ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 111

“ม่านรู้ไหม ผมทรมานแค่ไหนที่จะไม่รักทิชา ผมห้ามใจตัวเองมาตลอดว่านันทิชาไม่เหมาะสม เธอเป็นลูกสาวของฆาตกร เธอเป็นคนที่ไม่สวยสมบูรณ์แบบ ไม่มีอะไรที่คู่ควรกับคนอย่างผมแม้สักนิด ผมพูดกับตัวเองซ้ำๆ บอกตัวเองอยู่ตลอดเวลา พยายามหาเหตุผลนับร้อยนับพันมาบอกตัวเอง แต่ทุกครั้งผมเจ็บปวดและทรมานใจมาก ผมพยายามรักคุณ พยายามที่จะให้ความสัมพันธ์ของเราราบรื่น แต่มันก็ไม่เป็นแบบที่ผมคิด หัวใจของผมมันไม่เคยฟังเหตุผลอะไรเลย และตอนนี้ผมก็แพ้มัน ผมรักเธอตอนไหนผมก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็สลัดไม่ออกแล้ว” ม่านฟ้าก้มหน้าร้องไห้ ความจริงจากปากของชายที่เธอรัก เปรียบเสมือนเข็มนับร้อยนับพันพุ่งเข้ามาตอกย้ำทิ่มแทงหัวใจ น้ำตาที่ไหลออกมามิอาจบอกปริมาณความเจ็บช้ำของเธอได้

“ผมไม่ได้อยากทำร้ายคุณ” ชายหนุ่มหันมองหญิงสาว พลางพูดด้วยเสียง

“คุณไม่ได้ทำร้ายม่าน คุณช่วยม่านเกินไปด้วยซ้ำ คุณยอมเสียอิสรภาพเพื่อให้ม่านพ้นจากการคลุมถุงชนของพ่อ ม่านต่างหากที่ทำร้ายคุณ อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะคะแทน คุณไม่ผิด ไม่มีใครผิด ความคาดหวังของม่านเองที่ทำร้ายคุณมาตลอด ถ้าจะมีใครต้องขอโทษ ต้องเป็นม่านไม่ใช่คุณ” ม่านฟ้ารวบรวมสติแล้วปาดน้ำตามองหน้าชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม

“ม่านจะช่วยให้ทิชาเข้าใจคุณ แต่คุณต้องพูดความจริง”

“ผมไม่กล้า” ม่านฟ้าน้ำตาไหลไม่หยุด เขารักเธอมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ แอบคิดไม่ได้ว่าคนที่โชคดีคนนั้นทำไมเป็นนันทิชา ทำไมถึงไม่เป็นเธอ

“คุณต้องทำ คุณจะอยู่แบบโกหกแบบนี้ไปตลอดไม่ได้ สักวันนันทิชาจะรู้ความจริง” ม่านฟ้าจับแขนชายหนุ่มแน่น

“ผมขอเวลาได้ไหมม่าน” หญิงสาวพยักหน้า พลางเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเอง ก่อนจะนึกถึงมุกพี่สาวที่ตอนนี้ย้ายไปอยู่แคนาดา หากแทนคุณลงเอยกับนันทิชาเธอจะย้ายตามพี่สาวไป

ม่านฟ้าขับรถเข้ามายังบ้านหลังใหญ่ของตัวเอง เธอนั่งเหม่อลอยครู่ใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูรถออกมา แขนขาอ่อนล้าเกินกว่าจะเดินต่อไปได้ หากแต่พยายามอย่างมากในการประคองร่างกายให้เป็นปกติแล้วเดินเข้าบ้าน เธอเดินมาหยุดกลางห้องโถงพบกับผู้เป็นบิดานั่งรออยู่