ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 43

ในรั้วมหาวิทยาลัย มีนักศึกษาจำนวนมากเดินขวักไขว่ ผ่านหน้านันทิชาที่นั่งอ่านหนังสือ อยู่ที่โต๊ะใต้ต้นไม้ใหญ่ เธอไม่ได้สนใจใครเพราะมัวแต่จดจ่ออยู่กับตัวหนัง หนึ่งในนั้นที่เดินเข้ามาหา ทำเสียงดังให้นันทิชาต้องละจากหนังสือเงยหน้าขึ้นมามอง พบกับเพื่อนสาวจอมเพี้ยนคนสนิท สาวร่างอวบยิ้มร่าพลางยื่นขนมไทยที่เป็นอาชีพหลักของที่บ้านส่งให้

“แม่ฉันพึ่งทำใหม่ๆ เมื่อเช้านี้ ลองกินดู”

“ขอบใจ ไม่ต้องชิมก็รู้ว่าฝีมือแม่เธออร่อยแค่ไหน” นันทิชาหยิบถุงขนมจากมือคนอวบ แล้วนำมาวางไว้ข้างตัว

“เฮ้อออออออ” เสียงถอนหายใจของพริมดังยาวเหยียด ร่างบางเหลือบมอง พลางยกมือขึ้นมาเท้าคาง จ้องหน้าเพื่อนแล้วยิ้มก่อนจะตั้งคำถาม

“ถอนหายใจแบบนี้ มีเรื่องอะไรที่ไม่ถูกใจเธออีก ใช่ไหม” นันทิชายังอยู่ในท่าเท้าคาง มองคนอวบทำหน้ามุ่ย

“ทิชาต่อไปนี้เราก็ยิ่งเจอกันน้อยลงแล้วนะ ต่อไปนี้เป็นเวลาฝึกงานแล้ว เราใกล้เรียนจบกันเต็มทีแล้วใช่ไหม” น้ำเสียงของพริมอยู่ในอารมณ์ที่ไม่สุขใจเท่าไหร่นัก พริมรู้สึกถึงโลกแห่งความเป็นจริงในการใช้ชีวิตเริ่มใกล้เข้ามา เธอใกล้จะหมดเวลาที่ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานเต็มที ต่อไปนี้เธอต้องเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว

“ใช่สิ พวกเราใกล้เรียนจบกันแล้ว มันเป็นความฝันของนักศึกษาทุกคนรวมถึงฉันด้วย ดูเธอทำหน้าสิ ไม่ดีใจหรือ” นันทิชายิ้มถามคนอวบ เพราะดูเหมือน พริมจะไม่ยินดีเท่าไหร่นัก

“ใช่ เราเรียนมาเพื่อจะได้ทำงานที่ดี มีเงินที่ดี มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนฉันยังไม่พร้อมยังไงไม่รู้”

คนอวบพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ชวนน่าสงสาร หากแต่คำตอบของเธอนั้นก็ยังคงเหมือนเด็กเอาแต่ใจเช่นเคย

“และที่สำคัญต่อไปนี้ฉันก็ยิ่งไม่ได้เจอเธอเหมือนแต่ก่อน นี่ทิชาฉันถามจริงๆ นะคุณแทนเขาดูแลเธอดีใช่ไหม” คำถามของพริมเปลี่ยนหัวข้อมาเสียดื้อๆ ทำให้นันทิชากะพริบตาถี่ๆ เมื่อสักครู่ยังคุยกันเรื่องเรียนอยู่หยกๆ ทำไมถึงวกกลับมาที่เจ้านายไบโพลาร์ของเธอได้กัน

“ทำไมหรือพริม”

“ยังจะพูดมากอีก คุณแทนไม่ได้ทำอะไรเกินเลย และหยุดคิดเรื่องบ้าๆ นั่นเดี๋ยวนี้นะ” นันทิชาทำเสียงดุห้ามก่อนจะเอามือลง พร้อมกับเห็นเพื่อนทำท่าเจ้าเล่ห์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ในหัวเจ้าหล่อนมีแต่เรื่องทะลึ่งตึงตัง นี่ขนาดยังไม่รู้ความจริงว่าแทนคุณมีนิสัยเสียอย่างไรบ้างยังพูดไร้สาระขนาดนี้ หากรู้ความจริงว่าแทนคุณนิสัยเสียอย่างไรบ้าง เจ้าหล่อนต้องหาเรื่องฟ้องบิดาเป็นแน่ ซึ่งอาจทำให้เขาเป็นห่วงได้

ป้านาพานันทิชามายังห้างหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากบ้านหรูเท่าไหร่นัก เป็นสถานที่สำหรับซื้ออาหารสดเข้าบ้าน คนตัวเล็กเดินตามป้านาต้อยๆ ดวงตากลมโตนั้นพยายามสังเกตและจดจำรายละเอียดต่างๆ อย่างตั้งใจ เพราะเธอต้องทำงานที่นี่ไปอีกนานกว่าจะได้บรรจุเป็นพนักงานเต็มตัว เวลานี้อยู่ในช่วงของการฝึกงาน ซึ่งอีกไม่กี่เดือนเธอก็จะเรียนจบ

“ต่อไปนี้ถ้าคุณแทนใช้ทิชามาซื้ออาหารแทนป้า ที่นี่คือที่ประจำที่เราจะมา ทิชาจำไว้นะ” ป้านาอธิบายอย่างคนใจเย็นและเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม นันทิชามองไปรอบๆ เป็นแผนกอาหารที่ค่อนข้างมีราคาสูงลิบลิ่ว ของนำเข้าจากต่างประเทศสดใหม่เหมือนพึ่งเก็บมาจากสวน เธอเดินตามแม่บ้าน และพยายามสังเกตวิธีการเลือกสินค้าของป้านาอย่างสนอกสนใจ พร้อมกับหญิงชราพยายามสอนเกร็ดความรู้สำหรับการเลือกผัก ผลไม้ เนื้อสด ฯลฯ พลางเอื้อมมือไปหยิบของใส่ตะกร้าชิ้นแล้วชิ้นเล่า หญิงสาวเอื้อมมือมาหยิบตะกร้า ออกจากมือของแม่บ้านเพื่อนำมาถือเอง

“ของพวกนี้ราคาสูงมากเลยนะคะป้านา เสียดายเงินจัง” เธอบ่นตามประสาคนมัธยัสถ์เพราะอาหารบางชิ้นเท่ากับรายได้ของเธอหนึ่งวันเลยทีเดียว หญิงสาวหมุนดูผลไม้สดที่แม่บ้านหยิบใส่ตะกร้าไปมาช้าๆ อย่างสนอกสนใจ

“คุณแทนทานแบบนี้มาตั้งแต่รุ่นคุณพ่อคุณแม่แล้วล่ะ แต่โดยปกติคุณแทนเป็นคนทานง่ายๆ ไม่เลือกมากเท่าไหร่นัก ขอให้อร่อยเป็นชอบใจ แต่ป้าไม่อยากไปเปลี่ยนแปลงอะไรมาก อะไรเคยเป็นมาอย่างไรก็อยากให้เป็นแบบนั้น รวมถึงเรื่องวัตถุดิบอาหารด้วยซึ่งเป็นสิ่งสำคัญ” แม่บ้านร่ายสาธยายยาวเหยียด จนคนฟังเริ่มรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเรื่องส่วนตัวของเจ้านายขึ้นมาบ้าง