ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 46

“แล้ว...วันเกิดพ่อทิชาล่ะคะ” ดวงตากลมโตสั่นระริกมองแทนคุณด้วยความไม่เข้าใจ ชายหนุ่มเผลอสบตาได้เพียงครู่เดียว กลับค้นพบความรู้สึกผิดจนต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“เป็นวันอื่นแล้วกัน” เจ้านายหนุ่มพูดจาห้วนๆ ตัดบทโดยไม่ยอมสบตาแสนเศร้าคู่นั้นอีก

“แต่อาทิตย์นี้ ทิชายังไม่ได้ไปเจอพ่อเลยนะคะ และที่ทิชาเลือกวันพรุ่งนี้ก็เพราะมันเป็นวันสำคัญของพ่อทิชา” หญิงสาวเริ่มเรียกร้องสิทธิ์ที่ตนพึงได้รับ

“แต่นี่มันงานด่วนไม่เข้าใจหรือไง” เสียงเข้มเริ่มเพิ่มระดับ

“ทิชามีเรื่องอยากทำความเข้าใจกับคุณ” เธอเงียบไปครู่หนึ่งแล้วช้อนสายตากลับมา

“เรื่องอะไร”

“ทิชาอยากกลับไปอยู่กับพ่อค่ะ คุณแทนได้โปรดให้ทิชากลับไปอยู่บ้านได้ไหมคะ ถ้าคุณแทนไม่เห็นด้วย ทิชาอยากขออนุญาตไปฝึกงานที่อื่น ทิชาอยากมีเวลาให้พ่อ พอทิชาเรียนจบทิชาจะกลับมาตามสัญญาค่ะ”

“ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมจนกว่าคุณจะเอาวุฒิการศึกษามายื่นให้ผม นั่นหมายถึงการเปลี่ยนแปลงในตำแหน่งงาน และรวมถึงการเปลี่ยนแปลงวันหยุดของคุณด้วย”

“หมายความว่าอย่างไรคะ”

“หมายความว่าในทุกวันเวลา 8.30 น.- 16.30 น. เป็นเวลาฝึกงาน ผมเสนอให้คุณก็ได้ว่าผมจะจ่ายค่าฝึกงานให้คุณเป็นรายวันตามความเหมาะสม ส่วนเวลาพาร์ทไทม์ที่คุณเคยทำคือ 17.00 น. - 23.00 น. นั้นผมก็จะจ่ายให้คุณตามปกติโดยที่คุณอยู่ที่บ้านผมอย่างเดียวโดยไม่ต้องเดินทางไปไหนและมีวันหยุดให้คุณหนึ่งวันตามใจชอบ หรืออยากออกไปฝึกงานที่อื่นก็ตามใจนะ เพื่อแลกกับเวลาวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่คุณจะมีให้พ่อของคุณ แต่ผมรับรองว่าบางที่เขาไม่ให้เงินค่าฝึกงานคุณอย่างแน่นอน และคุณก็ต้องเสียเวลาพาร์ทไทม์ไปอย่างแน่นอนเช่นเดียวกัน เพราะตัวคุณแค่นี้จะมีปัญญาอะไรทำงานรวดเดียวสิบสองชั่วโมงโดยไม่หยุด และถ้าคุณต้องการแบบนั้น เชิญได้เลย ผมไม่ห้าม อ่อ...ถ้าคุณออกไปหาฝึกงานที่อื่น คุณต้องกลับมาทำพาร์ทไทม์ของคุณให้ทันด้วยนะ ไม่เช่นนั้นคุณก็ไม่มีเงินไปจุนเจือครอบครัวคุณ คราวนี้ผมก็อยากจะรู้ว่าคุณจะมีปัญญาอะไรไปดูแลพ่อคุณ” แทนคุณไม่มีทางปล่อยให้หญิงสาวมีช่องว่างหนีออกจากบ้านเขาได้อย่างแน่นอน คนตัวเล็กที่ตามโลกไม่ทันแบบเธอได้ฟังถึงกับนั่งนิ่ง

“ทิชาแค่ต้องการเวลาให้พ่อบ้างเท่านั้น” น้ำตาที่เธอกลั้นเอาไว้หยดร่วงลงต่อหน้าเขา ทำให้แทนคุณต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากเห็นน้ำตาของหญิงขี้แย

“แต่หลังจากทิชาเรียนจบ ทิชาขอกลับไปอยู่กับพ่อนะคะ”

“เรื่องนั้นผมยังไม่คิด รู้แต่ว่าพรุ่งนี้คุณต้องอยู่ทำงานด่วนก่อน คุณเข้าใจที่ผมพูดใช่ไหม” แทนคุณกล่าวตัดบทสนทนา เขาไม่มีเวลาไปสนใจเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในภายหน้า ขอเพียงแค่วันรุ่งขึ้นสามารถขัดขวางนายดินไม่ให้ได้เจอหน้าลูกสาวก็พอ

“ค่ะ” นันทิชาทำได้เพียงแค่เปล่งเสียงรับคำ

“เด็กโง่ พ่อจะโกรธได้ไงล่ะ ลูกลืมไปแล้วหรือไง ว่าลูกคือดวงใจของพ่อ”

“ทิชารักพ่อนะคะ พ่อคือทุกอย่างในชีวิตของทิชาที่เหลืออยู่ พ่ออดทนอีกนิดนะ ถ้าทิชาเรียนจบ ทิชาจะกลับไปอยู่กับพ่อค่ะ”

หลังจากวางสายนันทิชาลง ชายชรารู้สึกปวดศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวเองมานั่งที่เก้าอี้ตัวโปรดริมหน้าต่าง สายตาเหี่ยวย่นเลื่อนมองดูอาหารที่ซื้อมาจากตลาดตั้งมากมาย เตรียมไว้เพื่อนันทิชากลับบ้านมาฉลองวันเกิดตามที่เคยสัญญากันไว้ เป็นเงินที่เก็บหอมรอมริบมาจากลูกสาว นึกไม่ถึงว่าจะล้มเหลวไม่เป็นท่า

“ผมจะพยายามอดทนกับคุณให้มากที่สุดนะแทนคุณ” ชายชราดวงตาแดงระเรื่อ ค่อยๆ เลื่อนตัวลงจากเก้าอี้ แล้วทรุดนั่งกองกับพื้น จิตใจทุกข์ระทมสั่งให้กายไม่มีแรงยืน ในตอนนี้แทนคุณทำมันสำเร็จแล้ว สำเร็จตั้งแต่พรากนันทิชาออกจากบ้านไป ภาพอดีตย้อนกลับมาให้พลันนึกถึงภรรยาอันเป็นที่รัก เฝ้าโทษตัวเองที่ทำผิดถลำลึกลงไป จนเกิดปัญหาตามมาไม่จบสิ้น หากแม้นฟังคำเตือนของเธอในวันนั้น ชีวิตครอบครัวของเขาอาจไม่ต้องได้รับชะตากรรมเช่นนี้

“พรรณ ผมขอโทษ ผมทำให้ลูกต้องมารับกรรมอีกคน ผมมันเลว” เมื่อนึกความผิดพลาดในอดีตเขากลับร้องไห้ออกมาอย่างคนบ้าคลั่ง ความเจ็บปวดที่มิอาจย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้นั้น วนตอกย้ำทำลายหัวใจจนเหมือนจะแหลกสลาย

“พรรณ ครั้งนี้คุณได้โปรดเฝ้าดูลูกของเราให้ดีนะ ขอให้เขาทำตามสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายลูกเรา อย่าให้ลูกเราได้รับอันตรายใดๆ ผมทำได้ดีสุดเท่านี้คือรักษาชีวิตและความสุขของลูกเอาไว้” นายดินกำมือแน่น บอกความในใจผ่านความว่างเปล่า เผื่อวิญญาณของภรรยารับรู้ ก่อนจะคู้เข่าเข้าหาตัว แล้วก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างคนทุกข์ระทมใจ ชีวิตที่เป็นอิสระหาได้มีความสุข หากขาดบุตรสาวอันเป็นดังแก้วตาดวงใจไป ภาพของนันทิชาเด็กหญิงตัวเล็กในวันนั้นที่กระโดดเข้ากอดคอ หัวเราะออกมาด้วยความไร้เดียงสา ประทับตรึงอยู่ในหัวใจของเขา