ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 59

ชายชราพยายามเฝ้าอดทนรอเวลาเพื่อให้ครอบครัวหลุดพ้นจากความอาฆาตแค้นของเด็กหนุ่ม เขามักนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงเก้าอี้ตัวเก่าริมหน้าต่างเสมอ ครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปหยิบปากกาและสมุดมาเขียนบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ ลมหายใจที่มีในแต่ละวันผ่านไปอย่างช้าๆ ดวงตาฝ้าฟางพยายามฝืนบรรจงเขียนลงบนสมุด พร้อมกับน้ำตาหยดลงบนตัวหนังสือที่บรรยายเรื่องราวความจริงเอาไว้ หากวันใดที่เขาไม่มีลมหายใจบนโลกใบนี้ ความจริงข้อนี้จะเป็นเกาะคุ้มภัยให้กับ “นันทิชา”

“นายครับ ผมให้คนดักดูความเคลื่อนไหวมันมาพักใหญ่ แต่ผมไม่มั่นใจว่ารถคันนี้เป็นรถแฟนคุณม่านหรือเปล่า” เสียงปลายสายจากลูกน้องคนสนิท กำลังรายงานความคืบหน้าภารกิจที่ดนัยสั่งให้ไปเฝ้าจับตาดู

“ส่งรูปมาให้ฉัน” ดนัยกดวางสาย เพื่อมาเปิดดูรูปรถคันต้องสงสัยดังกล่าวจากลูกน้อง รอเพียงไม่กี่วินาทีเสียงเตือนดังขึ้น เขาจึงยกมือถือขึ้นมากดเข้าไปดูอย่างใจเย็น ภาพรถสีขาวคันหรูป้ายทะเบียนชัดเจนจอดอยู่หน้าบ้านของลูกน้องเก่า ภาพที่ลูกน้องส่งมาให้ ทำให้ดนัยแทบประคองตัวเองไม่อยู่ “ไม่จริง ๆ” ชายชราส่ายหน้าไปมาพึมพำพลางกำมือถือแน่น แววตากลอกกลิ้งไปมาด้วยความสับสน ก่อนจะตัดสินใจโทรหาลูกน้อง

“นายแทนไปบ้านหลังนั้นบ่อยแค่ไหน” เสียงจากดนัยยังคงมีอำนาจ แม้จะแฝงไปด้วยความหวาดระแวง

“ตอบสิวะ!” เสียงตะโกนก้องบ้าน เมื่อลูกน้องรายงานช้าเกินกว่าใจที่เขาอยากรู้ ฝีเท้าของคนใจร้อนเดินวนไปมาไม่เป็นสุข

“ผะ..ผมเห็นรถคันนี้เข้าออกอาทิตย์ละครั้งได้ครับ แต่วันนี้ผมพึ่งเห็นทะเบียนว่าคล้ายกับทะเบียนแฟนคุณม่านครับ” เสียงคนรายงานติดๆ ขัดๆ ด้วยความกลัวอำนาจของเจ้านาย