ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 116

ไม่กี่วันต่อมาม่านฟ้าติดต่อทุกคนให้มารวมตัวกันที่สาขาสาม เธอทุกข์ใจเกี่ยวกับแทนคุณเวลาผ่านไปเขายิ่งจมดิ่งอยู่กับความทุกข์และความผิดพลาดที่ผ่านมา ชายหนุ่มใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในร้านแอลกอฮอล์เพื่อนั่งเหม่อลอย ไม่ยอมเข้าบริษัท หรือแม้แต่จะกลับบ้าน วนเวียนโทษตัวเองจนไม่เป็นอันทำอะไร ม่านฟ้าพยายามอย่างหนักทำทุกวิถีทางเพื่อให้แทนคุณกลับมาเป็นคนเดิม หากแต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมร่วมมือด้วย

“ทีคะ ม่านทนไม่ไหวแล้ว ที่เห็นแทนเป็นแบบนี้ พวกเราต้องทำอะไรกันสักอย่างแล้วค่ะ” ม่านฟ้าหมดความอดที่จะเห็นแทนคุณจมดิ่งอยู่ในห้วงความทุกข์ ร่างระหงเข้ามานั่งที่โซฟาพลางทอดสายตามองตรงไปยังทีภพและพริมเพื่อหาคนช่วย

“ผมพูดจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดแล้วม่าน แต่คุณก็รู้แทนดื้อแค่ไหน ผมเองก็จนปัญญาแล้ว ผมเข้าไปคุยกับแทนไม่รู้กี่รอบแล้ว แต่คุณรู้ไหมตอนนี้แทนไม่ได้สนิทกับผมเท่ากับเหล้าที่อยู่ในมือเขา ผมต้องเวียนเข้าออกบริษัทเพื่อเอาเอกสารมาให้เขาเซ็น ผมต้องคอยดูแลบริษัทแทนคุณทุกอย่าง ทั้งที่งานผมเองก็แทบจะล้นมือ”

“เราจะช่วยแทนอย่างไรดีคะ ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ ค่ะ”

“ถ้าคุณคิดจะพูดให้แทนกลับไปเป็นคนเดิมโดยที่ขาดนันทิชา คุณคงได้แต่ฝันแหละม่าน ผมพยายามทุกทางแล้ว และถ้าจะปล่อยให้เวลาเป็นตัวรักษา กว่าแทนจะกลับมาได้ ผมเกรงว่าบริษัทจะล่มไปเสียก่อน” ทีภพพูดอย่างหาทางออกไม่เจอ

“ถ้าคุยกับคุณแทนไม่ได้ผล ทำไมทุกคนไม่ลองไปคุยกับทิชาดูล่ะคะ” พริมนั่งฟังปัญหาอยู่นานก่อนจะเสนอความคิดเห็น ก่อนที่ทั้งสองจะฉายแววตาเป็นประกายด้วยความหวังออกมา

ดนัยเรียกลูกน้องทุกคนเข้ามาพบเมื่อเขาคิดแผนการบางอย่างได้ หลังจากกังวลใจเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างแทนคุณและม่านฟ้ามาพักใหญ่

“นายมีงานอะไรหรือครับ” เต็มเดินนำจ้อยเข้ามาหาดนัยด้วยท่าทางนอบน้อม

“ฆ่าแทนให้ฉันที” ดนัยพูดก่อนจะยกแอลกอฮอล์ขึ้นมาเดิม

“อะ..อะไรนะครับ” นายเต็มมองหน้าเจ้านายพลางแปลกใจ แทนคุณเป็นคนมีชื่อเสียงระดับหนึ่งในวงการธุรกิจ หากเขาเป็นอะไรไป ต้องเป็นเรื่องใหญ่

“นายครับ..นั่นลูกเขยนายไม่ใช่หรือครับ”

“ลูกเขยที่กำลังจะทิ้งลูกสาวฉันน่ะสิ ถ้ามันทิ้งยัยม่านไปตอนนี้ ฉันจะเอาเงินที่ไหนมาหมุน แต่ถ้ามันตาย สมบัติทุกอย่างที่อยู่ในมือมันก็จะตกเป็นของยายม่าน”

“แต่...คุณม่านยังไม่ได้แต่งงานกับคุณแทนเลยนะครับ ยังไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันไม่ใช่หรือครับ”

“กะอีแค่ทะเบียนสมรส ทำไมฉันจะทำขึ้นมาไม่ได้ งานหมั้นที่จัดขึ้นแม้มันจะล่มไม่เป็นท่า แต่ทุกคนก็รับรู้แล้วว่าแทนกับยัยม่านรักกันขนาดไหนนั่นเป็นหลักฐานที่จะใช้ให้ฉันอ้างว่าแทนกับม่านจดทะเบียนกันแล้วอย่างลับๆ มันเป็นลูกคนเดียวพ่อแม่ตายหมด สมบัติมากมายมหาศาลขนาดนั้นไม่มีทายาทรับต่อ ไม่มีใครมาฟ้องร้องแย่งสมบัติกับฉันหรอก พวกแกจัดการวางแผนแล้วรีบเก็บมันซะ ก่อนที่ฉันจะใจอ่อน” ดนัยยกแอลกอฮอล์ขึ้นมาดื่มเพื่อเพิ่มความใจกล้า แค่แทนคุณตาย ทุกอย่างก็จะเป็นของเขาทั้งหมด

“นายครับ แล้วมันจะคุ้มหรือครับ คุณแทนเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง ตำรวจมันกรวดหนักแน่ๆ ผมว่ามันจะยากกว่าครั้งก่อนๆ นะครับ”

“ถ้าพวกมึงทำสำเร็จ กูให้พวกมึงคนละห้าล้าน” นายเต็มดวงตาเบิกกว้างพลางรีบพยักหน้าตอบรับทันที ดนัยรู้ว่าแทนคุณไม่มีวันรักม่านฟ้าได้อีก เพราะเขามีคนรักอยู่แล้ว และดนัยเองอาจพลาดสินสมรสจากแทนคุณไปอย่างมากมายมหาศาล ตอนนี้ไม่มีทางเลือกมากนัก ในเมื่อลูกเขยคนโตตัดหางปล่อยวัด ฉะนั้นแหล่งเงินเพียงแห่งเดียวคือสมบัติของแทนคุณ

ลุงทิศปั่นจักรยานกลับจากซื้อของพึ่งสังเกตเห็นว่าบ้านของเพื่อนเก่าถูกเปิดเสมือนมีคนมาอาศัยอยู่ เมื่อปั่นเลยไปได้สักระยะจึงเปลี่ยนใจย้อนกลับมาดูให้แน่ใจอีกครั้งว่าไม่ได้ตาฝาด

“หนูทิชา กลับมาอยู่บ้านแล้วหรือ” ลุงทิศตะโกนอยู่หน้าบ้านเมื่อเห็นเด็กสาวยืนตากผ้า นันทิชายิ้มให้ก่อนจะเดินเข้ามายกมือไหว้

“ใช่ค่ะ ทิชากลับมาอยู่ได้หลายวันแล้ว ลุงทิศไปไหนมาหรือคะ”

“ไปซื้อของหน้าซอย เห็นว่าบ้านเปิดก็เลยแวะมา เอ่อ...ลุงมีไรจะให้หนูด้วย วันก่อนที่หนูมาลุงก็ลืมให้”

“อะไรหรือคะ” หญิงสาวทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย ก่อนที่ลุงทิศจะส่งยิ้มมา

“รับรองหนูต้องดีใจแน่ๆ เดี๋ยวลุงมา” ชายชราทำทีมีพิรุธยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะหันหน้าจักรยานแล้วปั่นกลับบ้านเพื่อไปเอาของสำคัญ ครู่หนึ่งรถยนต์คันสีดำสุดหรูก็แล่นเข้ามาจอดแทนที่ ร่างบางยืนรออยู่ตรงนั้น เธอไม่แน่ใจนักว่าเป็นรถของใคร

“คุณที คุณม่าน” หลังจากทั้งสองลงจากรถ คนเป็นเจ้าของบ้านจึงเอ่ยทัก รอยยิ้มของม่านฟ้าและทีภพยังคงส่งให้นันทิชาด้วยความจริงใจเหมือนที่ผ่านมา

“ม่านกับทีมาเพราะมีเรื่องอยากคุยกับทิชา” ม่านฟ้าเดินเข้ามาพลางเกริ่นถึงธุระที่มาหาในวันนี้

“ถ้าอย่างนั้น คุณทีกับคุณม่านเข้ามานั่งในบ้านก่อนนะคะ” นันทิชายิ้มต้อนรับด้วยความยินดี แล้วเดินนำแขกเข้ามานั่งยังโต๊ะหน้าบ้าน ก่อนจะเลี่ยงไปหยิบน้ำ ระหว่างนั้นม่านฟ้าหันมองรอบๆ รู้สึกว่าบ้านหลังนี้น่าอยู่เพราะได้ใกล้ชิดธรรมชาติ ลมพัดโชยตลอดเวลา ได้รับออกซิเจนเต็มที่

“มีเรื่องอะไรจะคุยกับทิชาหรือคะ” หญิงสาววางน้ำลงแล้วนั่งเก้าอี้ด้านข้าง ดวงตาแวววับจับไปยังม่านฟ้า ตั้งใจฟังธุระของเธอ

“เรื่องแทน” รอยยิ้มที่มีหดกลับในทันที ดวงตากลมโตหลุบต่ำลง เธอไม่อยากได้ยินชื่อนี้ให้เจ็บปวดอีกต่อไป

“ทิชา ฟังม่านนะ ม่านรู้ว่าทิชาโกรธแทน เรื่องทั้งหมดแทนผิดที่ทำอะไรไม่คิด แล้วตอนนี้แทนเองก็กำลังรับผลนั้น เขาไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน ไม่ยอมเข้าบริษัท เอาแต่หมกตัวอยู่ในร้านเหล้า ข้าวปลาไม่กิน ไม่ยอมรับผิดชอบอะไรทั้งนั้นแม้แต่บริษัทของตัวเอง ที่ม่านมาวันนี้ม่านอยากให้ทิชาอภัยให้แทนได้ไหม” นันทิชานิ่งเงียบพลางน้ำตาไหล คำขอร้องของม่านฟ้าเสมือนบังคับเธอทางอ้อม