ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 92

“ค่ะ คู่นี้ใส่สบายดูน่ารักดี คุณแทนว่าสวยไหมคะ” หญิงสาวเดินไปมาแล้วมองเท้าตัวเอง พลางเผลอถามความคิดเห็นจากเขาโดยไม่รู้ตัว ในขณะที่สายตากลมยังคงพินิจรองเท้าคู่นั้นอย่างหลงใหล แทนคุณมองหญิงสาวผู้ซึ่งที่เป็นทายาทของฆาตกรที่ฆ่าครอบครัวเขา หากแต่ในเวลานี้กลับหาเหตุผลไมได้ ว่าทำไมถึงได้รู้สึกกับเธอมากมายถึงเพียงนี้ ยิ่งห้ามใจยิ่งอยากอยู่ใกล้ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งหลงใหล รอยยิ้มและดวงตาคู่นั้นช่างบริสุทธิ์งดงามเกินกว่าที่เขาจะทำลายได้อีกต่อไปแล้ว

“สวยดี งานหมั้นผมคุณต้องใส่คู่นี้” หญิงสาวร่างเล็กหันมาสบตาเขาอย่างแปลกใจ หลังกลับมาจากทะเลในวันนั้น ทุกคำพูดและการกระทำของแทนคุณที่แสดงต่อเธอแทบเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขาดูอ่อนโยนอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มและแววตาที่เป็นมิตร ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายและเริ่มเป็นตัวของตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ค่ะ” หญิงสาวยิ้มตอบ หลังจากจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยแทนคุณพาหญิงสาวไปซื้อชุดสำหรับงานหมั้นของเขากับม่านฟ้า เขาเดินวนอยู่หลายร้านยังไม่เป็นที่พอใจ ก่อนจะหันหน้ามามองหญิงสาวข้างกายครู่หนึ่ง

“ผมหิวแล้ว ไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า” ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าเดินนำ พลางฉวยโอกาสนั้นหันไปคว้ามือของนันทิชา ดวงตาโตหลุบต่ำมองดูมือหนาที่อยู่ๆ ก็คว้ามือเธอไปจับหน้าตาเฉย

“คุณแทน” เธอเรียกเสียงเบาเพื่อให้เขาปล่อย แต่เมื่อไม่ได้ผลเธอจึงใช้มืออีกข้างพยายามแกะมือหนาออก แต่เขากลับกำแน่นกว่าเดิม

“ปล่อยสิคะคุณแทน คุณทำแบบนี้ไม่ดีเลย ถ้าคุณม่านรู้เธอจะเข้าใจผิดนะคะ” แทนคุณหยุดเดินทันทีแล้วหันมายังหญิงสาว เขามองเข้าไปนัยน์ตาอย่างจริงจัง

“คำก็ม่าน สองคำก็ม่าน ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมเวลาอยู่กันสองคนอย่าพูดถึงคนอื่น” ชายหนุ่มพูดหน้านิ่งเสียงเรียบเพราะเธอกำลังทำลายความสุขของเขา หญิงสาวเหมือนลูกแมวที่เดินตามและทำตามคำสั่งเจ้านายทุกอย่าง เวลานี้ไม่เพียงคำขอร้องของหญิงสาวไม่เป็นผล หากแต่เขายังคงชอบทำตามอารมณ์ตัวเองเหมือนเช่นเคย พร้อมพาเธอเดินไปทั่วบริเวณเพื่อหาร้านอาหารที่ถูกใจ เมื่อเจอจุดหมายแล้วชายหนุ่มไม่รีรอดึงร่างเล็กเข้าไปในร้านหรูทันที นันทิชานั่งลงตรงข้าม หญิงสาวมองบรรยากาศร้านอาหารรอบๆ อย่างสนใจ โดยไม่รู้สึกถึงสายตาบางคู่ที่กำลังมองเธออย่างพิสมัย หญิงสาวที่ผ่านเข้ามามากมายในชีวิตช่างแตกต่างกับนันทิชาอย่างสิ้นเชิงพวกเธอเหล่านั้นมีเงินเป็นตัวแปรสำคัญพร้อมพรีกายถวายให้เขาเพื่อแรกกับชื่อเสียงเงินทอง แต่กับหญิงที่อยู่ตรงหน้านอกจากจะไม่เคยเรียกร้องเขาแล้วเธอยังขอร้องเขาเรื่องการย้ายออกไปให้ห่าง ยิ่งคิดก็รู้สึกแปลบที่หัวใจจนต้องยกมือขึ้นมาจับ

“คุณแทนเป็นอะไรหรือคะ” หญิงสาวหันมาเมื่อเห็นชายหนุ่มจับที่หน้าอกตัวเองจนช้อนที่ถืออยู่หล่นเสียงดัง

“เปล่า ผมแค่รู้สึกเจ็บ แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว” ดวงตาประกายนั้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจนัก

“คุณยังอยากจะออกไปอยู่ข้างนอกหรือเปล่า” ชายหนุ่มหยั่งความคิดเห็นเธอ แม้ลึกๆ เขาจะกลัวคำตอบของหญิงสาวก็ตาม

“ทิชาอยากกลับไปอยู่ที่บ้านค่ะ ทิชายังอยาก...”

“พอเถอะ ผมรู้แล้ว อีกสามปีถ้าหมดสัญญาผมจะไม่รั้งคุณ” ไม่อยากฟังสิ่งที่นันทิชากำลังจะพูดต่อ นั่นเพราะเพียงประโยคแรกของเธอ ก็ทำเอาชายหนุ่มเจ็บหน้าอกขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณแทนคะ”

“ครับ” เป็นคำพูดสุภาพแรกที่เผลอพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว พลางมองหน้าหญิงสาวที่ปล่อยผมยาวสลวย