ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 45

รถสีดำสนิทแล่นเข้ามาจอดภายในชุมชน ที่ค่อนข้างอยู่กันอย่างเบียดเสียด เด็กๆ ในพื้นที่วิ่งเข้ามารุมดูรถคันแปลกตาอย่างตื่นตาตื่นใจ

“นี่คุณพาผมมาที่ไหน” ทีภพกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างระแวง ก่อนจะดับเครื่องยนต์แล้วหันกลับมาถามหญิงร่างอวบ

“โรงทำขนมไงคะ ถ้าคุณทีอยากได้ของอร่อย ก็ต้องมาดูให้เห็นกับตา ลงมาค่ะ เดี๋ยวพริมพาไป ที่นี่ถิ่นของพริมเองค่ะ ไม่ต้องกลัว” พริมปลดเข็มขัดออกจากตัวแล้วหันไปเปิดประตู ก่อนที่เสียงเฮดีใจของเด็กๆ จะเรียกชื่อและเข้ามาห้อมล้อมเธออย่างสนิท จนดูโหวกเหวกวุ่นวายไปหมด

“พี่พริมมารถคันใหญ่จังครับ” หนึ่งในเด็กหัวเกรียนวิ่งเข้ามาหา

“สวยไหม” หล่อนย่อตัวลงก่อนจะยิ้มถาม

“สวยครับ”

“พี่ใช่ไหม”

“รถครับ” ทีภพพ่นเสียงหัวเราะออกมาจากด้านหลังของเธอ ทำให้พริมหันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์

“เด็กเขาพูดถูกนะ คุณจะโกรธผมทำไม”

“วันนี้สองครั้งแล้วนะคุณที” หญิงสาวพูดพลางกัดฟันแน่น ก่อนจะหันกลับมาหาเด็กชายที่ยืนยิ้มอยู่ด้านหน้า

“ทำไมวันนี้ไม่ไปโรงเรียน”

“วันนี้แม่พาย่าไปหาหมอครับ ผมเลยต้องอยู่ดูแลน้อง” เสียงเข้มของพริมทำให้เด็กชายรีบตอบคำถาม หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินนำชายหนุ่มรูปหล่อเข้าไปยังบ้านของตัวเอง เป็นบ้านไม้ชั้นเดียว แต่มีบริเวณกว้างขวาง ลมพัดโกรกโล่งสบาย ด้านหลังเป็นชานบ้านที่ทำด้วยไม้เช่นเดียวกัน มีเตาฟืนขนาดใหญ่สองเตา บนเตามีหม้อนึ่งขนมขนาดใหญ่มากเช่นเดียวกันวางอยู่ ด้านบนมีควันโพยพุ่งออกมา กลิ่นหอมอ่อนๆ คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ใกล้ๆ กันมีหญิงวัยกลางคนนั่งห่อขนมที่ใช้เพียงใบตองเป็นหีบห่อ แม้จะไม่มีเครื่องจักรในการผลิต แต่ทุกอย่างดูสะอาดสะอ้านหมดจด ทีภพยืนตาค้างมองดูกรรมวิธีการทำขนมที่เขาชื่นชอบโดยไม่ไหวติง

“คุณที คุณทีคะ” พริมสะกิดเจ้านาย ก่อนที่หญิงกลางคนจะหันเข้ามา

“พริม” หญิงกลางคนวางมือจากขนมแล้วหันมาเรียกชื่อเธอด้วยความแปลกใจ

“ลูกพาใครมา”