ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 85

เมื่อรถแล่นมาถึงที่พัก เป็นบ้านไม้สองชั้น สงบเงียบเป็นส่วนตัว เดินเพียงไม่กี่ก้าวก็ได้เหยียบน้ำทะเลใสสะอาด ลมโชยเป็นระยะ เหมาะแก่การพักผ่อนเป็นอย่างยิ่ง ทุกคนลงจากรถเดินดูรอบๆ เพียงไม่กี่นาทีจึงกลับมาขนของทั้งหมดเข้าบ้าน พริมกับทีภพต่างรุมดูแผลของนันทิชาเป็นการใหญ่เมื่อแผลเธอเด่นชัดจนทุกคนอดเป็นห่วงไม่ได้ ถูกซักไซ้ไล่ถามจนคนเจ็บตอบไม่ทัน นันทิชาพยายามลำดับเหตุการณ์อย่างช้าๆ และเมื่อทุกคนทราบถึงต้นสายปลายเหตุแล้ว หญิงอวบจอมโวยวายดูเป็นเดือดเป็นร้อนรื้อหากระเป๋ายาที่ตนนำติดตัวมาด้วยเป็นการใหญ่ แทนคุณนั่งมองดูอย่างห่างๆ ไม่ได้เข้าไปสมทบ เมื่อเห็นว่าที่เป็นอยู่ก็ดูวุ่นวายมากพออยู่แล้ว

“พริม ตอนนี้ทิชาเจ็บ คงไปช่วยม่านซื้ออาหารทะเลไม่ได้แล้ว พริมไปช่วยม่านแทนทิชานะ” ในเมื่อคนที่ถูกวางตัวไว้ได้รับบาดเจ็บ เธอจึงหันมาชวนหญิงร่างอวบแทน หากแต่ไม่อยากให้ว่าที่คู่หมั้นที่ขับรถมาหลายชั่วโมงต้องเหนื่อยเพิ่ม ถึงแม้

เขาจะเป็นคนอาสาพาไปก็ตาม

“เอ่อ..ได้ค่ะ” พริมลังเลเล็กน้อยเพราะยังไม่ได้ทายาให้เพื่อน แต่ก็ตอบรับม่านฟ้าไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก่อนวางกล่องยาไว้บนโต๊ะ ม่านฟ้าคว้ากุญแจรถของคู่หมั้น แล้วจ้ำอ้าวออกไปอย่างเร่งรีบ ด้วยกลัวว่าจะไม่ทันเวลาอาหารของทุกคน ก่อนที่แทนคุณจะเดินละออกมาสูดอากาศของลมทะเล เขาเดินลงมาเหยียบชายหาด เท้าสัมผัสเม็ดทรายนุ่มละเอียด คลื่นอ่อนๆ กระทบหาดเป็นระลอก สายตาทอดมองไปยังวิวกว้างที่สวยงามเกินบรรยาย กำลังทบทวนสิ่งที่ตัวเองรู้สึก แต่มิอาจเข้าใจหัวใจตัวเองได้ ภาพในสมองกลับมีแต่นันทิชา ยิ่งเขามองเธอเสมอลมที่ไม่มีตัวตน ภาพของเธอกลับเด่นชัดขึ้นมาจนยากจะลบออกจากใจ ชายหนุ่มรูปงามยืนซึมซับบรรยากาศของวิวทะเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่เดินกลับเข้ามายังที่พัก

“เจ็บไหมทิชา” ทีภพใช้มือหนาช้อยคางหญิงร่างบางเงยขึ้นอย่างช้าๆ แผลที่ช้ำทำให้ชายอกสามศอก อย่างทีภพรู้สึกเจ็บแทน เขายกมือหนาบรรจงทายาลงแผลอย่างเบามือ ดวงตาของหญิงนันทิชาเหลือบมองทีภพ ในขณะที่ใบหน้าของเธออยู่ชิดติดกับอกของชายหนุ่ม ภาพบาดใจนั้นแทนคุณยืนดูด้วยหัวใจไหวระทึก ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกหวั่นใจกับภาพตรงหน้า ไม่กี่วินาทีก่อนความอดทนจะสิ้นสุด เขากำมือแน่นสองเท้าก้าวตรงดิ่งเข้าไปกระชากทีภพกระเด็นออกจากตัวของหญิงสาว ทีภพโดนแรงเหวี่ยงของแทนคุณจนกระเด็นเซออกไป

“แทน นายทำบ้าอะไร” หลังจากตั้งหลักได้ เขาหันมาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงุนงง