ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 93

ทำกระทำเช่นนี้ของอวี้ฉือจ้านนั้น สามารถอธิบายได้ว่าเป็นการยิงธนูนัดเดียวได้นกสองตัว

ในใจของกู้ชิวเหลิ่งรู้สึกนับถือและชื่นชมยิ่งนัก แม้ว่านางก็เคยคิดว่า หากแสดงกองกำลังทหารและม้าของต้าเยียนบนพื้นที่ล่าสัตว์ คงสามารถกดดันซีจิ้งหน่อยได้แน่ แต่แรงกดดันของอวี้ฉือจ้านนั้นดีมากกว่าที่กู้ชิวเหลิ่งคิดไว้มากนัก เพราะกู้ชิวเหลิ่งคิดไม่ถึงว่า ค่ายกลที่คอยทำให้แคว้นฉีภาคภูมิใจนั้น ได้ถูกอวี้ฉือจ้านทำลายไปอย่างง่ายดายแล้ว

กู้ชิวถางตะโกนว่า:"เก็บขบวน! "

"ขอรับ! แม่ทัพ! "

อวี้ฉือกงอดตบมือไม่ได้ และพูดว่า:"ยอดเยี่ยม นี่เสด็จอาเป็นคนจัดออกแบบเองหรือ?"

อวี้ฉือจ้านยืนเอามือไขว้หลัง ลูบกระบี่สั้นข้างเอวและพูดว่า:"ทูลฮ่องเต้ เดิมทีกระหม่อมคิดจะทำเอง แต่การจัดและออกแบบในครั้งนี้ทำโดยแม่ทัพกู้ กระหม่อมมิได้เข้าไปยุ่งด้วยเลย"

สีหน้าของกู้ชิวถางตกตะลึงเล็กน้อย นี่เป็นภาพวาดค่ายกลที่อวี่เหวินเจี๋ยฝากอวี้ฉือจ้านส่งมาชัดๆ เขาให้ทหารชั้นยอดที่สุดของเขาฝึกฝน แต่ทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นเขาทำละ?

"ออ? ที่แท้เป็นแม่ทัพกู้นี่เอง ไม่คิดว่าแม่ทัพกู้อายุยังน้อย แต่กลับคุ้นกับค่ายกลเช่นนี้? "

กู้ชิวถางได้ยินอวี้ฉือกงเอ่ยปาก ก็รีบก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยความเคารพว่า:"กระหม่อม......"

อวี้ฉือจ้านพูดขัดจังหวะ: "แม้ว่าแม่ทัพกู้จะประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ก็ยังเป็นผู้ที่สามารถแบกรับภาระหน้าที่สำคัญของต้าเยียนได้ ค่ายกลในคราวนี้ ข้าดูแล้วก็รู้สึกค่อนข้างไม่เลวนัก ดังนั้นจึงนำมาแสดงให้ทุกคนดู มิทราบว่าฮ่องเต้ฉีรู้สึกเยี่ยงไร?"

จวินฉีเซิ่งจำเป็นต้องสังเกตเห็นกู้ชิวถาง ดูแล้วกู้ชิวถางก็มีอายุเพียงยี่สิบกว่าเท่านั้น อายุเท่าๆเขา หรือไม่ก็อาจน้อยกว่าเขาไปหน่อย แต่กลับสามารถทำลายค่ายกลของตระกูลมู่หรงได้ ซึ่งทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก เดิมทีเขาคิดว่าอวี้ฉือจ้านเป็นคนทำลายมัน แต่คิดไม่ถึงว่าคราวนี้แม้แต่อวี้ฉือจ้านก็ไม่ออกมือเลย แม่ทัพที่ไร้ชื่อเสียงของต้าเยียนคนหนึ่ง แต่กลับทำลายมันลงได้ในเวลาอันสั้น ซึ่งทำให้เขาคาดคิดไม่ถึงปาฏิหาริย์นิ่งนัก

สีหน้าของจวินฉีเซิ่งดูมืดครึ้ม แต่เมื่อเผชิญกับคำถามของอวี้ฉือจ้าน ก็ยังคงพยายามยืนตัวให้ตรงและพูดว่า:"เสาหลักของต้าเยียนนี้ ช่างทำให้คนแปลกหูแปลกตาจริงด้วย ค่ายกลนี้ประณีตและยอดเยี่ยม คาดว่าคงมิได้ทำสำเร็จภายในชั่วข้ามคืนสินะ?"

จู่ๆฝู้จื่อโม่ก็พูดแทรกว่า:"เช่นนี้ฮ่องเต้ฉีคงเดาผิดแล้ว เมื่อสิบวันก่อน แม่ทัพกู้เห็นว่าเซ่อเจิ้งหวางมีใจที่จะฝึกซ้อมกองทัพ ดังนั้นจึงศึกษาค่ายกลของแคว้นอื่นไปบ้าง และภายในครึ่งวันเขาก็คิดหาวิธีทำลายค่ายกลออกได้แล้ว ดังนั้นจึงจัดให้เป็นขบวน ไม่ต้องถึงชั่วข้ามคืน มากที่สุดก็เพียงแค่สามถึงสี่ชั่วยามเท่านั้น ตอนนั้นข้ายังว่าแม่ทัพกู้น่าเบื่อเกินไป เลยเข้าไปก่อกวนไปหลายครั้ง แต่คิดไม่ถึงว่าแม่ทัพกู้ยังสามารถทำภาพวาดนี้ออกมาได้สำเร็จ ข้าช่างรู้สึกนับถือยิ่งนัก!"

ฝู้จื่อโม่พูดอย่างตามใจ ซึ่งทำให้คนฟังแล้วรู้สึกเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ เดิมทีแคว้นอื่นก็แอบพาดพิงถึงแคว้นฉี ยิ่งไปกว่านั้นค่ายกลที่เป็นความภาคภูมิใจของจวินฉีเซิ่งนั้นกลับถูกคนทำลายภายในสาม นี่ยังมีอะไรน่าภาคภูมิใจอีก? ฝู้จื่อโม่กำลังแอบพาดพิงว่ากองทัพของจวินฉีเซิ่งนั้นอ่อนแอไม่ได้เรื่องไม่ใช่อยู่ชัดๆไม่ใช่รึ?

กู้ชิวเหลิ่งแอบยิ้มในใจ หากด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนโกรธของฝู้จื่อโม่นั้น สักวันหนึ่งจวินฉีเซิ่งก็จะคิดหาวิธีกำจัดฝู้จื่อโม่ทิ้งไปด้วยแน่

สีหน้าของจวินฉีเซิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆ อวี้ฉือกงเห็นว่าเสด็จอาของเขาก็กดดันพวกเขาไปพอสมควรแล้ว จึงพูดว่า:"หนึ่งเค่อเพิ่งถึงพอดี และพิธีล่าสัตว์ก็ควรเริ่มขึ้นแล้ว"

ขณะที่พูด อวี้ฉือกงก็ค่อยๆลุกขึ้นและสั่งว่า:"ไป เอาธนูของข้ามา"

"พ่ะย่ะค่ะ"

ขันทีที่อยู่ด้านข้างยื่นธนูมาไว้บนมือของอวี้ฉือกง อวี้ฉือกงก็ดึงเบาๆ ก็เหมือนดั่งธนูที่ออกจากสาย ยิงตรงไปที่กลางฆ้องด้วยความเร็วที่รวดเร็ว

เสียงฆ้องดังขึ้น พิธีการล่าสัตว์ก็เริ่มขึ้น

เซียวอวิ๋นเซิงแอบขี่ม้าไปยังข้างของกู้ชิวเหลิ่ง และกระซิบกับกู้ชิวเหลิ่งว่า: "ให้ข้าพาเจ้าไปเยี่ยมชมดูบรรยากาศของป่าหลวงหรือไม่?"

กู้ชิวเหลิ่งยักคิ้วและพูดว่า:"มีเพียงเซียวโหวเย๋น้อยเท่านั้นที่สามารถเข้าไปในป่าหลวงได้รึ?"

เซียวอวิ๋นเซิงตกตะลึงไปครู่หนึ่งและพูดว่า:"ไม่......ไม่ใช่"

"ในเมื่อเช่นนี้ หม่อมฉันก็ควรเข้าไปพร้อมกับท่านพี่เจ้าคะ ไม่มีเหตุผลที่จะไปขี่ม้ากับชายแปลกหน้าอีก"