ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 76

ก่อนยามเย็นของงานเลี้ยงแห่งแคว้น กู้ชิวเซียงกลับไปที่จวนกู้โหวด้วยการพยุงของสาวใช้คนใหม่

หลังจากที่กู้ชิวเหลิ่งได้ยินแล้ว ก็เพียงแค่ยิ้มอย่างเย็นชาทีหนึ่ง แม้ว่ากู้ชิวเซียงจะมีหน้าตาที่ไม่เลวแต่ก็โง่เง่าเกินไป คุณหนูบุตรีภรรยาเอกผู้หนึ่งในจวนโหว ตามท่านยายกลับไปยังบ้านมารดาในยามดึกดื่นค่ำคืน ผ่านไประยะเวลาหนึ่งก็กลับไปยังจวนโหวอย่างสง่าไร้ที่เปรียบ นี่เป็นการตบตาเพื่อบอกผู้คนว่า กู้ชิวเซียงอยู่ที่จวนกู้โหวนั้นรู้สึกไม่เป็นธรรม แต่รับการดูแลอย่างรอบคอบเป็นสมบัติล้ำค่าในตระกูลฉิน

เดิมทีในใจของกู้หนานเฉิงขุ่นเคืองต่อตระกูลฉินอยู่แล้ว ตอนนี้กู้ชิวเซียงกลับมาเช่นนี้ก็เป็นการทำให้กู้หนานเฉิงหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น

"คุณหนูเจ้าคะ บ่าวได้ยินมาว่าครานี้คุณหนูใหญ่กลับมา เสื้อผ้าการแต่งกายนั้นแปรเปลี่ยนไปจากเดิมไม่น้อย ได้ยินผู้อื่นว่าขณะที่กลับมาดูเหมือนนางฟ้าที่ลงมายังโลกมนุษย์เจ้าค่ะ!"

กู้ชิวเหลิ่งไม่ได้สนใจแต่กล่าวว่า "ความงามของกู้ชิวเซียงเป็นที่รู้กันดี นางฟ้าลงมายังโลกมนุษย์ไม่ใช่เรื่องปกติหรอกหรือ?"

"น้องรองกล่าวได้ถูกต้อง ต้องรู้ว่านางฟ้าลงมายังโลกมนุษย์นี้ไม่ใช่ว่าจะสามารถใช้กับทุกคนได้หรอกนะ"

กู้ชิวเซียงเดินไปถึงยังหน้าประตูลานเรือนตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้ แต่งกายด้วยชุดกระโปรงยาวทอไหมลายเมฆลอยสีทองนวล ด้านนอกคลุมด้วยผ้าลูกไม้สีเงินที่บางราวกับปีกจักจั่น กำไลหยกที่สวมอยู่บนข้อมือไม่รู้ว่าได้กลายเป็นกำไลข้อมือสีเลือดไปเมื่อใด บนคอสวมใส่จี้หินล้ำค่าสีเงิน บนศีรษะปักปิ่นปักผมไข่มุกกลวงสิบสองด้านอันวิจิตรงดงาม แววตาทั้งคู่สว่างสดใส ไม่ว่าจะในด้านอารมณ์ความรู้สึกหรือลักษณะท่าทาง กู้ชิวเซียงดูราวกับว่าได้ก้าวขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวอย่างเฉยเมยว่า: "พี่ใหญ่เพิ่งกลับมาวันนี้ ทำไมถึงไม่พักผ่อนให้ดีล่ะเจ้าคะ แต่กลับมาถึงยังที่สวนเฉินเซียงของน้องได้?"

กู้ชิวเซียงเลิกคิ้วและเงยหน้าขึ้นอย่างหยิ่งยะโสแล้วกล่าวว่า "ข้ามาที่นี่เพียงเพื่อให้เจ้ากู้ชิวเหลิ่งดูสักหน่อยว่า สิ่งใดคือความแตกต่างกันราวฟ้ากับดินระหว่างคนเรา อย่าได้เพ้อฝันที่จะแย่งชิงสิ่งของอันใดไปจากข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าอยู่ยิ่งกว่าตายซะอีก"

กู้ชิวเหลิ่งเงยหน้าขึ้นแล้วพูดโดยไว้หน้าเลยแม้แต่น้อยว่า "พี่ใหญ่พูดถึงท่านอ๋องรองใช่หรือไม่เจ้าคะ? ในด้านความงาม พี่ใหญ่เป็นหญิงงามอันดับหนึ่งในเมืองหลวง ในด้านความสามารถก็เป็นหญิงสาวที่มีพรสวรรค์อันดับหนึ่ง ชาติกำเนิดก็สูงส่ง เป็นถึงลูกสาวภรรยาหลวงของจวนโหว มีสิ่งเหล่านี้แล้ว พี่ใหญ่ยังมีสิ่งใดที่ต้องเกรงกลัวอีก? ดูเหมือนว่าท่านอ๋องรองจะไม่เทใจให้พี่ใหญ่ ดังนั้นวันนี้พี่ใหญ่ถึงมาหาข้าสินะ?"

กู้ชิวเซียงกำหมัดเอาไว้แน่นและกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า "กู้ชิวเหลิ่ง อย่าคิดว่าเจ้าพูดจาเป็นเก่งนะ! เป็นแค่ลูกอนุคนหนึ่ง มีคุณสมบัติอะไรที่จะเอ่ยถึงท่านอ๋องรอง! บอกเจ้าตามตรงนะ ท่านอ๋องรองหมายที่จะแต่งงานกับข้ามานานแล้ว ก็แค่เรื่องของเวลาเท่านั้นเอง"

อวี่เหวินเจี๋ยเป็นหนามแทงใจของกู้ชิวเซียงมาโดยตลอด หลายปีมานี้กู้ชิวเซียงก็ได้พยายามไม่น้อย แต่ว่าอวี่เหวินเจี๋ยนั้นก็ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอยู่เช่นนั้น ไม่ได้เห็นนางอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย และก็ไม่มีเจตนาที่จะแต่งงานกับนางด้วย

มุมปากกู้ชิวเหลิ่งกระตุกขึ้นฉายแววยิ้มเยาะ แล้วกล่าวว่า "คำพูดนี้ของพี่ใหญ่จริงจังหรือ?"

"ทำไม? เจ้าคิดว่าวันนี้ที่ข้ามาหาเจ้า เพราะว่าท่านอ๋องรองชอบพอเจ้าหรือ? กู้ชิวเหลิ่ง เจ้าอย่าได้ละเมอเพ้อพกเลย ก็ช่างไม่รู้จักส่องกระจกมองดูว่าตนเองหน้าตาเป็นอย่างไร! ท่านอ๋องรองไม่ชอบเจ้าหรอกนะ เจ้าก็อย่าได้คิดที่จะเกาะแกะท่านอ๋องรอง!"

ปากกู้ชิวเซียงกล่าวเช่นนี้ ทว่าในใจรู้สึกหวาดหวั่นอยู่บ้าง อวี่เหวินเจี๋ยไม่เคยบอกว่าต้องการจะแต่งงานกับนางเลย เพียงแต่ว่าหลายวันนี้นางฝึกฝนเพลงร่ายรำงามล้มเมือง ทุกครั้งที่ฝึกฝนไปเพียงเล็กน้อย ในใจก็จะนึกถึงภาพอวี่เหวินเจี๋ยแต่งงานกับนาง

สองสามวันมานี้ การร่ายรำของนางค่อยๆชำนาญขึ้น พรุ่งนี้ก็เป็นงานเลี้ยงแห่งแคว้นแล้ว ในใจนางมุ่งมั่นที่จะเอาชนะใจอวี่เหวินเจี๋ยให้สำเร็จ เมื่อครู่เห็นกู้ชิวเหลิ่ง นางก็มีใจที่จะอยากเห็นท่าทางที่ผิดหวังของกู้ชิวเหลิ่ง ดังนั้นจึงได้โพล่งคำพูดประโยคนี้ออกมา

กู้ชิวเหลิ่งหาวอย่างเกียจคร้านแล้วกล่าวว่า "หากว่าพี่ใหญ่พูดจริง เช่นนั้นน้องก็ควรจะไปถามท่านอ๋องรองให้ดี เนื่องด้วยขณะที่ท่านอ๋องรองมาเมื่อหลายวันก่อน ยังบอกว่าข้าน่ารัก แต่ว่าไม่ได้เอ่ยถึงพี่ใหญ่เลยสักคำ"

กู้ชิวเซียงจ้องมองตาเขม็งด้วยความโมโห ช่วงหลายวันนี้นางอยู่ในจวนตระกูลฉินตลอด จึงไม่รู้เรื่องที่อวี่เหวินเจี๋ยมาที่จวนกู้โหว และก็ไม่รู้ว่าอวี่เหวินเจี๋ยชมกู้ชิวเหลิ่งเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ กู้ชิวเหลิ่งกล่าวคำพูดนี้ขึ้นมากะทันหัน กู้ชิวเซียงราวกับว่าถูกจุดไฟโทสะขึ้นในทันใด ยื่นมือออกมาก็จะตบตี