ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 90

เช้าที่อากาศสดใส นันทิชาเดินลงบันไดมา กวาดสายตามองไปรอบๆ เมื่อแน่ใจแล้วว่าเธอคือคนแรกที่ตื่นก่อนใครในบ้าน เธอจึงเดินตรงไปยังตู้เย็นหยิบดูอาหารที่มีเหลือไม่มากนัก แต่พอที่จะทำอาหารเช้าได้เล็กน้อยเพื่อรองท้อง สิ่งที่พอทำได้น่าจะเป็นข้าวต้มกุ้ง เธอยืนคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเตรียมเดินออกไปซื้อวัตถุดิบอีกเล็กน้อยยังร้านสะดวกซื้อที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักเท่าไหร่นัก เมื่อได้วัตถุดิบที่ต้องการเรียบร้อยหญิงร่างบางจึงเริ่มลงมือทำตามสูตรของป้านา ควันโชยฟุ้งหอมไปทั่ว พร้อมกับพระอาทิตย์ที่กำลังทอแสงไม่แรงมากนัก เพียงครู่หนึ่งสมาชิกทุกคนก็ทยอยเดินลงมา อาจแปลกใจเล็กน้อยที่ยังพอมีอาหารเช้าไว้ให้ได้รับประทาน เพราะต้องรีบออกเดินทางเข้ากรุงเทพ เพื่อเตรียมงานหมั้นที่ใกล้เข้ามาเต็มที

“ขออีกชามได้ไหมทิชา” เสียงคนอวบซดอาหารคำสุดท้ายเสร็จ เรียกร้องดังโหวกเหวกขึ้น

“พอได้แล้วพริม ถ้าคุณทานอีก ผมจะไล่คุณออกตรงนี้เลย” ทีภพเริ่มโมโหที่คนอวบไม่เคยเชื่อฟังเขา ทั้งที่เขาหวังดีอยากให้เธอมีสุขภาพที่ดี

“พริมแค่ล้อเล่นเองค่ะ ทำไมคุณทีต้องโกรธขนาดนั้นคะ เลือดลมเดินไม่ดีหรือคะ” หญิงร่างอวบยังมีแก่ใจหัวเราะคิกคักไม่มีท่าทีสลด พลอยให้ทุกคนที่นั่งฟังกลั้นขำไม่ได้ แทนคุณแทบจะสำลักอาหารไม่คาดฝันว่าลูกน้องของทีภพ จะซัดเพื่อนเสียอยู่หมัดเช่นนี้ แต่ก็เก็บอาการไว้ได้ทัน พร้อมเหลือบมองไปยังม่านฟ้าที่มีท่าทีไม่ต่างจากเขา

ทุกคนต่างจัดเตรียมสัมภาระของตนเพื่อเดินทางกลับเข้ากรุงเทพฯ รถของทีภพและพริมเคลื่อนตัวออกไปก่อน แทนคุณยังคงง่วนอยู่กับการจัดกระเป๋าใบใหญ่อยู่ หลังจากตรวจทานดีแล้วจึงพากันขึ้นรถ ชายหนุ่มเอื้อมไปรัดเข็มขัดให้กับม่านฟ้าเช่นเคย พร้อมกับส่งยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น ก่อนปรับกระจกมองหลังให้มองเห็นคนที่นั่งนิ่งอยู่ด้านหลัง เขามองเธอผ่านกระจก ก่อนที่นันทิชาหันไปสะดุดพอดี สายตาหญิงสาวมองเขานิ่ง แต่เขากลับจ้องเธอเขม็ง นันทิชาสับสนเล็กน้อยก่อนจะนึกได้ว่าตนเองยังไม่ได้รัดเข็มขัดตามที่เขาเคยสั่งเอาไว้เมื่อคราวก่อน มือน้อยๆ จึงค่อยๆ ขยับตัวรัดเข็มขัดเรียบร้อยก่อนหันมองเขาในกระจกอีกรอบ สายตาดุคู่นั้นค่อยๆ เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มออกมา

“คุณทีโกรธพริมหรือคะ นั่งเงียบเชียว” หญิงร่างอวบหันไปถามเจ้านาย เมื่อรถแล่นออกมาได้สักระยะแต่ไม่มีคำพูดแม้สักคำออกจากปากเขา ทีภพยังคงนิ่งเฉยเสมือนไม่ได้ยินคำถามของหญิงสาวร่างอวบ

“ดูท่าจะโกรธจริงแฮะ” เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง

“คุณทีคะ พริมขอโทษค่ะ ถ้าพริมทำหรือพูดอะไรไม่ดีออกไป ทำให้คุณไม่พอใจ” หญิงสาวเริ่มมีท่าทีรู้สึกผิดขึ้นมาบ้าง หลังจากเห็นทุกเรื่องที่เขาทำเป็นเรื่องล้อเล่นมานาน พยายามงอนง้อเจ้านาย

“แต่คุณอย่าทำเป็นไม่สนใจพริมแบบนี้สิคะ พริมรู้สึกไม่ชอบเลย” คนตัวใหญ่แต่ใจไม่ใหญ่อย่างทีภพ ตอบสนองโดยการเริ่มเหลือบมองด้วยหางตาเล็กน้อย หากแต่ยังคงไม่เอ่ยปากพูดอะไร

“พริมขอโทษนะ” เสียงออดอ่อนของหญิงร่างอวบทำให้คนนิ่งเริ่มมีปฏิกิริยาโต้ตอบ

“ที่คุณรับปากผม คุณยังจำได้ใช่ไหม” หญิงสาวรีบหันมาหาเขา แววตาเป็นประกายพลางยิ้มกว้าง

“จำได้สิคะ”

“นับแต่นี้ไป เวลาว่างของคุณคือการออกกำลังกาย”