ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 117

“ผมรู้ว่าคุณลำบากใจ แต่ถ้าแทนยังเป็นแบบนี้ บริษัทก็จะอยู่ไม่ได้ พนักงานหลายร้อยคนที่ทำงานอยู่จะพลอยลำบาก เพราะทุกคนต่างก็มีภาระเป็นของตัวเอง ผมพูดกับแทนไม่รู้เรื่อง เขามัวแต่เสียงใจเรื่องนี้ตลอดเวลา จนไม่ยอมฟังใครทั้งนั้น พวกเราปรึกษากันแล้ว มีแต่คุณคนเดียวที่จะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นได้ ถือว่าผมขอร้องนะทิชา ชีวิตของพนักงานทุกคนอยู่ในกำมือคุณ” นันทิชาส่ายศีรษะก้มหน้าร้องไห้อย่างหนัก หลังจากฟังคำขอร้องของทั้งสองคน

“ทุกคนพยายามเรียกร้องให้ตัวเอง แต่ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของทิชาเลย จะให้ทิชามองหน้าคุณแทนอย่างไร ในเมื่อรู้อยู่เต็มอกว่าเขาต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อ ทิชาต้องเป็นฝ่ายแบกรับพนักงานทุกคนในบริษัทของเขา ทั้งที่มันไม่เกี่ยวกับทิชา ทำไมต้องเป็นทิชาด้วยคะ” นันทิชาพูดอย่างอัดอั้น ไม่มีท่าทีจะยอมให้อภัยง่ายๆ ม่านฟ้าและทีภพหันมองหน้ากันอย่างผิดหวัง

“ทิชาไม่เชื่อหรอกค่ะ ว่าคุณแทนจะเสียใจได้ขนาดนั้น เขากำลังโกหกทุกคน” หญิงสาวพูดออกมาตามความคิด เพราะแทนคุณโกหกเธอมาตลอด และตอนนี้เขากำลังเล่นละครตบตาทุกคน

“เขาไม่ได้โกหกพวกเรา ม่านรู้จักแทนคุณดีกว่าใคร ที่แทนเสียใจอยู่นี่ไม่ใช่การโกหก หากแต่เพราะกำลังรู้สึกผิดต่อคุณ แทนตัดสินใจหมั้นกับม่านทั้งที่ไม่ได้รักม่าน เพียงเพราะช่วยม่านให้พ้นจากคนของคุณพ่อ เขารู้ทั้งรู้ว่าจะหมดอิสรภาพแต่ก็เดินหน้าช่วยม่านอย่างเต็มใจ แม้แทนจะมีคนที่แทนรักมากอยู่ในหัวใจแล้วก็ตาม”

“ทิชาไม่เข้าใจค่ะ” นันทิชาปาดน้ำตา เริ่มรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่ร่างระหงพยายามอธิบาย ม่านฟ้าพยายามข่มน้ำตาเอาไว้ เหมือนถูกมือใหญ่ๆ ของใครสักคนบีบให้หายใจไม่ออก รัดแน่นจนกระดิกตัวไม่ได้ ฝืนเข้มแข็งแล้วยิ้มให้กับคนตรงหน้า โดยมีทีภพคอยส่งกำลังใจอยู่ข้างๆ

“ฟังม่านนะทิชา แทนสารภาพกับม่านทุกอย่างแล้วว่าคนที่เขารัก คือคุณ ไม่ใช่ม่านหรือจีนราอย่างที่คุณเข้าใจมาตลอด เวลานี้แทนเสียใจกับสิ่งที่เขาทำลงไป ได้โปรดเห็นใจแทนด้วย” เสียงหวีดในหัวดังขึ้น นันทิชาได้แต่ส่ายศีรษะไปมา คนอย่างแทนคุณไม่มีวันคิดแบบนั้นกับเธอเด็ดขาด

“ไม่ต้องรับความรักจากแทนก็ได้ แต่ม่านขอให้คุณอภัยให้เขาได้ไหมคะ” ม่านฟ้าลุกจากเก้าอี้แล้วคุกเข่านั่งลงต่อหน้านันทิชา ก่อนที่หญิงร่างบางจะทรุดตัวเข้าไปรับตัวม่านฟ้าไว้

“คุณม่านอย่าทำแบบนี้” นันทิชาร้องไห้พลางอ้อนวอน ภาพของแทนคุณแล่นเข้ามาในสมอง รอยยิ้มที่เขาเคยมีให้ รอยจูบที่เป็นตราประทับของเขาก็พลันแล่นเข้ามาจนหมด

“เรื่องที่คุณสงสัยว่าการตายของพ่อคุณเกี่ยวข้องกับแทน จะหาว่าผมเข้าข้างเพื่อนผมก็ได้ แต่แทนไม่ใช่คนที่ลงมือฆ่าใครได้ ความแค้นที่ต่างฝ่ายต่างมีให้กันมันไม่มีประโยชน์อะไร คุณเจ็บปวด แทนเจ็บปวด พวกเราต่างก็เจ็บปวด ทุกคนไม่มีใครมีความสุขเลย อภัยให้แทนได้ไหม” นันทิชาก้มหน้านั่งร้องไห้ หลายร้อยอารมณ์ถาโถมเข้ามา เสียงร้องไห้ของนันทิชาทำให้ทีภพค่อยๆ ย่อตัวลงไปดึงทั้งสองขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ดังเดิม ก่อนรอการตัดสินใจของนันทิชา เมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งหลังนันทิชาพยายามสงบสติอารมณ์ พลางหันไปหาแขกทั้งสอง

“ทิชาอภัยให้ได้ค่ะ แต่ทิชาจะไม่กลับไปทำงานกับคุณแทนอีก ทิชาขออยู่แบบนี้ ไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก” หญิงสาวเห็นแก่ทั้งสองที่แสนดีกับเธออย่างเสมอต้นเสมอปลายจึงจำใจยอมยกโทษให้แทนคุณ ม่านฟ้าและทีภพมองหน้ากันต่างปล่อยยิ้มออกมา แค่หญิงสาวอภัยให้เพื่อนของพวกเขา มันก็เหมือนมีแสงสว่างลิบๆ อยู่ปลายทาง ให้แทนคุณได้ใช้ความสามารถของตัวเองพิสูจน์ต่อไป

ลุงทิศปั่นจักรยานเข้ามาจอดยังบ้านหลังโทรม พลางมองดูรถหรูสีดำที่จอดนิ่งสนิทอยู่หน้าบ้าน

“เมื่อกี้คุณแสดงดีมากเลยนะ ปกติแสดงละครทีไร โดนจับได้ตลอด” ทีภพพูดกับร่างระหงขณะเดินทางกลับ

“ใครบอกม่านแสดง ม่านพูดทุกคำจากหัวใจต่างหาก”

“ลงไปคุกเข่าตามบทของพริมเป๊ะเลยนะครับ” ชายหนุ่มพูดเชิงประชดว่าม่านฟ้าทำทุกอย่างออกมาจากหัวใจ

“ตอนนั้นม่านไม่นับ สถานการณ์มันบังคับนี่คะ คุณเองก็เหมือนกันพนักงานไม่ได้เดือดร้อนอะไรเสียหน่อยทำไมต้องพูดเว่อวังขนาดนั้นด้วย ไหนพูดเสียงแข็งนักหนาว่าบทของพริม คุณจะไม่มีวันเอามาใช้เด็ดขาดไงคะ”

“ก็ตอนนั้นมันนึกอะไรไม่ออกนี่นา” คำตอบของทีภพทำให้ม่านฟ้าปล่อยหัวเราะออกมาเช่นเดียวกัน ทั้งสองรีบเดินทางไปบอกข่าวดีนี้ให้แทนคุณด้วยความหวัง