ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 111

“ม่านรู้ไหม ผมทรมานแค่ไหนที่จะไม่รักทิชา ผมห้ามใจตัวเองมาตลอดว่านันทิชาไม่เหมาะสม เธอเป็นลูกสาวของฆาตกร เธอเป็นคนที่ไม่สวยสมบูรณ์แบบ ไม่มีอะไรที่คู่ควรกับคนอย่างผมแม้สักนิด ผมพูดกับตัวเองซ้ำๆ บอกตัวเองอยู่ตลอดเวลา พยายามหาเหตุผลนับร้อยนับพันมาบอกตัวเอง แต่ทุกครั้งผมเจ็บปวดและทรมานใจมาก ผมพยายามรักคุณ พยายามที่จะให้ความสัมพันธ์ของเราราบรื่น แต่มันก็ไม่เป็นแบบที่ผมคิด หัวใจของผมมันไม่เคยฟังเหตุผลอะไรเลย และตอนนี้ผมก็แพ้มัน ผมรักเธอตอนไหนผมก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็สลัดไม่ออกแล้ว” ม่านฟ้าก้มหน้าร้องไห้ ความจริงจากปากของชายที่เธอรัก เปรียบเสมือนเข็มนับร้อยนับพันพุ่งเข้ามาตอกย้ำทิ่มแทงหัวใจ น้ำตาที่ไหลออกมามิอาจบอกปริมาณความเจ็บช้ำของเธอได้

“ผมไม่ได้อยากทำร้ายคุณ” ชายหนุ่มหันมองหญิงสาว พลางพูดด้วยเสียง

“คุณไม่ได้ทำร้ายม่าน คุณช่วยม่านเกินไปด้วยซ้ำ คุณยอมเสียอิสรภาพเพื่อให้ม่านพ้นจากการคลุมถุงชนของพ่อ ม่านต่างหากที่ทำร้ายคุณ อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะคะแทน คุณไม่ผิด ไม่มีใครผิด ความคาดหวังของม่านเองที่ทำร้ายคุณมาตลอด ถ้าจะมีใครต้องขอโทษ ต้องเป็นม่านไม่ใช่คุณ” ม่านฟ้ารวบรวมสติแล้วปาดน้ำตามองหน้าชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม

“ม่านจะช่วยให้ทิชาเข้าใจคุณ แต่คุณต้องพูดความจริง”

“ผมไม่กล้า” ม่านฟ้าน้ำตาไหลไม่หยุด เขารักเธอมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ แอบคิดไม่ได้ว่าคนที่โชคดีคนนั้นทำไมเป็นนันทิชา ทำไมถึงไม่เป็นเธอ

“คุณต้องทำ คุณจะอยู่แบบโกหกแบบนี้ไปตลอดไม่ได้ สักวันนันทิชาจะรู้ความจริง” ม่านฟ้าจับแขนชายหนุ่มแน่น

“ผมขอเวลาได้ไหมม่าน” หญิงสาวพยักหน้า พลางเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเอง ก่อนจะนึกถึงมุกพี่สาวที่ตอนนี้ย้ายไปอยู่แคนาดา หากแทนคุณลงเอยกับนันทิชาเธอจะย้ายตามพี่สาวไป

ม่านฟ้าขับรถเข้ามายังบ้านหลังใหญ่ของตัวเอง เธอนั่งเหม่อลอยครู่ใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูรถออกมา แขนขาอ่อนล้าเกินกว่าจะเดินต่อไปได้ หากแต่พยายามอย่างมากในการประคองร่างกายให้เป็นปกติแล้วเดินเข้าบ้าน เธอเดินมาหยุดกลางห้องโถงพบกับผู้เป็นบิดานั่งรออยู่

“มีอะไรหรือคะพ่อ” หญิงสาวเดินเข้าไปหาบิดา ก่อนจะพยายามหลบสายตาของดนัยที่จ้องจับผิด ด้วยดวงหน้าที่บอบช้ำมาจากการร้องไห้อย่างหนัก

“คนของพ่อรายงานหมดแล้วว่า แทนมีผู้หญิงคนอื่น” ดนัยโยนภาพจีนราลงบนโต๊ะ ม่านฟ้ามองตามลงไปด้วยท่าทีนิ่งเฉย

“ลูกจะยอมหรือ นี่ยังไม่ทันเริ่ม จะแพ้แล้วหรือไง”

“มีคนเดียวหรือคะ” ม่านฟ้าเชิดหน้าขึ้นพลางกอดอกมองบิดาอย่างสงสัย

“คุณพ่อจับตาดูแทนมาตลอด คุณพ่อน่าจะรู้นะคะว่าแทนไม่ได้มีผู้หญิงคนนี้คนเดียว ทำไมถึงเอามาแค่นี้คะ” ดนัยหลบสายตาของลูกสาวพลางหลบสายตา เขานึกถึงนันทิชาเด็กสาวอีกคนที่ม่านฟ้ากำลังเอ่ยถึง

“ไม่ว่าจะอย่างไร ม่านก็รักแทนค่ะ คุณพ่อเองก็รู้มาตั้งแต่ต้น ไม่ใช่เพราะอย่างนี้หรือคะ พ่อถึงคิดแผนพวกนั้นขึ้นมา ทุกอย่างมันเป็นแผนของคุณพ่อทั้งหมด คุณพ่อรู้ว่าม่านจะไม่มีวันแต่งงานกับใครทั้งนั้น คุณพ่อเลยใช้คุณกฤษณะเป็นเครื่องมือทำให้ม่านไปบังคับแทนมาช่วย พ่อต้องการให้ม่านกับแทนแต่งงานกันตั้งแต่ทีแรก ใช่ค่ะทีแรกม่านโง่ที่ดูไม่ออกว่ามันเป็นแผนของพ่อ ตราบเท่าที่พ่อพยายามบังคับให้เราสองหมั้นกัน แต่ม่านก็เห็นแก่ตัวเกินไปที่จะปฏิเสธและบอกความจริงกับแทน ตอนนี้ทุกอย่างไม่เป็นแบบนั้นแล้วค่ะ แทนเขามีคนที่เขารักอย่างเต็มหัวใจแล้ว ม่านจะเห็นแก่ตัวแบบนั้นไม่ได้แล้วค่ะ”

“ลูกรู้ว่าแทนรักใคร...ไม่เกลียดเด็กคนนั้นหรือ” ดนัยเปลี่ยนน้ำเสียงอ่อนลง ก่อนที่ม่านฟ้าจะส่ายหน้าช้าๆ

“นันทิชาเป็นเด็กน่ารักค่ะ เธอไม่ก้าวร้าว อ่อนน้อม ม่านถูกชะตา แต่มันก็ไม่สำคัญเท่ากับที่แทนรักเธอ คุณพ่อยกเลิกงานหมั้นในอนาคตไว้ได้เลยนะคะ เพราะมันจะไม่มีอีกแล้ว” ม่านฟ้าพูดจบจึงเดินลับขึ้นห้องไปรักษาแผลใจของตัวเองที่มีขนาดใหญ่เกินประมาณ

“พ่อควรบอกลูกดีไหม ว่าเด็กคนนั้นเป็นน้องสาวต่างพ่อของลูก” ดนัยพูดพลางหนักใจ