ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 97

ไม่กี่นาทีต่อมา มุกถูกส่งตัวเข้าไปรักษาในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดที่อยู่ในละแวกนั้น ความชุลมุนวุ่นวายของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้แขกในงานพากันเกิดความสงสัย ทีมงานที่เกี่ยวข้องต้องตอบคำถามไม่หยุดหย่อน ในที่สุดก็มิอาจต้านไหว จึงรีบวิ่งเข้ามารายงานให้ดนัยทราบ

“กลับเข้าไปในงานเดี๋ยวนี้” ดนัยหันกลับมาบอกลูกสาว เมื่อรถพยาบาลพาร่างไร้สติ ของมุกออกจากโรงแรมไป เขาต้องรีบแก้สถานการณ์ให้กลับมาเป็นปกติโดยเร็วที่สุด

“อะไรนะคะ” ม่านฟ้าถามย้ำอีกครั้ง ไม่แน่ใจนักว่าบิดาพูดอะไรออกมา

“เธอสองคนต้องกลับเข้างาน งานนี้หมดเงินไปเท่าไหร่ มันจะล่มแบบนี้ไม่ได้” ดนัยย้ำกับทั้งสอง แทนคุณนิ่งเงียบ ปล่อยให้ม่านฟ้าเป็นผู้ตัดสินใจ

“คุณพ่อเสียสติไปแล้วหรือคะ พี่มุกจะเป็นยังไงบ้างยังไม่รู้ จะให้มีงานรื่นเริงแบบนี้อยู่อีกหรือคะ”

“ม่าน แกไม่รู้หรอกว่าถ้างานนี้ล่ม จะมีผลอะไรกับฉันบ้าง”

“แล้วถ้าพี่มุกตายวันนี้ พ่อคิดว่าวันนี้จะเป็นวันอะไรคะ งานหมั้นที่ตรงกับวันตายพี่สาวตัวเองงั้นหรือคะ พ่อแต่งเองสิคะ” ม่านฟ้ารีบวิ่งหันออกจากโรงแรม และขับรถตามรถพยาบาลออกไปทันที

“คุณดนัยไม่ต้องกังวลหรอกครับ ผมจะรับผิดชอบค่าเสียหายงานนี้ทั้งหมดเอง ปล่อยม่านไปดูอาการคุณมุกเถอะครับ ต่อให้ม่านกลับเข้าไปในงานตอนนี้ ก็คงไม่มีความสุขอยู่ดี” แทนคุณขยับตัวเข้ามาขวางดนัยเอาไว้ และช่วยพูดให้ดนัยคลายกังวล ก่อนที่งานหมั้นทั้งหมดถูกยกเลิกกลางคัน พร้อมทั้งข่าวปริศนาปัญหาที่มุกฆ่าตัวตายในงานหมั้นน้องสาวตัวเองซุบซิบไปทั่วงาน เป็นวาระที่ถูกกล่าวถึงอย่างกว้างขวางเพียงเวลาไม่กี่นาทีเท่านั้น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่พริม” นันทิชากับพริมเดินทางกลับบ้านพร้อมกับข้อสงสัย

“เรื่องนี้คุณทีต้องรู้ พรุ่งนี้ฉันจะไปสืบเอง” หญิงสาวจอมจุ้นออกความคิดเห็น ก่อนจะถูกเคาะศีรษะอย่างแรงจากฝีมือของป้านา

“ไม่ยุ่งเรื่องเจ้านายสักเรื่องได้ไหมนางพริม”

“โอย...เจ็บชะมัด หรือป้าไม่อยากรู้ งานใหญ่ขนาดนี้ น่าเสียดายแทน และป่านนี้คุณม่านเป็นไงบ้างก็ไม่รู้” ถึงจะขี้เล่นไม่รู้จักกาลเทศะไปบ้าง แต่ใจลึกๆ พริมกลับรู้สึกเป็นห่วงม่านฟ้าอยู่มากทีเดียว

“ฉันจะลองถามจากคุณแทนดู ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ ขออย่าให้เกิดการสูญเสียเลย” นันทิชาหันมาบอกกับพริม พร้อมกันได้แต่ภาวนาในใจ เธอเข้าใจการสูญเสียนั้นดี ไม่ว่าจะเกิดขึ้นกับใคร ต่างก็หนีความเจ็บปวดนั้นไม่พ้น

มุกยังคงอยู่ในห้องไอซียู โดยมีม่านฟ้าเฝ้าอยู่หน้าห้องไม่ห่างไปไหน เธอร้องไห้จนตาบวมได้แต่ภาวนาอ้อนวอนให้มุกฟื้นกลับมา ภายใต้อ้อมกอดของแทนคุณที่อยู่ด้วยไม่ห่าง เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนคุณหมอเจ้าของไข้ของมุกเดินเข้ามาหา ทุกคนรีบวิ่งเข้าไปหาคุณหมอโดยพร้อมเพรียง

“ตอนนี้คุณมุกปลอดภัยดีแล้วครับ ถ้ามาช้าอีกนิดหมออาจจะช่วยไม่ทัน ยาที่เธอดื่มนั้นอันตรายมากมันเข้าไปทำลายหลอดอาหาร กระเพาะและลำไส้มากทีเดียว” ไม้สามีมุกยกมือไหว้ขอบคุณคุณหมอที่ช่วยชีวิตภรรยาเขาไว้ได้ทันเวลา แล้วหันกลับไปหาดนัย

“คุณพ่อครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ เชิญทางนี้ด้วย” เสียงแข็งกระด้างจนน่าขนลุก ไม้เดินนำดนัยออกมาพ้นจากหน้าห้องไอซียู แล้วชูกระดาษหนึ่งแผ่นขึ้นมา

“อ่านสิครับ นี่คือสาเหตุที่มุกทำแบบนี้”

“พี่ไม้คะ มุกขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา ขอโทษที่มุกรบกวนพี่ไม้มาตลอด เหมือนมุกเข้ามาเอาเปรียบพี่ไม้อย่างเดียว โดยที่ไม่ทำประโยชน์ใดๆ ให้พี่เลย เงินหลายล้านที่พ่อของมุกยืมพี่ไม้นั้น พี่ไม้ขออย่าได้ทวงถามจากพ่อของมุกได้ไหมคะ มุกสงสารพ่อ มุกขอชดใช้ทั้งหมดนั้นเองด้วยชีวิตของมุก วันนี้เป็นงานหมั้นของยายม่าน พ่อของมุกพยายามให้มุกยืมเงินจากพี่ไม้อีกครั้งเพื่องานหมั้นในวันนี้ ถ้ามุกยอมคุณพ่ออีก มุกก็จะเพิ่มปัญหาให้พี่อีกไม่รู้จบสิ้น มุกไม่สามารถทำตามใจคุณพ่อได้อีกแล้ว และมุกก็คงเหมือนลูกอกตัญญู ดังนั้นมุกขอชดใช้ให้คุณพ่อด้วยชีวิตของมุกเช่นเดียวกัน มุกหวังว่าทุกอย่างจะจบลงด้วยดี ด้วยชีวิตของมุกเอง มุกอยู่ไปก็ไม่มีค่า ไม่มีประโยชน์ใดๆ หวังว่าชีวิตของมุกจะทดแทนให้พี่ไม้และคุณพ่อของมุกได้ รักพี่ไม้นะคะ และมุกก็รักคุณพ่อมากเช่นกัน...จากมุก” ดนัยอ่านจดหมายจบด้วยมือที่สั่นเทา เขาพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา พลางหลบสายตาเอาเรื่องจากลูกเขย