ลิขิตกาลบันดาลรัก นิยาย บท 16

จากนั้นเมิ่งหย่งชวนสวมเสื้อนวมที่นางซื้อให้ ในใจรู้สึกอบอุ่นไม่น้อยแม้ภายนอกนางจะดูก้าวร้าวไปสักนิด แต่รู้จักใส่ใจคนอื่น เมิ่งหย่งชวนเดินออกมาจากรั้วบ้าน

ท้องฟ้ามืดครึ้มมาจริงๆ เขาจะทำเช่นไรหากเดินไปกลับไม่ทันแน่น จึงจำเป็นต้องใช้วิชาตัวเบาที่ไม่อยากจะใช้เท่าไหร่นัก เมิ่งหย่งชวนดีดตัวเองไม่นานก็มาถึงบ้านของเมิ่งหลง ประตูบ้านปิดแล้วเนื่องจากลมแรงเพราะพายุกำลังมา เมิ่งหย่งชวนร้องเรียกคนด้านใน

"ท่านปู่หลงท่านอยู่หรือไม่ขอรับ ข้าน้อยเองอาชวนขอรับ"

"ใครน่ะ อ้าวๆอาชวนหรือฝนจะตกแล้วมีเรื่องอะไรหรือ เจ้าป่วยอยู่มาถูกลมเช่นนี้ไม่ดีเท่าไหร่"

"ท่านปู่ ข้าขอซื้อสุราสักหน่อยขอรับ สักสามไห"

"เจ้าป่วยอยู่จะดื่มได้อย่างไรกันอาชวน"

"ข้ามิได้ดื่มขอรับ แต่จะเอาไปล้างแผลให้เสี่ยวฟาง แผลนางอักเสบขอรับ อีกอย่างนางตัวร้อนนักเห็นท่านหมอบอกว่าสุราสามารเช็ดตัวช่วยให้ไข้ลดลงได้ขอรับ"

"ถ้าเป็นเช่นนั้นเจ้ารอข้าสักครู่เอาสามไหใช่หรือไม่"

เมิ่งหลงเดินเข้าไปในบ้านหยิบสุรามาสามไหจากนั้นก็ส่งให้เมิ่งหย่งชวน

"ได้แล้ว ไหละแปดสิบอีแปะ สามไหเป็นเงินสองร้อยสี่สิบอีแปะข้าคิดเจ้าแค่สองร้อยอีแปะเท่านั้นรีบกลับเถอะฝนจะลงเม็ดแล้วหากป่วยกันทั้งบ้านจะลำบาก"

"ขอบคุณท่านปู่หลงมากขอรับ"

"เอ่อ รอเดี๋ยวข้าจะไปหยิบร่มให้ เผื่อกลางทางฝนตกเจ้าจะเปียกเอาได้ เอ่อ อาชวนปู่กับย่าเจ้าแม้จะร้ายกาจแต่อย่างไรก็เป็นผู้อาวุโส เจ้าต้องสอบชื่อเสียงนั้นสำคัญมาก อย่าลืมไปดูสักหน่อย ข้าเห็นใจเจ้าและเข้าใจเมียเจ้าที่นางโมโห แต่ว่าอาชวนนะอย่างไรก็ตัดไม่ขาดหรอก พอพวกเขาหายดีค่อยว่ากัน ตอนนี้มีแต่คนเจ็บ เมียเจ้ามือเท้าหนักใช่เล่น"

"ข้าจะทำตามที่ท่านปู่หลงบอกขอรับ ข้าขอตัวก่อนนะขอรับ เสี่ยวฟางไข้สูงนัก อาเจินยังเด็กอาจจะทำอะไรไม่ถูก"

เมิ่งหย่งชวนไปแล้วเมิ่งหลงก็ได้แต่ถอนหายใจจนเสิ่นซื่อภรรยาของเขาที่เพิ่งออกมากเอ่ยขึ้น

"ขอบคุณ"

"ระหว่างเรามีอะไรต้องขอบคุณ เจ้าเกรงใจข้าทำไมเจ้าเป็นเมียข้า เมียป่วยข้าดูแลก็เป็นเรื่องถูกต้อง นอนนิ่งๆอย่าดื้อ เจ้าหายแล้วจะได้มาดูแลข้า แค่กๆๆ"

เมิ่งหย่งชวนไอออกมา เสิ่นเยียนฟางเห็นใบหน้าเขาที่กระทบแสงเทียนก็เผลอมอง เขารูปงามจริงๆเกิดมาไม่เคยเห็นใครหล่อขนาดนี้มาก่อนเลย จากนั้นก็ผล็อยหลับไป

เมิ่งหย่งชวนที่เช็ดแผลเสร็จแล้วเห็นนางกระสับกระส่ายก็ค่อยๆถอดชุดชั้นนอกนางออก ก่อนจะเริ่มเช็ดตัวให้ เมิ่งหย่งชวนสะกดกลั้นอารมณ์ปราถนาของตน เบื้องหน้านั้นเป็นสตรีสมส่วนจริงๆ เอวคอดกิ่ว หน้าอวบอิ่ม ลำคอระหง

"นางป่วยยอยู่นะเมิ่งหย่งชวนเจ้าท่องไว้ รอนางหายก่อนเจ้ามีเวลาอีกเยอะ เสิ่นเยี่ยฟางเจ้าเป็นปีศาจราคะหรือไร อยู่ใกล้เจ้าทำข้าควบคุมตนเองไม่ได้ทุกทีเลย"

เมิ่งหย่งชวนบ่นไปเช็ดตัวให้นางไปจนกระทั่งเขาเช็ดเสร็จ เขาอิดออดอยู่นานเช็ดตัวนางไปแอบจูบนางไปฝากรอยรักทั่วตัว คนตัวเล็กถูกพิษไข้เล่นงานจนหลับไม่รู้เรื่อง