LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 100

พิษสวาท | ตอนที่ 99 |กำจัดศัตรู

(มีเนื้อหารุนแรง และไม่ควรทำตามเป็นอย่างยิ่ง)

"เนื่องจากผู้ป่วยสามารถติดเชื้อได้ง่ายมาก ๆ และขั้นตอนการปลูกถ่ายไตจำเป็นต้องคาสายระบายเลือดและสายสวนปัสสาวะเอาไว้นาน 7 วัน นะครับ" หมอมองตรงไปที่ตะวันพร้อมกับอธิบายทุกขั้นตอนอย่างละเอียด

"แต่ถ้ามีอะไรคืบหน้า หมอต้องรีบบอกตะวันนะคะ" ตะวันพูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้น

"ถ้าหลังผ่าตัดทางคุณหมองดเยี่ยม ตะวันก็คงต้องขอรบกวนแวะเวียนเข้ามาถามไถ่อาการของพี่ตาลในทุก ๆ วันนะคะ"

"ยินดีมากครับ" หมอตอบกลับไปโดยไม่ได้คิดอะไร

"ฮะแฮ่ม!" รันเวย์ที่ยืนอุ้มเด็กอ้วนอยู่นานก็เริ่มมีเสียงกระแอม ๆ ดังขึ้น ทำเอาทั้งตะวันและหมอต่างพากันเงียบกริบไปในทันที

"ถ้าคุยจนเคลียร์หมดแล้วก็กลับบ้านสักที เธอไม่เห็นเหรอว่าเซอร์เวย์ของเธอกำลังเริ่มงอแง ๆ แล้วนะ!" รันเวย์หันมาบ่นใส่ตะวันเบา ๆ ซึ่งเธอก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้บอกลาคุณหมอ ก่อนเดินกลับไปที่รถพร้อมกับรันเวย์และเจ้าเด็กอ้วนของเธอ

หลังจากกลับมาถึงบ้านยอมรับเลยว่าคิดถึงบรรยากาศดี ๆ ที่ริมทะเลชะมัดเลย หลังจากที่ส่งเจ้าอ้วนเข้านอนแล้ว ทั้งคู่ก็อาบน้ำและเข้านอนพร้อมกันเหมือนเช่นทุกคืนที่ผ่าน ๆ มา

มันต่างตรงที่มีเสียงโทรศัพท์ของใครบางคนโทรเข้ามาในตอนกลางดึก สายเรียกเข้านั้นทำให้รันเวย์คลายอ้อมแขนที่กอดเธออยู่ และลุกไปแต่งตัวพร้อมกับขับรถออกไปจากบ้านทันทีตั้งแต่เช้ามืด...

สามวันผ่านไป

หมอโทรมารายงานสม่ำเสมอว่าการผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี ตอนนี้พี่ตาลกำลังอยู่ในช่วงพักฟื้นและเฝ้าดูผลลัพธ์ ว่าไตที่ได้รับมาสามารถเข้ากับร่างกายของเธอได้หรือเปล่า

แต่เท่าที่ฟังจากคำพูดของหมอ เหมือนทุกอย่างมันก็เป็นไปในทางที่ดี จึงไม่มีอะไรต้องเป็นกังวลมากนัก

แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกนอยด์ ๆ และกังวลอยู่ในตอนนี้ก็คือ....หลังจากคืนที่มีสายเรียกเข้ากลางดึกนั้น เจ้านายของเธอก็หายไปและไม่กลับมานอนบ้านเกือบ ๆ 3 วันได้แล้ว

"เขาก็คงจะอยู่กับผู้หญิงคนอื่นนั่นแหละ อย่าใส่ใจเลยนะตะวัน" เด็กสาวกำโทรศัพท์ในมือเอาไว้แน่น แต่สุดท้ายเธอก็ไม่กล้าที่จะโทรไปหารันเวย์อยู่ดี

7 วันผ่านไป

ในระหว่างที่ตะวันกำลังเตรียมตัวไปเข้าเยี่ยมพี่ตาลที่โรงพยาบาลเป็นครั้งแรก เธอก็ต้องเดินมาเตรียมชงน้ำ เตรียมผ้าอ้อมเด็กเล็ก และอุปกรณ์ของเซอร์เวย์ไปด้วย เผื่ออาจจะได้นอนเฝ้าที่โรงพยาบาลด้วยเลย แต่พอจัดของไปสักพักเธอก็ชะงักไปเล็กน้อยยอมรับเลยว่าในหัวของเธอคิดถึงแต่รันเวย์

"เรามีสิทธิ์อะไรจะคิดถึงเขากัน" ตะวันสะบัดหัวตัวเองเบา ๆ เธอเลือกที่จะก้มหน้าทำงานในบ้านและเลี้ยงดูเซอร์เวย์ให้ดีที่สุดต่อไปตามหน้าที่ของเธอ และการที่เธอไม่ตามก็เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่รันเวย์หายออกไปจากบ้านเป็นเวลานาน ๆ

"เขาก็คงนอนกอดอยู่กับใครสักคนอยู่สินะ" เธอถอนหายใจพับเสื้อผ้าเซอร์เวย์ลงใส่กระเป๋าก่อนจะรูดซิปปิดกระเป๋าไป เธอไม่ร้องไห้ให้กับเรื่องผู้หญิงของเขาเลย เพราะทุกเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เกินความคาดหมายเลยสักนิด ภูมิต้านทานเรื่องความเลวของเขานี่ไม่มีใครมีได้เท่ากับเด็กสาวคนนี้อีกแล้ว เพราะเธอเห็นด้านที่เขาหลบซ่อนเอาไว้แล้วทั้งหมด และด้านมืดเหล่านั้นกล้าบอกเลยว่า ขนาดคุณนับหนึ่งที่คบมานานถึง 7 ปี ก็ยังเห็นและรับรู้ได้ไม่เท่าครึ่งหนึ่งที่เด็กสาวคนนี้ได้เผชิญเลยด้วยซ้ำไป

ติ๊งต่อง ๆ ๆ เสียงกดออดแบบรัว ๆ ๆ ดังขึ้นจากด้านหน้าประตูรั้ว

ตะวันชะงักไปเล็กน้อย เธอรีบทิ้งทุกอย่างและวิ่งตรงไปที่ประตูทันทีเพราะคิดว่าเป็นรันเวย์แน่ ๆ หลังจากที่เขาหายไปนานเกือบอาทิตย์ได้..

แต่ทว่าแขกผู้มาเยือนในเช้าวันนี้กลับเป็น...

"คุณแพรวา?" ตะวันมองไปที่เธออย่างประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มต้อนรับเธอไปอย่างสุภาพ

"จะไม่เปิดประตูให้ฉันหน่อยรึไงจ๊ะ?" เธอถามกลับเบา ๆ และยิ้มตอบเหมือนกับวันแรกที่เจอกัน

"อ้อ ค่ะ ๆ " ตะวันรีบเปิดประตูต้อนรับเธอทันทีเพราะคิดว่าคงไม่มีอะไร และอีกอย่างแพรวาก็ถือว่าเป็นผู้หญิงที่ดูเหมือนจะสำคัญมากที่สุดในตอนนี้สำหรับเจ้านายของเธอ

"เข้ามา" เธอหันไปบอกกับบอดีการ์ดสาวให้เดินตามเธอเข้าไปในบ้านด้วย

"เอ่อ..คุณแพรวาค่ะคือคุณรันเวย์ไม่อยู่บ้านนะคะ" เธอพูดขึ้นขณะที่คุณแพรวาก็เดินตรงเข้าไปในตัวบ้านทันทีอย่างถือวิสาสะ

"ฉันรู้" เธอตอบกลับทันทีและยังคงเดินมุ่งหน้าเข้าไปในบ้านอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

แต่พอเดินตรงเข้ามาเจอเจ้าอ้วนที่นั่งอยู่ในรถเข็นเด็ก แพรวาก็หันไปมองเล็กน้อย ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาพร้อมกับยืนจ้องหน้าเซอร์เวย์อยู่นาน

"นี่ใช่ ลูกติดคุณรันเวย์?" แพรวามองที่เซอร์เวย์เล็กน้อย

"น่ารักน่าเอ็นดูดีนะ" เธอโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ พร้อมกับยื่นมือบีบที่แก้มยุ้ย ๆ ของเด็กอ้วน