ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 88

กู้ชิวถางกล่าวว่า: "ออกไปเดินเล่นหน่อยก็ดี เพียงแต่ว่าวังหลวงเทียบไม่ได้กับสถานที่อื่น เดินอยู่ด้านนอกตำหนักนี่แหละ อย่าเดินไปไกลเด็ดขาด"

กู้ชิวเหลิ่งพยักหน้าเล็กน้อย ตอนที่จากไปยังคงสามารถรู้สึกได้ถึงสายตาของจวินฉีเซิ่งที่อยู่ด้านหลัง

อวี้ฉือจ้านเห็นกู้ชิวเหลิ่งจากไป ก็ละสายตาออกไป เขาในฐานะที่เป็นเซ่อเจิ้งหวาง ไม่สะดวกที่จะจากงานเลี้ยงตามอำเภอใจ เพียงแต่แอบสั่งการจีเฟิงที่อยู่ข้างกาย กล่าวว่า: "ตามคุณหนูรองของตระกูลกู้เอาไว้ อย่าให้สังเกตเห็นได้"

จีเฟิงติดตามอวี้ฉือจ้านมานานขนาดนี้ ยังไม่เคยถูกสั่งให้ตามเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้มาก่อนเลย ตะลึงงันไปครู่หนึ่ง ถึงได้กล่าวอย่างเคารพนบนอบ: "ข้าน้อยรับคำสั่ง"

ความสนใจทั้งหมดของกู้ชิวเซียงอยู่ที่อวี่เหวินเจี๋ย แต่แค่ช่วงเวลาที่ดื่มสุราไปเพียงแก้วเดียว กลับพบว่าอวี่เหวินเจี๋ยไม่อยู่ในงานเลี้ยงแล้ว

ด้านนอกของท้องพระโรงมีองครักษ์เฝ้ายามอยู่มากมาย เฝ้ารักษาการณ์ทั่วทั้งวังหลวงเอาไว้อย่างแน่นหนา ทำให้รู้สึกคนหายใจไม่ออก

กู้ชิวเหลิ่งยืนอยู่ด้านนอกประตูครู่หนึ่ง รับลมไปสองสามระลอก พัดพาความรู้สึกมึนเมาเมื่อครู่นี้ออกไปมากกว่าครึ่ง

"ลมของที่นี่พัดแรง คุณหนูรองตามข้าไปเดินเล่นที่สวนพระราชวังดีหรือไม่?"

กู้ชิวเหลิ่งหันกลับมา ก็เห็นอวี่เหวินเจี๋ยยืนอยู่ด้านหลังแล้ว ยืนเอามือไขว้หลัง เพียงแต่ว่าหน้าตามีความเหงาหงอยเศร้าซึม ดูไม่ค่อยมีชีวิตชีวา บนใบหน้าก็มีสีแดงเลือดฝาดเล็กน้อย เหมือนกับดื่มสุราจนเมา

กู้ชิวเหลิ่งอยากรู้ความสัมพันธ์ระหว่างอวี่เหวินเจี๋ยกับร่างกายนี้มาโดยตลอด แต่เพราะฐานะแตกต่างกันมาก ไม่สามารถพบกันเป็นการส่วนตัวได้ ครั้งนี้จู่ๆอวี่เหวินเจี๋ยก็มาหานาง น่าจะเป็นเพราะว่าครั้งก่อนตอนที่ญาชิงมา นางให้ญาชิงนำคำพูดกลับไปบอกกับอวี่เหวินเจี๋ยว่าจะตัดขาดการติดต่อกันนับจากนี้

"คุณหนูรองวางใจได้ ข้าไม่ได้มีเจตนาอย่างอื่น เพียงแต่ว่าคำพูดบางอย่างอยากจะคุยต่อหน้าคุณหนูรองเท่านั้น"

กู้ชิวเหลิ่งขมวดคิ้ว บริเวณโดยรอบคนเยอะสายตามาก เพื่อมิให้คนอื่นได้ยินเข้า เสียงของอวี่เหวินเจี๋ยก็เบามาก ระวังไม่ให้คนได้ยิน

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวว่า: "หม่อมฉันทราบแล้ว ท่านอ๋องโปรดนำทาง"

บนใบหน้าของอวี่เหวินเจี๋ยเผยความผ่อนคลายออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็เดินอยู่ข้างหน้า และกล่าวถามไปด้วยว่า: "เหตุใดวันนี้เจ้าถึงไม่ฟังคำแนะนำของข้า? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเมื่อเจ้าก้าวเดินก้าวนี้ออกมา จะกลายเป็นหนามยอกอกของคนอื่น?"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวด้วยเสียงที่ราบเรียบ: "จักทำเช่นไร ก็เป็นเรื่องของหม่อมฉัน ท่านอ๋องรองไม่จำเป็นต้องถามให้มากความ"

อวี่เหวินเจี๋ยหยุดฝีเท้าลงกะทันหัน มาถึงระเบียงด้านหลังแห่งนี้ ไม่มีองครักษ์เฝ้ารักษาการณ์แล้ว

กู้ชิวเหลิ่งขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย อวี่เหวินเจี๋ยกลับเอ่ยปากกล่าวว่า: "ตอนนั้นข้าสอนวิชากระบี่ให้เจ้า หวังเพียงแค่ว่าเจ้าจะสามารถใช้ป้องกันตัวได้ ไม่ต้องการให้เจ้าใช้มันมาช่วงชิงอำนาจและผลประโยชน์"

ดวงตาของกู้ชิวเหลิ่งเบิกกว้างขึ้นมาในทันใด นางไม่เข้าใจมาตลอดว่าเพราะอะไรกู้ชิวเหลิ่งได้รับการทารุณกรรมมาเป็นเวลานานแท้ๆ แต่ว่าร่างกายและรากฐานกลับดีมาก โดยเฉพาะมือขวามีผิวหนังด้านหนาบางๆ และที่แท้กู้ชิวเหลิ่งก็เป็นกระบี่มาโดยตลอด?

จู่ๆในหัวก็มีภาพแปลกๆแวบเข้ามา ในป่าไผ่เขียว ทุกหนทุกแห่งล้วนเต็มไปด้วยสีเขียวขจี เด็กผู้หญิงตัวเล็กที่สวมชุดกระโปรงยาวสีไผ่เขียวคนหนึ่ง กับเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังฝึกกระบี่อยู่ สีหน้าท่าทางของเด็กหนุ่มดูเฉยเมย แต่ดวงตากลับแฝงไปด้วยรอยยิ้ม และใบหน้าของเด็กหนุ่มคนนั้นเหมือนกับอวี่เหวินเจี๋ยไม่มีผิด

กู้ชิวเหลิ่งถอยหลังออกไปก้าวหนึ่ง กล่าวว่า: "ในเมื่อท่านอ๋องรองสอนวิชากระบี่ให้หม่อมฉัน เช่นนั้นจะใช้อย่างไร นั่นก็เป็นเรื่องของหม่อมฉันเอง"

อวี่เหวินเจี๋ยเม้มปากเล็กน้อย กล่าวว่า: "ข้ารู้ดีว่าในใจของเจ้าคงมีคนอื่นอยู่ตลอด ไม่เคยคิดจะบังคับเจ้ามาเป็นชายาของข้า เจ้าต้องการจะยกเลิกการแต่งงานกับเจ้าหก ข้าก็นึกว่าในที่สุดเจ้าก็ยอมรับข้าแล้ว......แต่เมื่อวานเจ้าให้ญาชิงนำคำพูดมาบอกกับข้า จะตัดขาดความสัมพันธ์ ข้าก็รู้แล้วว่า ที่เจ้ายกเลิกการแต่งงานไม่ใช่เพราะข้า"

อวี่เหวินเจี๋ยมองดูชุดกระโปรงยาวสีแดงเข้มที่กู้ชิวเหลิ่งสวมใส่ กล่าวว่า: "เป็นเพราะผู้ชายที่เจ้าซ่อนอยู่ในใจคนนั้น หรือว่าเพราะเซ่อเจิ้งหวาง?"