ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 91

หญิงสาวหุ่นนางแบบเดินฮัมเพลงเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดี หลังจากกลับมาจากปาตี้สละโสด โดยมีแม่บ้านหลายคนคอยถือกระเป๋าเข้ามาให้

“เป็นไงล่ะ ปาร์ตี้สละโสดของลูก สนุกไหม” ดนัยที่อยู่ในห้องทำงานเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นลูกสาวเดินผ่านหน้าห้องไปพร้อมกับเสียงฮัมเพลงที่เธอปล่อยออกมา

“สนุกดีค่ะ” หญิงสาวถอยหลังกลับมา เพราะเดินเลยห้องทำงานของบิดาไปสองสามก้าว

“อืม” ชายชราพยักหน้าอย่างพอใจ

“พ่อแจ้งข่าวกับผู้หลักผู้ใหญ่ไว้หมดแล้ว งานอาจจะใหญ่โตเสียหน่อยนะ” เขาบอกลูกสาว เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเขาเป็นคนจัดการ โดยที่แทนคุณและม่านฟ้าแทบไม่ต้องทำอะไร งานหมั้นรีบจัดขึ้นมาเพราะทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ไม่แน่นอนหากวันใดแทนคุณเปลี่ยนใจ ดนัยจะเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ แทนคุณเป็นเด็กหนุ่มที่มีทรัพย์สมบัติจากบิดามากมายมหาศาร ต่อให้เขาต้องทุ่มเงินมากมายขนาดไหนเพื่องานนี้มันก็เป็นการลงทุนที่คุ้มค่า

“ค่ะ คุณพ่อ ถ้าอย่างนั้น ม่านขอตัวก่อนนะคะ” เธอย่างท้าวออกมาจากห้องทำงานของบิดา ด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุข

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นระยะ นันทิชาเดินมาเปิดประตู พบกับเจ้านายหนุ่มที่วันนี้แต่งตัวดูสบายขึ้น เขาจ้องมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วเผยรอยยิ้มอ่อนๆ ออกมา หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าแต่งตัวด้วยชุดกระโปรงสีอ่อนสั้นเหนือเข่า ปล่อยผมยาว แต่งแต้มใบหน้าอ่อนๆ ไม่ได้จัดจ้าน ดูสวยสมวัย หากแต่รองเท้าส้นสูงนั้นดูเธอไม่ถนัดเสียเท่าไหร่

“เตรียมตัวเสร็จหรือยัง” ชายหนุ่มยิ้มถาม

“สะ เสร็จแล้วค่ะ” ดวงตากลมโตของเธอสบตาเขา ก่อนตอบแบบไม่ค่อยมั่นใจเท่าใดนัก เป็นครั้งแรกที่เธอออกไปไหนมาไหนกับแทนคุณ ด้วยไม่รู้ว่าการแต่งตัวของเธอนั้นจะทำให้เขาเสียความมั่นใจเวลาเดินกับเธอหรือไม่

“งั้นไปกันได้แล้ว” เขาเดินนำหน้าเธอลงบันไดไป ป้านาและน้อยยืนมองแทนคุณและนันทิชา โดยไม่มีคำพูดจาใดๆ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินลับตา

“ป้านา ดูทิชาสิ พอแต่งตัวแบบนี้ดูสวยมากเลยว่าไหม” ไร้คำตอบจากหญิงชราที่ยืนมองดูอย่างเงียบๆ

เสียงผู้คนในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งจอแจกันเป็นเรื่องปกติ แทนคุณพานันทิชาเดินเข้ามาในร้านรองเท้ายี่ห้อหนึ่งเป็นร้านแรก พนักงานรู้จักกันเป็นอย่างดีนอกจากเจ้าของร้านจะเป็นคนรู้จักของเขาแล้ว ร้านนั้นก็คือร้านโปรดของม่านฟ้า เธอมักจะพาเขามาเดินซื้อของเป็นเพื่อนเสมอ

“สวัสดีค่ะคุณแทน” พนักงานยกมือไหว้ก่อนที่แทนคุณจะยิ้มรับ แล้วหันไปดูหญิงข้างกายด้วยรอยยิ้ม

“ผมขอดูรองเท้า ที่ให้เดินสะดวกกว่านี้ เอาที่ไม่มีส้นแบบนี้” แทนคุณหันไปบอกพนักงานก่อนที่จะชี้มายังรองเท้าส้นสูงของนันทิชา ชายหนุ่มร่างสูงสังเกตเห็นว่าหญิงสาวเดินไม่ถนัดอาจเพราะไม่ค่อยได้ใช้รองเท้าส้นสูงเท่าไหร่นัก เนื่องจากท่าทางการเดินเก้กังของเธอไม่เหมือนม่านฟ้าที่เดินจนชำนาญ พนักงานเดินลับเข้าไปหารองเท้าที่คิดว่าลูกค้าจะพอใจมาให้

“นั่งก่อนสิ ถอดรองเท้าด้วย” หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มทำตามอย่างว่าง่าย รอยแดงเกือบจะถลอกนั้น เกิดจากที่เธอไม่ค่อยได้ใช้รองเท้าส้นสูง

“ถ้าเจ็บแบบนี้ คราวหลัง ไม่ต้องใส่มาแล้วนะ” ชายหนุ่มค่อยๆ ย่อตัวก้มลงจับเท้าของเธอ อย่างไร้การถือตัว

“คุณแทนอย่าค่ะ” หญิงสาวรีบหันเท้าหนีทันทีก่อนจะกล่าวห้าม พลางอึกอักเมื่อพบว่าคนสูงปั้นหน้านิ่งใส่ ดวงตาคมเข้มนั้นจ้องมองเธอหมายกำราบ

ก่อนที่เสียงในใจจะทัดทานขึ้น แม้กับม่านฟ้าเขายังไม่เคยลงทุนทำให้ถึงขนาดนี้ จะให้เขาสวมบทปั้นหน้าเข้มใส่ตลอดสินะ จะให้เขาทำตามความรู้สึกบ้างไม่ได้หรืออย่างไร คนหน้านิ่งยังคงปั้นหน้าจ้องมองไม่หยุด ทำให้หญิงสาวก้มหน้าไม่ยอมสบตา มือเรียวเล็กค่อยๆ วาดมือมาจับแผลตัวเองอยางเบามือ สายตาละห้อยคู่น้อยนั้นดูน่าสงสารจับใจ กิริยาของเธอทำให้ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งปั้นหน้าดุต่อไปไม่ไหวจนต้องเผลอยิ้มออกมา หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มดวงตากลมโตแอบเหลือบมองหน้าเขาเล็กน้อยถึงแม้จะแปลกใจว่าเขายิ้มด้วยสาเหตุใดแต่เลือกที่จะไม่เอ่ยถาม ก่อนที่พนักงานนำรองเท้าจำนวนหลากหลายคู่มาให้เธอเลือกอยู่นานสองนาน

“คุณชอบคู่นี้หรือ ใส่สบายไหม” ชายหนุ่มสบตากลมนั้นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าหญิงสาวร่างเล็กดูสนใจคู่นี้เป็นพิเศษ เป็นรองเท้ารัดส้นสีอ่อนแสนหวาน ดวงตาระริกมองตรงไปยังเท้าของตัวเองพลางยิ้มออกมาอย่างพอใจ