ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 100

“ตอนนี้พวกแกอยู่ไหนกัน เตรียมตัวให้พร้อมแล้วรีบกลับมาหาฉัน ตำรวจหยุดดมกลิ่นคดีของนายดินแล้ว” ดนัยยกมือถือโทรหาสองลูกน้องคนสนิททันทีที่รถแล่นมาถึงบ้าน เขาเตรียมวางแผนงานบางอย่าง

“เฮ้ย ใครโทรมาวะพี่” หลังจากวางสายดนัย นายจ้อยหันมาถามลูกพี่อย่างสงสัย เพราะตั้งแต่ได้มือถือใหม่มายังไม่มีสายแปลกโทรเข้า

“นายโทรมาให้เราเตรียมตัวกลับเข้ากรุงเทพ บอกว่าเรื่องนั้นเงียบไปแล้ว”

“คราวนี้จะให้กูไปฆ่าใครอีก กูไม่เอาแล้วนะ เมียกูพึ่งคลอดไม่อยากเสี่ยงแล้วว่ะไอ้พี่เต็ม กูอยากถอนตัว”

“ถ้ามึงถอนตัว แล้วมึงจะไปทำอะไรกิน” คนตัวใหญ่ร่างบึกบึนเดินไปนั่งไขว่ห้างดูดบุหรี่ ควันโขมง จ้องมองอย่าเอาเรื่อง

“กูไม่อยากหลบๆ ซ่อนๆ กูอยู่กับนายมาตั้งแต่อายุ ยี่สิบ ตอนนี้กูสี่สิบกว่าชีวิตกูหลบๆ ซ่อนๆ มาตลอด พี่ก็เหมือนกัน ตอนนี้เราออกมาได้แล้ว พี่จะเข้าไปวังวนเดิมๆ อีกหรือวะ” คนตัวผอมหนวดยาวเฟิ้ม ก้มหน้าก้มตาพูดด้วยเหงื่อที่ไหลแซม ค่อนข้างลังเลอย่างเห็นได้ชัด

“ครั้งนี้นายอาจมีงานง่ายๆ อาจไม่ใช่เรื่องฆ่าคนก็ได้” คนตัวใหญ่ก้มไปที่ที่ดับบุหรี่แล้วพ่นควันในปากทิ้ง

“กูยังจำได้ไม่เคยลืม เมื่อยี่สิบปีก่อน นายขับรถชนคน แล้วป้ายสีอีกคนหนึ่ง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเคยให้พวกเราทำเรื่องดีดีกันด้วยหรือวะ มีแต่เรื่องเสี่ยงคุกเสี่ยงตะรางทั้งนั้น” คนตัวผอมหันไปสบตากับลูกพี่ตัวเองด้วยแววตามุ่งมั่น

“ครั้งสุดท้ายแล้วกัน ถือว่ากูขอร้อง กูเองก็อยากรามือ แต่กูขอเงินก้อนสุดท้ายนี้ก่อน พวกเราต้องเรียกแบบแพงสุดๆ เมื่อได้เงินแล้วก็ต่างคนต่างไปตั้งตัวและเริ่มต้นใหม่ แต่ถ้ามึงออกไปตอนนี้จะไม่มีเงินก้อนติดตัวไปตั้งหลักให้เมียมึงเลยแม้แต่แดงเดียว มึงไม่สงสารเมียกับลูกมึงหรือวะ เชื่อกูเถอะ กูให้สัญญาว่าจะไม่รั้งมึง หลังจากเสร็จงานของนายครั้งนี้” คนตัวใหญ่ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาตบไหล่ลูกน้อง

“ก็ได้ แล้วเราจะเข้ากรุงเทพกันเมื่อไหร่” คนตัวผอมนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจยอมรับงานครั้งนี้

“คุณทีคะ ขอหยุดก่อนได้ไหมคะ พริมไม่ไหวแล้ว” เสียงหอบของสาวร่างอวบขอเวลานอกอีกเป็นครั้งที่ร้อย เธอหยุดวิ่งแล้วเดินเข้ามาหลบในร่มไม้ ก่อนที่ทีภพจะเดินตามเข้ามา แสงแดดอ่อนยามเย็นเป็นเวลาที่เหมาะสมสำหรับการวิ่งออกกำลังกายในสวนสาธารณะ เพราะนอกจากอุณหภูมิไม่สูงแล้วยังได้รับความเย็นจากสายลมที่พัดผ่านเป็นระลอกอีกด้วย หญิงสาวสูดเอาอากาศเข้าเต็มปอด ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกช้าๆ

“ผมว่าน้ำหนักคุณน่าจะลดลงบ้างแล้วนะ” ชายหนุ่มดึงผ้าที่พาดคอมาซับเหงื่อของตัวเองช้าๆ