ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 26

“นี่มันอะไรกันคะ” สาวน้อยแปลกใจ หลังจากอ่านสัญญาที่อยู่ในมือจนจบ เหตุใดเจ้านายถึงทำสัญญาฉบับนี้ขึ้น ทั้งที่เธอยังเรียนไม่จบ

“ทำไมเงินเดือนจบใหม่เยอะขนาดนี้คะ” สายตาบริสุทธิ์ยังคงจ้องมองสัญญาที่ถืออยู่ เงินเดือนมากมายขนาดนี้สำหรับเด็กจบใหม่อย่างเธอ แทบไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง หญิงสาวเงยหน้ามองทีภพอย่างไม่เข้าใจ จนผู้จัดการหนุ่มต้องหลบสายตาของหญิงสาว ก่อนจะหันไปหาแทนคุณ เพื่อให้เขาได้อธิบาย

“เมื่อคุณเรียนจบผมจะเปลี่ยนตำแหน่งงานใหม่ให้ พร้อมกับเงินเดือนที่ระบุในสัญญา” แทนคุณหันมาอธิบายเสริมต่อจากทีภพ ด้วยท่าทางของผู้บริหาร ทีภพปล่อยให้ผู้แทนคุณได้อธิบายถึงความต้องการได้อย่างเต็มที่ ก่อนที่จะปรายตามองด้วยความกังวล เขายังคงนึกถึงระบบบริษัทที่เขาค่อนข้างเข้มงวดและถือปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดมาหลายปี กับพังลงเพียงเพราะน้ำมือผู้บริหาร ซึ่งได้สร้างความไม่ยุติธรรมให้กับพนักงานคนอื่นอีกมากมาย

“ตำแหน่งงานใหม่เงินย่อมเยอะมากขึ้น ในสัญญาบอกไว้ชัดเจนแค่สามปีหลังจากคุณเรียนจบ สัญญานี้ก็จบซึ่งถ้าคุณอยากหางานใหม่คุณก็ทำได้ เพราะอายุคุณก็ไม่ได้มากมายอะไร แต่หากคุณอยากทำสัญญาต่อ ผมตอบไว้ตรงนี้ว่าทางเรายินดี เงินเดือนเริ่มแรกก็เท่าที่คุณเห็นในสัญญา และในปีต่อๆ ไปทางเราจะปรับขึ้นตามเกณฑ์ของบริษัทเหมือนทุกคน สัญญานี้ยังไม่มีผลอะไรในตอนนี้ มีผลต่อเมื่อคุณเรียนจบเท่านั้น” แทนนั่งคุณไขว่ห้าง ดวงตาเข้มจ้องมองนันทิชาในขณะที่อธิบาย ร่างเล็กยืนฟังเงียบๆ ก่อนจะหลุบตาลงมองดูตัวหนังสืออีกครั้ง

“เอ่อ...” นันทิชายังคงดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด พลางจ้องมองตัวเลขในสัญญาตาไม่กะพริบ แม้ว่าเงินเดือนที่มากมายนั้นจะน่าดึงดูดก็ตาม

“คุณรินเจ้าของร้านเก่า เล่าว่าคุณคือพนักงานดีเด่น ผมไม่อยากเสียพนักงานดีดีไป ก็แล้วแต่คุณนะ ผมไม่ได้บังคับอะไร หากคุณไม่เซ็นผมก็ไม่ว่า” แทนคุณหันมาใช้จิตวิทยา พยายามทำให้นันทิชาดูผ่อนคลาย และไม่รู้สึกถูกบังคับมากเกินไป เสืออย่างเขาจ้องมองไปยังเด็กน้อยที่ดูไร้เดียงสานั้น หากแต่มืออีกข้างที่วางพ้นสายตาทุกคนกลับสั่นระริก ในใจภาวนาให้เธอรีบลงมือเซ็น อย่าได้รอช้า เพราะคนอย่างเขาจะไม่ลดตัวเสียเวลาง้อใครเป็นรอบที่สอง หากหญิงสาวดื้อดึงอาจต้องใช้ยาแรง

“ทิชา เซ็นไปเถอะ เงินเดือนขนาดนี้เด็กจบใหม่ไม่มีวันได้หรอก แถมมีงานรองรับตั้งแต่ยังไม่จบ ดีกว่าจบแล้วหางานไม่ได้นะ” พริมกล่าวพร้อมกับจ้องมองตัวเลขในสัญญาตาไม่พริบเช่นเดียวกัน พลางรีบคะยั้นคะยอส่งเสริม กลัวเพื่อนจะพลาดโอกาสทองนี้ไป

“คุณกับทิชาฝึกงานได้ที่นี่เลยนะ ไม่ต้องออกไปหาในช่วงฝึกงาน” ชายหนุ่มหันไปพูดกับพริม ที่ช่วยให้นันทิชาตัดสินใจง่ายขึ้น นันทิชามองดูข้อเสนอทุกอย่างในสัญญา พลางอ่านทวนซ้ำอีกครั้ง ไม่มีข้อไหนที่เธอเสียเปรียบ หากแต่ความอ่อนต่อโลกของหญิงสาวกับเชื่อสนิทว่านั่นคือความหวังดีที่เขามอบให้ มือน้อยๆ บรรจงเซ็นลงสัญญา แทนคุณมองดูด้วยความพึงพอใจอย่างมาก สัญญาฉบับนี้มีเขาเพียงผู้เดียวที่รู้จุดประสงค์ รอยยิ้มของคนเจ้าเล่ห์เผยออกมาอย่างน่ากลัว

“จากนี้ไปผมถือว่าคุณรับข้อเสนอของผม ทันทีที่คุณเรียนจบ เริ่มงานในตำแหน่งใหม่ได้ทันที” เขาพูดพร้อมเก็บเอกสารขึ้นมาตรวจทานอีกครั้ง ก่อนเดินออกไปจากร้าน ปล่อยให้ทีภพนั่งคิดพิจารณาถึงสาเหตุที่เขาไม่มีวันจะเข้าใจ

“โชคดีจังเลยนะทิชา คุณแทนใจดีจัง” พริมเข้ามากอดนันทิชา พร้อมแสดงความยินดี กับเพื่อนสาวอย่างออกหน้าออกตา

“เตรียมทำงานกันได้แล้วครับสาวๆ” ทีภพหันมาเตือนพนักงานของตน ที่ดูเหมือนคนอวบนั้นจะดูดีใจออกหน้าออกตาราวกับว่าได้เป็นผู้รับโอกาสนั้นเสียเอง ร่างอวบหุบยิ้มทันที พลางลากนันทิชาออกจากบริเวณนั้นช้าๆ ก่อนจะเดินตรงมายังห้องแต่งตัวพนักงานซึ่งไม่ใหญ่เท่าไหร่นัก

“พริม” นันทิชาเรียกเพื่อนเมื่อเปลี่ยนชุดพนักงานเสร็จ แววตานั้นยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อครู่

“มีอะไร” หญิงร่างอวบหันไปหานันทิชา ที่กำลังทำหน้าเป็นกังวล คิ้วขมวดติดกัน

“พริมว่าคุณแทนทำไมถึงทำแบบนี้ ฉันไม่ใช่พนักงานที่ทำงานดีอะไรขนาดที่คุณแทนจะจองตัวก่อนจบการศึกษา” เธอทราบดีถึงความซื่อบื้อของตนเอง ไม่น่าเป็นที่ต้องตาของผู้บริหารแบบเขาได้

“อย่าคิดมากสิ พี่รินอาจจะเล่าให้เขาฟัง คุณแทนอาจจะประทับใจจ้างเธอก็ไม่เห็นแปลกอะไรเสียหน่อย”

“แล้วเงินเดือนที่มากขนาดนั้น เธอคิดว่ามันไม่ผิดปกติเหรอ” นันทิชายังคงไม่สามารถสลัดความรู้สึกคลางแคลงใจได้

“ถ้าอย่างนั้น เธอคิดว่ามีเหตุผลอะไรที่เขาจะเอาเปรียบเธอในเมื่อสัญญาคนที่ได้เปรียบก็คือเธอ เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว เธอควรที่จะดีใจ ที่ไม่ต้องวิ่งหางานหลังจากเรียนจบเหมือนฉัน เธอโชคดีแค่ไหนรู้ไหมยายบ๊อง” พริมพูดพลางเอื้อมมือมาบีบแก้มน้อยๆ ของนันทิชา ก่อนที่ร่างอวบนั้นจะหันไปเปลี่ยนชุดด้วยความทะมัดทะแมง ปล่อยให้นันทิชายืนดูคนอวบครู่หนึ่ง ก่อนจะสลัดความกังวลนั้นทิ้งไป และเริ่มมั่นใจมากขึ้น อย่างน้อยจำนวนเงินมากมายขนาดนั้น ก็เป็นหลักประกันได้ว่าเมื่อเธอเรียนจบ จะมีงานรองรับพร้อมกับเงินเดือนมากเพียงพอ ที่จะดูแลบิดาของเธอได้อย่างมีความสุข ครู่หนึ่งจึงพากันออกไปทำหน้าที่ด้วยความตั้งใจเหมือนในทุกๆ วัน