ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 98

“ห้าสิบล้านพอไหม” ไม้หยิบเช็กออกจากกระเป๋าเสื้อของเขา แล้วรีบเขียนจำนวนเงินลงในเช็กทันที ก่อนจะยื่นให้ชายชรา อย่างไม่เกรงใจ

“ผมขอร้องให้คุณพ่อรับไปเถอะครับ จะให้ผมกราบก็ได้ แล้วเลิกยุ่งกับมุกและผมเสียที ผมไม่อยากเสียภรรยาผมไป ผมตัดสินใจแล้ว ว่าผมจะย้ายมุกไปอยู่แคนาดา และจะไม่ให้มุกกลับมาเหยียบที่นี่อีก จะหาว่าผมพรากลูกพรากพ่อก็ได้นะ ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น มุกกำลังป่วยด้วยโรคซึมเศร้า มุกต้องรักษาตัว ยิ่งมาเจอสภาพแวดล้อมแบบนี้ ภรรยาของผมจะไม่มีวันหายจากโรคนี้แน่ ในที่สุดผมจะไม่ยอมเสียมุกไปง่ายๆ หรอกนะครับ” สายตาแน่วแน่ส่งตรงมายังดนัย

“มุกคือลูกของฉัน แกมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้”

“มุกก็คือภรรยาของผม ถ้าคิดให้ดีผมมีสิทธิ์ในตัวมุกมากกว่าคุณด้วยซ้ำ และจดหมายนี้ทีมงานคนนั้นเป็นคนเก็บมาให้ผม ไม่มีใครได้อ่านอย่างแน่นอน ผมจะเก็บมันเป็นความลับ พร้อมกับการไปแคนาดาของมุก ผมจะไม่พูดว่าสาเหตุการฆ่าตัวตายของมุกนั้น มาจากคุณ คุณดนัย”

“แกคิดว่าแค่นี้จะขู่ฉันได้หรือ คิดว่าจะพรากลูกสาวของฉันได้หรือ” ดนัยมือสั่น หัวอกคนเป็นพ่อที่ได้ฟังลูกเขยนั้น ทำให้เขาเจ็บปวดมากทีเดียว

“ถ้าคุณไม่รับ ผมจะให้เพื่อนของผมที่ถือหุ้นในบริษัทคุณถอนหุ้นออกมาให้หมด แล้วผมจะขายหุ้นในส่วนของผมในบริษัทของผมในราคาที่ถูกแสนถูก เสมือนกับให้ฟรีแลกกับราคาหุ้นจริงที่สูงลิบ ความมั่นคงน่าเชื่อถือของบริษัทผมก็มีสูงกว่า ผมเชื่อเหลือเกินว่าพวกนั้นไม่โง่ที่จะอยู่ต่อกับคุณ แต่พวกเขาจะหันมาลงทุนกับผมแทน ผมรู้ว่าสถานการณ์ด้านการเงินของบริษัทคุณมันไม่มั่นคงเท่าไหร่นัก คุณอยากเสี่ยงหรือไม่” ไม้พยายามยัดเช็กใบนั้นใส่มือของคนชรา เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้อีก ตลอดเวลาที่มุกอยู่ในห้องไอซียูเขาแทบเป็นบ้า เพราะต้องเก็บอารมณ์เอาไว้ไม่ให้ตัวเองกระโจนเข้าไปทำร้ายพ่อของภรรยา

“ห้าสิบล้านหวังว่าคงไม่น้อยไปนะครับ” สิ้นเสียงของไม้ ดนัยพยายามแบบมือออก มองดูใบเช็กที่ยับยู่ยี่อยู่ในมือตัวเอง

“ถ้าพ่อผมอยู่ ท่านคงผิดหวังมาก ที่โดนคุณหลอกให้ผมแต่งงานกับลูกสาวคุณ โดยมีแต่คุณที่กอบโกยเอาแต่เงิน เอาแต่ผลประโยชน์ จนมองข้ามศีลธรรม จริยธรรม”

“นายอย่าบอกนะ ว่านายเสียใจ ที่ได้แต่งกับยายมุก” ดนัยกำเช็กใบนั้นแน่น แล้วจ้องมองลูกเขย

“คุณพูดเองนะ” ไม้หันเดินออกไปเฝ้ามุกต่อที่หน้าห้องไอซียู โดยไม่หลุดปากพูดอะไรกับใคร

ทีภพตามเข้ามาที่โรงพยาบาลทันทีหลังจากทราบเรื่อง ม่านฟ้าอยู่ในอาการที่คลายกังวลมากขึ้น เช่นเดียวกับทุกคนที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้น

“แทน ที พายายม่านกลับบ้านไปพักเถอะ เหนื่อยมาทั้งวัน ทางนี้อาจะจัดการเอง” ดนัยหันมาบอกกับสองหนุ่ม

“กลับบ้าน ไปพักก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาคุณมาที่นี่แต่เช้า” แทนคุณและทีภพช่วยกันพยุงม่านฟ้าลุกขึ้น และพาออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับมาพักผ่อนทันที