ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 92

มือของจวินฉีเซิ่งที่จับมือของหยินซวงซวงไว้นั้นค่อยๆกำแน่นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พูดว่า:"พื้นที่ล่าสัตว์นี้ไม่เหมือนกับสนามรบ ต่อให้เซ่อเจิ้งหวางจะวีรบุรุษเก่งเพียงใด แต่ในป่าแห่งนี้ก็มีงูพิษและสัตว์ร้ายมากมาย ใครชนะหรือแพ้ ก็ยังไม่แน่นอนเลย"

อวี้ฉือจ้านกล่าวว่า:"ในเมื่อเป็นงูพิษ ข้าก็จะดึงเขี้ยวพิษของมันออก ตีตำแหน่งจุดตายของมัน หากมันเป็นสัตว์ร้าย ข้าก็จะดื้อรั้นที่จะใช้วิทยายุทธระงับความเย่อหยิ่งของมัน ลอกหนังและกินเนื้อของมัน ฮ่องเต้ฉีคิดว่าเช่นนี้เป็นอย่างไร?"

ทั้งสองฝ่ายต่างไม่ยอมกัน หากปล่อยให้สถานการณ์นี้เป็นแบบนี้ต่อไป พิธีล่าสัตว์นี้ก็คงไม่ต้องจัดแล้วดีกว่า สู้รบกันทั้งสองแคว้นโดยตรงเลยจะดีกว่า

กู้ชิวเหลิ่งเอ่ยปากว่า:"สัตว์ในป่าหลวงนั้นล้วนเป็นสัตว์ป่าที่เลี้ยงดูไว้เอง จะมีงูพิษและสัตว์ร้ายได้อย่างไร? อีกอย่างตอนนี้มันเป็นฤดูใบไม้ผลิ เป็นเวลาการฟื้นตัวของทุกสิ่งทุกอย่าง แน่นอนว่าก็ไม่มีการลอกหนังกินเนื้ออะไรอยู่แล้ว แต่ถ้าหากมีงูพิษและสัตว์ร้ายโผล่ออกมาในพื้นที่ล่าสัตว์นี้จริง คงต้องมีการบุกรุกของสิ่งประหลาดจากภายนอกมาแน่นอน ความหมายของเซ่อเจิ้งหวางก็คือเขาจะกำจัดพวกสิ่งประหลาดเหล่านี้ออกไปให้หมดอย่างแน่นอน"

จวินฉีเซิ่งมองดูดวงตาคู่นั้นของกู้ชิวเหลิ่ง ยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคยมากขึ้นเรื่อยๆ และความคิดในใจที่อยากจะกำจัดกู้ชิวเหลิ่งทิ้งก็มากขึ้นเรื่อยๆ อาจมีแต่กู้ชิวเหลิ่งตายไป ความกลัวในใจที่เขามีต่อมู่หรงชิวนั้นถึงจะลดลงบ้าง และบางที หากฆ่ากู้ชิวเหลิ่งทิ้งแล้ว มู่หรงชิวก็จะไม่มาเข้าฝันเขาอีกแล้วก็ได้

อวี้ฉือกงไอแห้งและพูดว่า:"สิ่งที่คุณหนูรองพูดนั้นสมเหตุสมผล ข้าก็รู้สึกว่าการล่าสัตว์นี้เป็นเพียงแค่พิธีกรชนิดหนึ่ง ความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญที่สุด หากมีงูพิษและสัตว์ร้ายจริง ด้วยพลังวิทยายุทธการต่อสู้อันขั้นเทพของเสด็จอา ก็คงจะไม่ปล่อยให้มันเป็นอันตรายต่อราชวงศ์ต้าเยียนอย่างแน่นอน และยิ่งจะไม่ทำอะไรที่เป็นอันตรายต่อผู้คนของแคว้นฉีแน่"

จวินฉีเซิ่งปล่อยมือของหยินซวงซวงและพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า: "ความสามารถของคุณหนูรองแห่งแคว้นท่านนั้นช่างไม่มีใครเทียบได้จริงๆเลย ข้ารู้สึกชื่นชมมาก หากคุณหนูรองมีความสนใจต่อแคว้นฉีของพวกข้า ข้าสามารถเชิญคุณหนูรองไปที่แคว้นฉี สามารถเยี่ยมชมความสง่างามของแคว้นฉีได้ ไม่ทราบว่าคุณหนูรองยอมไปหรือไม่?"

หากเป็นเมื่อวานนี้ กู้ชิวเหลิ่งจะเห็นด้วยอย่างแน่นอน แต่หลังจากได้รับคำเตือนของอวี้ฉือจ้าน นางได้ระงับความคิดที่จะแก้แค้นลงแล้ว จวินฉีเซิ่งเป็นคนที่เจ้าเล่ห์และโหดร้าย และเมื่อวานนี้นางรีบร้อนเกินไป จวินฉีเซิ่งได้ทำการเตรียมป้องกันต่อนางไว้แล้ว ด้วยนิสัยที่ยอมฆ่าผิดแต่ไม่ปล่อยให้รอดไปของเขา จะไม่ไว้ชีวิตของนางอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นแม้ว่านางจะเดินเข้าไปใกล้จวินฉีเซิ่งที่สุดแล้ว ก็คงจะอยู่ได้ไม่นาน

อวี้ฉือจ้านกลัวกู้ชิวเหลิ่งจะคิดไม่ออก ดังนั้นจึงจ้องมองกู้ชิวเหลิ่ง

กู้ชิวเหลิ่งเพียงหยุดชะงักไปชั่วคราว จากนั้นก็เอ่ยปากพูดว่า:"ฮ่องเต้ฉีชมมากเกินไปแล้ว แม้หม่อมฉันจะศึกษาวัฒนธรรมของแคว้นฉีบ้าง แต่ในฐานะคนของต้าเยียน แถมยังมิมีการหมั้นหมายและมิได้ออกเรือน ไม่มีเหตุผลที่จะจากบ้านเกิดไป และตอนนี้ฮ่องเต้ฉีก็มีองค์หญิงเหอชิน หากหม่อมฉันไปแล้ว คงต้องถูกนินทาลับหลังแน่สิเพคะ?"

จวินฉีเซิ่งสังเกตเห็นว่าสีหน้าของฉินโม่เอ๋อร์ที่อยู่ไม่ไกลนั้นไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นจึงเปลี่ยนคำพูดว่า: "เป็นข้าที่คิดไม่รอบคอบเอง แต่ถ้าหากวันหลังคุณหนูรองแต่งงานแล้ว ยังมีความสนใจอยู่ ก็สามารถมาเที่ยวชมแคว้นฉีได้ ถึงตอนนั้นข้าจะปฏิบัติเหมือนแขกผู้มีเกียรติอย่างแน่นอน"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวต่อว่า:"หากหม่อมฉันแต่งงานแล้ว ก็คงต้องช่วยสามีสั่งสอนลูกอยู่ในเรือน หากมิได้รับการอนุญาตจากสามี ก็จะไม่ก้าวออกจากแคว้นแม้แต่ก้าวเดียว ความปรารถนาดีของฮ่องเต้ฉีนั้น หม่อมฉันรับไว้ในใจแล้ว"

กู้ชิวเหลิ่งปฏิเสธไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากจวินฉีเซิ่งยังเอ่ยปากเชิญอีก ก็จะเสียหน้าเป็นอย่างยิ่ง

จวินฉีเซิ่งหยุดพูดถึงเรื่องนี้จริงด้วย แล้วเปลี่ยนมาพูดว่า:"ในเมื่อคุณหนูรองพูดเช่นนี้ ข้าก็ไม่บังคับ ดูเวลาตอนนี้แล้ว พิธีการล่าสัตว์นี้ก็จะเริ่มแล้วสินะ?"

อวี้ฉือจ้านกล่าวว่า:"ยังมียามหนึ่ง แม่ทัพกู้ ตอนนี้ทหารของแคว้นพวกข้าอยู่ที่ใดกัน"

กู้ชิวถางสวมชุดเกราะ เดินออกมาจากในขบวนกองทัพ ท่าทางสง่าหล่อเหลา เสียงทุ้มและทรงพลัง: "ทูลเซ่อเจิ้งหวาง ทหารของแคว้นพวกข้าได้เตรียมการและพร้อมออกตัวอยู่ทางด้านหลังเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"ดี ตั้งขบวน!"

อวี้ฉือจ้านเพิ่งพูดจบ ทุกคนที่อยู่ด้านข้างไม่มีใครไม่ทำสีหน้าประหลาดใจ เมื่อก่อนก็ไม่เคยรู้ว่ามีแบบนี้ด้วย กลับมาตั้งขบวนบนพื้นที่ล่าสัตว์?