ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 46

“แล้ว...วันเกิดพ่อทิชาล่ะคะ” ดวงตากลมโตสั่นระริกมองแทนคุณด้วยความไม่เข้าใจ ชายหนุ่มเผลอสบตาได้เพียงครู่เดียว กลับค้นพบความรู้สึกผิดจนต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“เป็นวันอื่นแล้วกัน” เจ้านายหนุ่มพูดจาห้วนๆ ตัดบทโดยไม่ยอมสบตาแสนเศร้าคู่นั้นอีก

“แต่อาทิตย์นี้ ทิชายังไม่ได้ไปเจอพ่อเลยนะคะ และที่ทิชาเลือกวันพรุ่งนี้ก็เพราะมันเป็นวันสำคัญของพ่อทิชา” หญิงสาวเริ่มเรียกร้องสิทธิ์ที่ตนพึงได้รับ

“แต่นี่มันงานด่วนไม่เข้าใจหรือไง” เสียงเข้มเริ่มเพิ่มระดับ

“ทิชามีเรื่องอยากทำความเข้าใจกับคุณ” เธอเงียบไปครู่หนึ่งแล้วช้อนสายตากลับมา

“เรื่องอะไร”

“ทิชาอยากกลับไปอยู่กับพ่อค่ะ คุณแทนได้โปรดให้ทิชากลับไปอยู่บ้านได้ไหมคะ ถ้าคุณแทนไม่เห็นด้วย ทิชาอยากขออนุญาตไปฝึกงานที่อื่น ทิชาอยากมีเวลาให้พ่อ พอทิชาเรียนจบทิชาจะกลับมาตามสัญญาค่ะ”

“ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมจนกว่าคุณจะเอาวุฒิการศึกษามายื่นให้ผม นั่นหมายถึงการเปลี่ยนแปลงในตำแหน่งงาน และรวมถึงการเปลี่ยนแปลงวันหยุดของคุณด้วย”

“หมายความว่าอย่างไรคะ”

“หมายความว่าในทุกวันเวลา 8.30 น.- 16.30 น. เป็นเวลาฝึกงาน ผมเสนอให้คุณก็ได้ว่าผมจะจ่ายค่าฝึกงานให้คุณเป็นรายวันตามความเหมาะสม ส่วนเวลาพาร์ทไทม์ที่คุณเคยทำคือ 17.00 น. - 23.00 น. นั้นผมก็จะจ่ายให้คุณตามปกติโดยที่คุณอยู่ที่บ้านผมอย่างเดียวโดยไม่ต้องเดินทางไปไหนและมีวันหยุดให้คุณหนึ่งวันตามใจชอบ หรืออยากออกไปฝึกงานที่อื่นก็ตามใจนะ เพื่อแลกกับเวลาวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่คุณจะมีให้พ่อของคุณ แต่ผมรับรองว่าบางที่เขาไม่ให้เงินค่าฝึกงานคุณอย่างแน่นอน และคุณก็ต้องเสียเวลาพาร์ทไทม์ไปอย่างแน่นอนเช่นเดียวกัน เพราะตัวคุณแค่นี้จะมีปัญญาอะไรทำงานรวดเดียวสิบสองชั่วโมงโดยไม่หยุด และถ้าคุณต้องการแบบนั้น เชิญได้เลย ผมไม่ห้าม อ่อ...ถ้าคุณออกไปหาฝึกงานที่อื่น คุณต้องกลับมาทำพาร์ทไทม์ของคุณให้ทันด้วยนะ ไม่เช่นนั้นคุณก็ไม่มีเงินไปจุนเจือครอบครัวคุณ คราวนี้ผมก็อยากจะรู้ว่าคุณจะมีปัญญาอะไรไปดูแลพ่อคุณ” แทนคุณไม่มีทางปล่อยให้หญิงสาวมีช่องว่างหนีออกจากบ้านเขาได้อย่างแน่นอน คนตัวเล็กที่ตามโลกไม่ทันแบบเธอได้ฟังถึงกับนั่งนิ่ง

“ทิชาแค่ต้องการเวลาให้พ่อบ้างเท่านั้น” น้ำตาที่เธอกลั้นเอาไว้หยดร่วงลงต่อหน้าเขา ทำให้แทนคุณต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากเห็นน้ำตาของหญิงขี้แย

“แต่หลังจากทิชาเรียนจบ ทิชาขอกลับไปอยู่กับพ่อนะคะ”

“เรื่องนั้นผมยังไม่คิด รู้แต่ว่าพรุ่งนี้คุณต้องอยู่ทำงานด่วนก่อน คุณเข้าใจที่ผมพูดใช่ไหม” แทนคุณกล่าวตัดบทสนทนา เขาไม่มีเวลาไปสนใจเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในภายหน้า ขอเพียงแค่วันรุ่งขึ้นสามารถขัดขวางนายดินไม่ให้ได้เจอหน้าลูกสาวก็พอ

“ค่ะ” นันทิชาทำได้เพียงแค่เปล่งเสียงรับคำ