ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 43

ในรั้วมหาวิทยาลัย มีนักศึกษาจำนวนมากเดินขวักไขว่ ผ่านหน้านันทิชาที่นั่งอ่านหนังสือ อยู่ที่โต๊ะใต้ต้นไม้ใหญ่ เธอไม่ได้สนใจใครเพราะมัวแต่จดจ่ออยู่กับตัวหนัง หนึ่งในนั้นที่เดินเข้ามาหา ทำเสียงดังให้นันทิชาต้องละจากหนังสือเงยหน้าขึ้นมามอง พบกับเพื่อนสาวจอมเพี้ยนคนสนิท สาวร่างอวบยิ้มร่าพลางยื่นขนมไทยที่เป็นอาชีพหลักของที่บ้านส่งให้

“แม่ฉันพึ่งทำใหม่ๆ เมื่อเช้านี้ ลองกินดู”

“ขอบใจ ไม่ต้องชิมก็รู้ว่าฝีมือแม่เธออร่อยแค่ไหน” นันทิชาหยิบถุงขนมจากมือคนอวบ แล้วนำมาวางไว้ข้างตัว

“เฮ้อออออออ” เสียงถอนหายใจของพริมดังยาวเหยียด ร่างบางเหลือบมอง พลางยกมือขึ้นมาเท้าคาง จ้องหน้าเพื่อนแล้วยิ้มก่อนจะตั้งคำถาม

“ถอนหายใจแบบนี้ มีเรื่องอะไรที่ไม่ถูกใจเธออีก ใช่ไหม” นันทิชายังอยู่ในท่าเท้าคาง มองคนอวบทำหน้ามุ่ย

“ทิชาต่อไปนี้เราก็ยิ่งเจอกันน้อยลงแล้วนะ ต่อไปนี้เป็นเวลาฝึกงานแล้ว เราใกล้เรียนจบกันเต็มทีแล้วใช่ไหม” น้ำเสียงของพริมอยู่ในอารมณ์ที่ไม่สุขใจเท่าไหร่นัก พริมรู้สึกถึงโลกแห่งความเป็นจริงในการใช้ชีวิตเริ่มใกล้เข้ามา เธอใกล้จะหมดเวลาที่ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานเต็มที ต่อไปนี้เธอต้องเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว

“ใช่สิ พวกเราใกล้เรียนจบกันแล้ว มันเป็นความฝันของนักศึกษาทุกคนรวมถึงฉันด้วย ดูเธอทำหน้าสิ ไม่ดีใจหรือ” นันทิชายิ้มถามคนอวบ เพราะดูเหมือน พริมจะไม่ยินดีเท่าไหร่นัก

“ใช่ เราเรียนมาเพื่อจะได้ทำงานที่ดี มีเงินที่ดี มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนฉันยังไม่พร้อมยังไงไม่รู้”

คนอวบพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ชวนน่าสงสาร หากแต่คำตอบของเธอนั้นก็ยังคงเหมือนเด็กเอาแต่ใจเช่นเคย

“และที่สำคัญต่อไปนี้ฉันก็ยิ่งไม่ได้เจอเธอเหมือนแต่ก่อน นี่ทิชาฉันถามจริงๆ นะคุณแทนเขาดูแลเธอดีใช่ไหม” คำถามของพริมเปลี่ยนหัวข้อมาเสียดื้อๆ ทำให้นันทิชากะพริบตาถี่ๆ เมื่อสักครู่ยังคุยกันเรื่องเรียนอยู่หยกๆ ทำไมถึงวกกลับมาที่เจ้านายไบโพลาร์ของเธอได้กัน

“ทำไมหรือพริม”