ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 112

“อะไรนะคะคุณที” เสียงตะโกนดังลั่นร้านออกมาจากปากของหญิงร่างอวบ หลังจากทีภพพยายามเล่าความจริง เพียงแค่เกริ่นนำเท่านั้น พลังแห่งการตกใจของเธอทำเอาพนักงานทุกคนหันมองตาเดียว

“เบาๆ สิคุณ” ทีภพปรามก่อนจะเรียบเรียงเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบให้หญิงร่างอวบฟัง พริมฟังไปพร้อมกับเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ไม่อยากเชื่อว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นจะเป็นเรื่องจริง

“พริมอยากจะบ้าตาย พริมบอกตรงๆ นะคะ เชื่อไม่เต็มร้อยนักว่าการตายของลุงดินจะไม่เกี่ยวข้องกับคุณแทน ลุงดินไม่เคยไม่ศัตรูที่ไหน นับได้ว่าคุณแทนคือคนที่น่าสงสัยที่สุด คุณทีเชื่อที่คุณแทนพูดหรือคะ” พริมพูดพลางจับจ้องไปยังใบหน้าของเจ้านาย

“ผมคิดว่าผมรู้จักเพื่อนของผมดีมากกว่าใครนะ แทนฆ่าใครไม่ได้หรอก”

“แต่คนคนนั้นคือคนที่ทำให้พ่อกับแม่เขาตายนะคะ ทำไมจะฆ่าไม่ได้” ทีภพเงียบกริบไม่สามารถเถียงหญิงร่างอวบได้ ก่อนจะเริ่มเป็นห่วงเพื่อนมากขึ้น ยิ่งกว่านั้นความรู้สึกของม่านฟ้าเธอคงเสียใจไม่น้อยทีเดียว

“แทนจะเป็นคนสารภาพเรื่องนี้ให้กับทิชาฟังด้วยตัวของเขาเอง แล้วให้ทิชาเป็นคนตัดสินใจ หากเธอแคลงใจเรื่องการตายของพ่อเธอ ก็ให้เธอทำเรื่องเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม แทนก็จะได้พิสูจน์ตัวเองด้วย” ทีภพสูดหายใจแล้ววิเคราะห์เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นล่วงหน้า เขาไม่ต้องการให้เกิดความรุนแรงระหว่างมิตรภาพของทุกคน ก่อนจะหวนนึกไปยังวันที่เขามีความสุขที่สุดในวันปาร์ตี้ที่หัวหิน ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า นั่นคือจุดเริ่มต้นของมิตรภาพที่ดีที่สุดในความทรงจำ

“พริมขอเพียงอย่างเดียว อย่าให้เป็นคุณแทน ที่ทำกับพ่อของทิชาแบบนั้น” พริมหลับตายกมือขึ้นมาภาวนาด้วยความร้อนใจ ก่อนที่ทีภพจะเอื้อมมือมาจับไหล่เธอพลางให้กำลังใจ

แทนคุณนอนคิดทบทวนถึงเรื่องหนักใจ พยายามหาวิธีบอกความจริงทั้งหมดกับนันทิชาด้วยตัวเอง พลางพลิกตัวไปมาเกือบทั้งคืน จนถึงเวลาเช้าตรู่ชายหนุ่มจำใจลุกขึ้นเตรียมตัวออกไปทำงาน เขาแวะเข้าไปยืนอยู่หน้าประตูห้องของหญิงคนรัก ในความกล้ายังคงผสมไปด้วยความประหม่าอยู่มาก

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” มือหนาเคาะห้องส่วนตัวของหญิงสาว หน้าตาของชายหนุ่มฉายแววไม่สดใสเท่าไหร่นัก ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกด้วยมือน้อยๆ

“วันนี้มีประชุมหรือคะ ถึงได้ออกไปทำงานเร็ว” ร่างบางสังเกตเห็นเขาแต่งตัวเรียบร้อยพร้อมออกไปทำงาน

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวทิชารีบไปทำอาหารเช้าให้นะคะ” ว่าแล้วหญิงสาวจึงเบี่ยงตัวเดินออกไป ก่อนจะโดนชายหนุ่มคว้ามือเอาไว้ แล้วใช้แรงดึงกลับเข้ามาหาเขาอย่างตั้งใจ

“ไม่ต้องหรอกทิชา” มือหนาโอบเอวบางรั้งร่างเธอเอาไว้ ก่อนจะซบหน้าลงบนบ่าของเธออย่างเหนื่อยล้า สายตาคมเข้มส่อแววพะวงถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในภายหน้า

“คุณแทน” นันทิชาเรียกชื่อเจ้านายในลำคอพลางกรอกสายตาไปมาด้วยความแปลกใจในกิริยาของเขา หากแต่มีสายใยบางอย่างทำให้หญิงสาวเข้าใจได้ว่าเจ้านายหนุ่มอาจมีเรื่องไม่สบายใจ ในเมื่อบ่าของเธอพอเป็นที่พักให้เขามีพลังต่อสู้ จึงปล่อยให้เจ้านายทำตามใจตัวเอง ด้วยหวังว่าแทนคุณจะรู้สึกดีขึ้นในไม่ช้า

“ทะเลาะกับคุณม่านมาหรือคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแฝงด้วยความเห็นใจ ร่างสูงส่ายหน้าช้าๆ บนบ่าของหญิงสาวร่างบางน่าทะนุถนอม

“ถ้าผมทำไม่ดีบางอย่างไว้กับคุณ คุณจะให้อภัยผมได้ไหม” เสียงออดอ้อนอ่อนแรงทำให้หญิงสาวยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“ก็ให้อภัยไปแล้วนี่คะ ทิชาลืมราวที่ผ่านมาทั้งหมดแล้วค่ะ ตอนนี้คุณแทนเป็นเจ้านายที่ดีของทิชาแล้วค่ะ” หญิงสาวถอนตัวจากชายหนุ่มช้าๆ พลางถอยออกมาก้าวหนึ่งแล้วส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้ แววตาวาววับจับจ้องไปยังชายหนุ่มเพื่อให้กำลังใจ มือเรียวเล็กเอื้อมกลับมาจับมือหนาอย่างมั่นคง

“ลืมเรื่องทุกอย่างไปเถอะนะคะ อย่าเอามาทำให้ไม่สบายใจอีกเลย” หากแต่คำพูดอ่อนหวานของนันทิชากลับทำให้ชายหนุ่มดวงตาแดงก่ำ คำสารภาพความจริงทุกอย่างจากปากคำของชายหนุ่ม จะเป็นตัวชี้ชะตาชีวิตว่าเธอจะอภัยให้ได้จริงหรือไม่ แทนคุณรวบรวมความกล้า มองเข้าไปนัยน์ตาของหญิงสาว หัวใจเพิ่มจังหวะบีบตัว

“ผม...ผม...” ชายหนุ่มอ้ำอึ้งหากแต่ปากไม่ยอมขยับ เขาตัดสินใจหันหลังให้หญิงสาวทันที ใช้มือลูบหน้าตัวเองเพื่อระบายความกดดัน แต่มิอาจเอาชนะความกลัวที่จะเสียเธอไปได้ ความพยายามครั้งนี้ล้มเหลว ชายหนุ่มเดินหนีหน้าหญิงสาวออกมาแล้วเหยียบคันเร่งหนีออกจากบ้านหลังใหญ่ทันที ปล่อยให้นันทิชามองตามด้วยความแปลกใจกับอาการผิดปกติของเจ้านาย