ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 94

กู้ชิวเซียงเห็นกู้ชิวถางทำท่าทางเหมือนเป็นห่วงกู้ชิวเหลิ่ง ในดวงตามีร่องรอยของความไม่พอใจแวบผ่านไป แล้วดึงกู้ชิวถางสองสามครั้ง และพูดว่า:"ท่านพี่ พวกข้ารีบไปกันเถอะ องค์ชายหลายท่านก็ไปกันแล้ว น้องรองสุขภาพแข็งแรง สามารถดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว"

จากนั้นกู้ชิวถางจึงค่อยขึ้นหลังม้า และดึงกู้ชิวเซียงขึ้นมาด้วย

กู้ชิวเหลิ่งมองไปรอบๆ จวินฉีเซิ่งได้เข้าไปในหลวงล่าสัตว์ไปก่อนแล้ว

สายตาของกู้ชิวเหลิ่งตกอยู่ที่ชุดกอดอกของกู้ชิวเซียง บนใบหน้านั้นมีรอยยิ้มจางๆ: "วันนี้พี่ใหญ่ใส่น้อยไปหน่อย หากมิรังเกียจ ก็สวมเสื้อคลุมของข้าเถิด"

กู้ชิวเหลิ่งถอดเสื้อคลุมเอง กู้ชิวถางรู้ว่ากู้ชิวเหลิ่งและกู้ชิวเซียงนั้นไม่ถูกกันมาโดยตลอด คิดว่ากู้ชิวเหลิ่งเพียงแค่กำลังจะคลี่คลายความขัดแย้งกับกู้ชิวเซียง ดังนั้นจึงพูดว่า: "ข้าเห็นว่าวันนี้เจ้าก็ใส่น้อยไปหน่อย พื้นที่ล่าสัตว์นี้ลมแรงยิ่งนัก ทำไมถึงได้ใส่น้อยเช่นนี้"

บนใบหน้าของกู้ชิวเซียงมีความอับอายเล็กน้อย นางแต่งตัวแบบนี้ เดิมทีเพื่ออวี่เหวินเจี๋ยแท้ๆ เมื่อวานนี้ในงานเลี้ยงวัง อวี่เหวินเจี๋ยไม่ได้สังเกตเห็นนาง ดังนั้นวันนี้นางจึงได้ใส่น้อยไปหน่อย แต่นี่ก็เป็นเรื่องความลับของผู้หญิง มันยากที่จะพูดออกมาต่อหน้ากู้ชิวเหลิ่งและกู้ชิวถางยิ่งนัก

ฮูหยินใหญ่ยืนอยู่ข้างๆ พูดว่า:"เป็นเพราะเช้านี้สาวรับใช้ทำเสื้อผ้าตัวหนาเปียกไป ดังนั้นจึงเปลี่ยนเป็นชุดนี้ ในเมื่อน้องสาวเจ้าใจดีนำเสื้อให้เจ้าใส่ เจ้าก็สวมมันซะ"

ความเขินอายบนใบหน้าของกู้ชิวเซียงก็ลดลงทันที:"ในเมื่อเป็นน้ำใจของน้องรอง เช่นนี้ข้าก็รับไว้แล้ว"

กู้ชิวเหลิ่งนำเสื้อมอบให้กับกู้ชิวเซียง กู้ชิวเซียงคลุมมันไว้บนร่างกาย ซึ่งยังถือว่าเหมาะกับเสื้อสีชมพูอ่อนบนตัวยิ่งนัก

กู้ชิวเหลิ่งยิ้มจางๆ: "พี่ใหญ่ขี่ม้าไม่เป็น ท่านพี่ต้องขี่ช้าหน่อยนะ แม้ในป่านี้จะไม่มีงูพิษและสัตว์ร้าย แต่มีแมลงและมดไม่น้อย ดังนั้นต้องระวังดีๆ"

"อืม"

ฮูหยินใหญ่แอบวิตกกังวล อวี่เหวินเจี๋ยและองค์ชายท่านอื่นเข้าไปนานมากแล้ว แต่กู้ชิวเหลิ่งยังพูดเยอะเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่ากำลังถ่วงเวลาอยู่ชัดๆ

เดิมทีหัวใจทั้งดวงของกู้ชิวเซียงได้ตามอวี่เหวินเจี๋ยเข้าไปในพื้นที่ล่าสัตว์แล้ว แต่หลังจากถูกกู้ชิวเหลิ่งถ่วงเวลาไป อย่าว่าแต่อวี่เหวินเจี๋ยเลย ในป่าหลวงอันกว้างใหญ่นี้ เกรงว่าแม้แต่เงาคนก็คงมองไม่เห็นแล้ว

ในที่สุดกู้ชิวถางก็เข้าสู่พื้นที่ล่าสัตว์ไปอย่างช้าๆแล้ว กู้ชิวเหลิ่งคำนับฮูหยินใหญ่แล้วพูดว่า: "ลูกรู้สึกว่าขาเท้าไม่สบาย ดังนั้นจึงขอกลับไปพักผ่อนก่อนเจ้าค่ะ"

"หยุดเดี๋ยวนี้"

บนใบหน้าของฮูหยินใหญ่นั้นเต็มไปด้วยความได้ใจ: "ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้าได้ถูกแต่งตั้งเป็นจวิ้นจู่แล้ว แต่เจ้าก็อย่าลืมนะว่าเจ้าก็เป็นลูกอนุของจวนโหว องค์ชายรองเป็นสามีในอนาคตของเซียงเอ๋อร์ และสิ่งต่อไปที่เจ้าต้องทำก็คืออยู่ห่างจากองค์ชายรอง เข้าใจหรือไม่?"

กู้ชิวเหลิ่งยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า:"ทำไมลูกไม่รู้เลยว่าองค์ชายรองได้ทำการหมั้นหมายกับพี่ใหญ่ไว้แล้ว?หากพูดตามหลักการแล้ว ต้องมีราชโองการสำหรับการแต่งงาน แต่ช่วงนี้ในจวนนอกจากราชโองการสำหรับการแต่งตั้งจวิ้นจู่แล้ว มิได้มีราชโองการอื่นอีกเลย หากคำพูดนี้ของท่านแม่ถูกฮ่องเต้ได้ยินเข้าละก็ ถือว่าเป็นการแพร่ข่าวลือของพระราชวงศ์ ถึงตอนนั้นท่านแม่จะรับโทษอะไรกันแน่? "

"เจ้า! กู้ชิวเหลิ่ง เจ้าคงลืมแล้วสินะว่าแม่ของเจ้าตายอย่างไร? ต้องการให้ข้าเตือนเจ้าหรือไม่? หากเจ้าอยากเดินทางเก่าของแม่เจ้า งั้นข้าก็ไม่ถือสา......"

"คุณหนูรอง ท่านอ๋องมีเชิญ"

คนที่มาคือจีเฟิง ฮูหยินใหญ่ก็หยุดพูด และเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เมตตาใจดี: "เซ่อเจิ้งหวางหาเหลิ่งเอ๋อร์มีเรื่องสำคัญอะไรหรือ? ชายโสดหญิงโสดเดินตามลำพังยังไงก็ไม่ค่อยเหมาะสักเท่าไหร่ หากมีเรื่อง หาหม่อมฉันก็เหมือนกันเพคะ"