ่งได้ล้มลงกับพื้น และกุมท้องกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น

กู้ชิวถางกู้กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "เจ้าเห็นข้าราวกับอากาศใช่หรือไม่? เหลิ่งเอ๋อร์เป็นน้องสาวแท้ๆของข้า อยู่ต่อหน้าข้าเจ้ากล้าให้ผู้อื่นลงไม้ลงมือ เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะทำให้เจ้าเสียแขนซะ!"

"คุณชายเจ้าคะ! ท่านเป็นลูกชายของฮูหยินใหญ่เชียวนะ! เหตุใดถึงได้ทำเพื่อคนนอก......"

แม่นมโจวยังพูดไม่จบ กู้ชิวเหลิ่งได้ยื่นมือออกไปคว้ากระดูกมือของแม่นมโจวแล้ว แม่นมโจวเพียงแค่รู้สึกว่าข้อมือเย็นเฉียบ ในกายบังเกิดความหนาวเย็นที่เลวร้ายขึ้น

กู้ชิวเหลิ่งใช้กำลังทั้งหมด ได้ยินเพียงแค่เสียงคมชัดเสียงหนึ่ง กระดูกมือของแม่นมโจวก็ได้ถูกกู้ชิวเหลิ่งหักเสียแล้ว

"โอ๊ย--!!!"

ได้ยินเสียงกรีดร้องราวกับเชือดหมูออกมาจากปากของแม่นมโจว กู้ชิวเหลิ่งรู้สึกว่าอารมณ์แปรเปลี่ยนเป็นสบายใจมากยิ่งนัก

กู้ชิวถางก็ไม่ได้คาดคิดว่าจู่ๆกู้ชิวเหลิ่งจะลงมือ และไม่ว่าจะเป็นความเร็วหรือว่าความแม่นยำของการลงมือ ก็ช่างพอดิบพอดียิ่งนัก ที่ทำให้คนตื่นตกใจที่สุดก็คือความแข็งแกร่งของกู้ชิวเหลิ่ง ที่สามารถหักกระดูกมือของคนได้ในชั่วพริบตา

แม่นมโจวกุมข้อมือที่เจ็บปวดเอาไว้ เจ็บปวดเสียจนทั้งคนบิดตัวขึ้นมา

กู้ชิวเหลิ่งเพียงแค่กล่าวอย่างเย็นชาว่า "แม้ว่าข้าจะเป็นเพียงแค่ลูกสาวอนุ ก็ยังเป็นเจ้านายที่แท้จริงของจวนโหวนี้ ถึงทีที่บ่าวไพร่อย่างเจ้ามาเยาะเย้ยถากถางข้าตั้งแต่เมื่อใดกัน!"