ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 115

นันทิชาเมื่อรู้ความจริงจากปากของจีนรา เธอกลับไปยังบ้านหลังใหญ่เพื่อเก็บเสื้อผ้า แล้วรีบออกมาให้เร็วที่สุด ภาพของบิดาทำให้หญิงสาวรู้สึกเจ็บปวด ไม่อาจอยู่ร่วมบ้านเดียวกับคนใจร้ายอย่างแทนคุณได้ แม้สมองจะพยายามส่งภาพที่เขาเคยทำดีกับเธอมาให้ หากแต่หัวใจนั้นต่อต้านสะบัดภาพชายหนุ่มกระเด็นออกไป เธอมุ่งตรงไปยังบ้านเก่าหลังโทรม ที่เคยอยู่อย่างมีความสุขกับครอบครัว

“พ่อจ๋า ทิชาทำร้ายพ่อใช่ไหมคะ” หญิงสาวเดินเข้ามายังรูปถ่าย พลางปล่อยกระเป๋าเสื้อผ้าทิ้งกองไว้ ดวงตาเลื่อนลอยมองตรงเข้ามายังรูปของบิดา มือน้อยๆ บรรจงลูบไร้ช้าๆ อย่างคนรู้สึกผิด เธอก้มหน้าร้องไห้ให้กับความโง่ของตัวเอง

“ทิชาขอโทษค่ะ” ก่อนจะเงยหน้ามองผ่านม่านน้ำตาออกไป เป็นความผิดพลาดใหญ่หลวงที่หลงเชื่อคำของชายนิสัยเสียคนนั้น นันทิชาสูดลมหายใจเข้าพยายามระงับน้ำตาไม่ให้เอ่อไหลไปมากกว่าที่เป็น พยายามอยู่ครู่ใหญ่กว่าจะตั้งสติและยอมรับความจริงได้ เธอหันมาจัดเสื้อผ้าพร้อมทำความสะอาดบ้านเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ ความผิดพลาดที่ผ่านมาสอนให้รู้ว่าไม่ควรไว้ใจแม้ใครจะแสร้งทำดีแค่ไหนก็ตาม

แทนคุณรีบขับรถกลับเข้ามาบ้านของตัวเอง คาดคะเนได้ว่านันทิชาต้องพยายามหนีจากไป เธอไม่มีวันให้อภัยในสิ่งที่เขากระทำได้ แวบแรกที่มาถึงหน้าบ้านสายตาคมเข้มมองหารองเท้าของหญิงสาว เมื่อไม่พบเขาแทบไม่มีแรงเดินต่อ

“ขอร้องล่ะ อย่าทิ้งผมไป” แทนคุณพูดกับตัวเอง ก่อนจะเร่งฝีเท้าวิ่งขึ้นไปยังห้องนอนของนันทิชา มือหนาหยุดอยู่ที่ลูกบิดประตู แสดงอาการสั่นเทาออกมาด้วยเพราะกลัวความจริง ก่อนกลั้นใจเปิดประตูเข้าไป

“...” ภาพปรากฏเป็นห้องว่างเปล่า สายตาคมเข้มไล่ไปทีละมุมช้าๆ พร้อมเสียงฝีเท้าของตัวเองที่ดังก้องอยู่ในห้อง แทนคุณหมดความรู้สึกไปเมื่อเห็นภาพว่างเปล่าตรงหน้า พลางเลื่อนเท้าเดินอย่างคนไร้วิญญาณเข้ามานั่งก้มหน้าบนเตียง น้ำตาหลั่งไหลออกมาช้าๆ ภาพแห่งรอยยิ้มอันแสนหวาน ดวงตากลมเป็นประกายที่เคยมองไม่มีอีกแล้ว หญิงสาวไร้เดียงสาที่เขาเคยดูแคลนนักหนาว่าจะไม่มีวันชายตามองแม้สักนิด กลับทำให้ชีวิตของชายหนุ่มที่เพียบพร้อมสั่นคลอนเจียนตายได้ถึงเพียงนี้

“คุณคิดว่าจะหนีผมพ้นหรือทิชา” แทนคุณเงยหน้าเมื่อนึกบางอย่างได้ เขารีบขับรถตรงไปยังบ้านเก่าหลังนั้น นันทิชาไม่มีทางหนีไปไหนได้ เพราะที่นี่เป็นบ้านที่เธอรักและอยากกลับมาใช้ชีวิตดังเดิม รถหรูสีขาวแล่นมาจอดหน้าบ้าน บรรยากาศทุกอย่างยังคงเดิม ต้นไม้ใหญ่พัดหอบลมมาปะะทะกายเป็นระยะ แทนคุณมองเข้าไปในบ้านด้วยความหวังว่าจะนันทิชาจะให้อภัยในความผิดพลาดที่เขาทำไป

“พริม...ถ้าเธอจะกลับเข้ามาเพื่อช่วยพูดให้ผู้ชายคนนั้น ฉันไม่อยากฟังนี่เป็นรอบที่สาม เธอกลับบ้านไปเถอะ ฉันเบื่อจะฟังเธอพูดเต็มที” นันทิชาหันหลังพลางปล่อยคำพูดลอยเข้ามา ก่อนที่เสียงฝีเท้าของแทนคุณจะหยุดเดิน นันทิชาแปลกใจเล็กน้อยที่พริมไม่พูดตอบโต้ จึงหันมาหา สีหน้าเปลี่ยนในทันทีที่เห็นเป็นแทนคุณ

“ทิชา” ชายหนุ่มอยากจะพูดบางอย่างให้เธอเข้าใจ

“ออกไปจากบ้านฉัน” ร่างเล็กกดเสียงต่ำ สองเท้าถอยออกห่างจากแทนคุณทีละน้อย

“ฟังผมก่อนได้ไหม”

“ไม่มีอะไรต้องฟังแล้วค่ะ ที่ผ่านมาทิชาฟังคุณไม่พออีกหรือคะ คุณมันคนหลอกลวง” นันทิชาหันเดินหนีเพื่อให้พ้นหน้าเขา

“หยุดเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มวิ่งเข้ามาคว้าแขนเรียวเล็กเอาไว้

“ผมยอมรับทุกอย่าง ว่าผมหลอกให้คุณเซ็นเอกสารนั้น ผมทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อคุณทรมานใจ แต่ผมไม่ได้เป็นสั่งฆ่าพ่อคุณ”

“พ่อทิชาไม่เคยมีศัตรูที่ไหน คุณจะให้ทิชาเชื่อคำพูดคุณยังไงคะ ในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณเป็นคนทำร้ายครอบครัวเรา ทิชาไม่มีปัญญาไปหาตำรวจเพื่อกล่าวหาคุณหรอกค่ะคุณสบายใจได้ แต่ทิชาขอให้เราต่างคนต่างอยู่ได้ไหมคะ”

“ไม่ ไม่มีทาง” แทนคุณดึงหญิงสาวเข้ามากอด หากแต่เธอรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มี ปลดพันธนาการแล้ววิ่งหนีออกมาจากอ้อมแขนของแทนคุณ ตรงเข้ามาหยิบกรรไกรใช้เป็นอาวุธเพื่อทำร้ายตัวเอง

“ถ้าคุณเข้ามาแตะตัวทิชาอีกเพียงครั้งเดียว ทิชาจะไม่ทนอยู่เพื่อเห็นหน้าคุณอีก”

“ทิชา วางกรรไกรลงเดี๋ยวนี้ ผมขอร้อง” คำพูดของแทนคุณทำให้นันทิชาปล่อยโฮ ออกมาอย่างไม่อาย

“ทิชาไม่เหลือใครแล้ว ครอบครัวทิชาพังทลายไปหมดแล้วค่ะ สมใจคุณทุกอย่างเพราะความโง่ของทิชาเองที่หลงเชื่อคุณ พ่อขับรถชนพ่อแม่ของคุณ แต่ท่านไม่เคยนอนหลับลงได้เต็มตาเลยแม้สักวันเดียว คุณคิดว่าคุณเจ็บปวดเป็นคนเดียว โลกหมุนรอบตัวคุณ คุณไม่เคยสนใจความรู้สึกของใครนอกจากตัวเอง ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่องทิชาก็ตายมันตรงนี้ ทิชาไม่อยากเห็นหน้าคนอย่างคุณ ทิชาเกลียดคุณ” น้ำตาของชายหนุ่มหยดลงพื้น เป็นคำพูดที่ทำให้ชายหนุ่มยอมแพ้แต่โดยดี

“ผมขอโทษ ถ้าคุณต้องการแบบนี้ผมจะไม่กวนใจคุณอีก วางกรรไกรนั้นลง ผมขอร้องทิชา” เมื่อหญิงสาวยอมวางกรรไกรลง แทนคุณจึงตัดสินใจหันหลังเดินกลับ พร้อมกับน้ำตาที่หลั่งออกมา