ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 12

เสียงมือถือของแทนคุณดังขึ้น เขากดรับในทันทีที่หยิบขึ้นมาดู เมื่อรายชื่อผู้โทรแสดงเด่นชัดว่าเป็น “ทีภพ”

“แทนทั้งสามร้าน ทำรายได้ยอดขายได้ดี อยู่ในทำเลที่ดี ซึ่งแตกต่างกันไม่มากเท่าไหร่นัก ฉันต้องการไปดูที่ร้านทั้งหมดนายพอจะว่างไปไหม” ทีภพตัดสินใจไม่ได้หากเห็นแต่เพียงยอดที่แจ้งมาในแผ่นกระดาษ เขาต้องการประเมิน สภาพร้านทั้งหมด ทั้งระบบการบริหาร ทั้งภาพรวม

“ได้ ฉันจะไปรับนายเดี๋ยวนี้แหละ” แทนคุณวางมือจากการอ่านหนังสือ หันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเร่งฝีเท้าออกจากห้องมาอย่างรวดเร็ว

“ป้านาล่ะ” ชายหนุ่มถามหาแม่บ้านคนสนิทจากคนใช้อีกคนที่เหลืออยู่เมื่อเขาเห็นว่าคนที่ถือของว่างออกมาจากในครัวไม่ใช่ป้านา

“ป้านาไม่สบาย เลยให้หนูมาดูแลแทนค่ะ”

“อะไรนะ” เขาถามย้ำอีกครั้ง

“แล้วเป็นอะไรมากไหม”

“ไม่มากค่ะ อาหารว่างนี่ป้านาเป็นคนทำ แกอยู่ในครัวน่ะค่ะ” ชายหนุ่มเจ้าของบ้านพยักหน้า เขาดูเบาใจขึ้นหากป้าแม่บ้านคนสนิทมีแรงทำขนมได้อาการคงไม่หนักหนาน่าเป็นห่วงเท่าไรนัก ชายหนุ่มหยิบขนมในจานมาใส่ปากพร้อมเดินออกจากบ้านไป หญิงชราที่แอบดูสถานการณ์ระหว่างน้อยกับแทนคุณครู่หนึ่ง รีบเดินออกมาทันที

“น้อย คุณแทนไปแล้วแน่นะ” ป้านาปรี่เข้ามาหาน้อยซึ่งกำลังมองหญิงชราด้วยความกังวลใจ

“ไปแล้วค่ะ ป้านาทำไมไม่บอกคุณแทนไปตรงๆ ล่ะคะ ดูหน้าป้าสิซีดเป็นไก่ต้ม เดินจะไม่ไหวอยู่แล้ว”

“เอาน่า กินยาเดี๋ยวเดียวก็หาย ปล่อยคุณแทนไปทำงานเถอะ” หญิงชราพยายามบ่ายเบี่ยงกลัวว่าตนจะเป็นภาระของเจ้านายจึงเลี่ยงไม่บอกความจริง แม้จะเดินแทบไม่ไหวก็ตามที

“น้อยไปทำงานเถอะไป” หลังจากหญิงชราเอ่ยปากไล่น้อยแล้ว เธอเองจึงหันกลับไปพักผ่อนในห้อง หวังให้ยาที่พึ่งกินไปออกฤทธิ์บรรเทาอาการป่วย

หลังเลิกเรียนจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่ทั้งสองเรียนอยู่ สองสาวเดินทางมาทำหน้าที่ของตนตามปกติเหมือนในเช่นทุกๆ วัน วันนี้นันทิชาสังเกตเห็นพริมเหมือนมีอะไรในใจ ไม่สดใสร่าเริงเหมือนเดิม และมีอาการผิดปกติมาตั้งแต่ตอนเที่ยงหลังทานอาหารกลางวัน

“มีอะไรหรือเปล่า ฉันเห็นเธอเอาแต่จับมือถือ”

“ฉันโทรหาป้านาทั้งวัน แต่ป้าไม่ยอมรับสายเลยโทรตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนเที่ยงป้าก็ไม่ยอมโทรกลับ และตอนนี้ก็ยังไม่ยอมโทรมาอีก แปลกจริงๆ นะทิชา”

พริมพูดด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างเป็นกังวลอย่างมาก แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ระบายอะไรออกมาพี่รินเจ้าของร้านก็เรียกประชุมทันทีประจวบกับได้เวลาทำงาน วันนี้ก็เป็นเหมือนในทุกๆ วัน ในเวลางานทุกคนแทบไม่ได้หยุดพักมือไม้พัลวันกันไปหมด ลูกค้าบางโต๊ะใจดี บางโต๊ะค่อนไปทางเรื่องมาก พนักงานทุกคนถูกอบรมมาอย่างดีต่างรับมือได้อย่างมืออาชีพ เมื่องานเสร็จก็ทยอยเดินไปรับเงินรายวันจากพี่รินเจ้าของร้านและเดินมายังห้องพัก เพื่อเปลี่ยนชุดกลับบ้าน

“ป้ายังไม่โทรกลับมาเหรอ” นันทิชาหันไปเห็นเพื่อนรักจับมือถือที่ขึ้นมาดูอีกครั้ง สีหน้าของพริมยังคงเป็นกังวลไม่ต่างจากเดิม

“นี่มันห้าทุ่มแล้วนะทิชา ป้านาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย” พริมพยายามหาเหตุผล ก่อนจะหันไปเห็นมือเรียวเล็กของนันทิชาค่อยๆ ปลดกระดุมชุดพนักงานออก

“เดี๋ยวก่อนทิชา! ฉันเป็นห่วงป้านา เธอไปบ้านนั้นเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม” พริมซึ่งอยู่ๆ ก็หันมาขอให้นันทิชาช่วยไปบ้านหลังนั้นอีกครั้งเอาเสียดื้อๆ

“แต่...” นันทิชาพูดค้าง ดวงตากลมโตเปิดกว้างเล็กน้อย และกำลังตกใจกับคำขอร้องของพริม มันทำให้นันทิชาคิดอะไรไม่ทันในตอนนั้นได้แต่ยืนงง เธอไม่อยากทำผิดด้วยการแอบเข้าไปบ้านคนอื่นแบบนั้นอีก ก่อนที่มือของพริมจะดึงเธอวิ่งออกจากร้านไป