LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 104

พิษสวาท | ตอนที่ 103 | รู้สึกในวันที่สาย

วันต่อมา

เสียงเครื่องยนต์รถหรูดังกระหึ่มมาแต่ไกล ก่อนที่รถหรูสีดำสนิทเลี้ยวเข้ามาจอดในคฤหาสน์หรูทันที

ปัง! ร่างสูงก้าวขาลงจากรถพร้อมกับกระแทกประตูรถปิดดังสนั่น

ร่างสูงกวาดสายตามองไปรอบบ้านทันที ซึ่งคนรับรถของบ้านก็รีบวิ่งเข้ามาต้อนรับรันเวย์ทันที

"ไปตามไอ้ไทม์มาให้กูเดี๋ยวนี้!" รันเวย์หันไปสั่งกับคนรับรถด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว

"ได้ครับคุณรัน " คนรับรถรีบวิ่งตรงไปยังบ้านของไทม์โซนในทันที

"......" รันเวย์ยืนกำหมัดแน่นอย่างข่มอารมณ์ภายในใจของเขาเอาไว้ ในทีแรกเขาตั้งใจจะไปถามเอาความจากน้องชายที่บ้านของเขา แต่มันติดที่นับหนึ่งอยู่ในบ้านหลังนั้นเอง รันเวย์จึงทำได้แค่ยับยั้งชั่งใจ

น้องชายคนเดียวของรันเวย์ ย่างเท้าเดินตรงเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ต่างจากรันเวย์ที่พยายามสูดลมหายใจเข้าและออกซ้ำ ๆ เพื่อคุมสติตัวเอง

"ตะวันอยู่ไหน?" คนเป็นพี่เอ่ยถามไทม์โซนไปด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด

"ไม่รู้" ไทม์ส่ายหน้าตอบเสียงเรียบ

"มึงจะไม่รู้ได้ไงไอ้ไทม์...ในเมื่อมึงเป็นคนไปย้ายพี่สาวเด็กนั้นออกจากโรงพยาบาล" รันเวย์กระชากคอเสื้อของน้องชายอย่างแรง เพราะข่มอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่

"และไหนจะเมมโมรีกล้องวงจรปิดหน้าบ้านกูที่หายไปทั้งหมด!" คนบ้าดีเดือดตะคอกใส่ไทม์ซ้ำ ๆ อย่างคุมสติไม่อยู่

"คนนี้ดูมึงคลั่งกว่าพี่นับอีกนะ" ไทม์เลิกคิ้วถามกลับอย่างไม่กลัวความเกรี้ยวกราดของหมาบ้าตรงหน้าเขาสักนิด

"…มึงตอบคำถามกูมาดี ๆ ไม่ต้องเล่นลิ้น!" เขายังคงตวาดใส่ไทม์และโมโหมากขึ้นที่ไม่ได้รับคำตอบสักที

"ตะวันอยู่ไหน?" รันเวย์สติหลุดตะโกนถามใส่หน้าไทม์พร้อมกับกระชากเสื้อของน้องชายจนขาดสะบั้น

"ไม่รู้..มึงจะถามกี่ที...กูก็ไม่รู้" ไทม์ยังคงยืนยันคำเดิม แต่เหมือนมันยิ่งทำให้คนที่ได้ฟังโมโหมากขึ้นเป็นทวี

"ไอ้ไทม์ มึงต้องการอะไรจากกูอีกวะ..หรือว่า..แค่นับหนึ่งยังไม่พออีก?" ร่างสูงหลุดปากออกไปอย่างไม่ทันได้คิด

"เฮ้ย..มึงอย่าพาลซิวะ!" ไทม์กระชากมือของรันเวย์ออกทันที เพราะคำพูดของรันเวย์มันเริ่มทำให้ไทม์ไม่พอใจขึ้นมาเช่นกัน เขาจะพูดถึงอะไรก็ได้แต่ถ้าแตะต้องนับหนึ่งไทม์เองก็ไม่ยอม

ฟุ่บ! มือของรันเวย์หลุดออกจากคอเสื้อไทม์ ซึ่งสภาพเสื้อเชิ้ตของเขาก็ขาดรุ่งริ่งกลายเป็นเศษผ้าไปแล้ว

"ก็ได้....ถ้ามึงไม่บอกกูว่ามึงเอาตะวันไปไว้ไหน?" รันเวย์จ้องมองน้องชายของเขาอย่างคับแค้นใจ

"กูก็จะเอาเมียมึงไปบ้าง!" เขาพูดทิ้งท้ายเพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินตรงไปทางบ้านของไทม์ทันที

"..กับอีแค่คนใช้คนเดียวหายไป...มึงจะอะไรนักหนาวะ" ไทม์เดินไปดักหน้าของรันเวย์เอาไว้ และถามขึ้นทันที

"ก็คนใช้ที่หายนะ...เมียกูไง!" รันเวย์ตวาดลั่นพร้อมกับทุบอกของเขาอย่างแรง และถลึงตาใส่ไทม์อีกครั้ง

"…." ไทม์ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เขาไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไรกับสิ่งที่รันเวย์พูดออกมาเลยแม้แต่นิด

"กูยังไม่เคยยุ่งเรื่องของมึงเลย...มึงมายุ่งเรื่องกูทำไมวะไอ้ไทม์" รันเวย์ขบกรามแน่นและเอ่ยถามไปด้วยน้ำเสียงคับแค้นใจ

"ไทม์มันไม่ยุ่งเรื่องของแกหรอก......ฉันต่างหากที่ยุ่ง!" เสียงแหลมของใครบางคนดังขึ้น ก่อนที่เสียงฝีเท้าหนักแน่นจะค่อย ๆ เดินตรงเข้ามาหารันเวย์จากทางด้านหลัง

"แม่.." รันเวย์ข่มตาลงเล็กน้อย เขาจำเสียงของแม่ตัวเองได้ดี

"ตะวันอยู่ไหน?" รันเวย์หันหน้าไปถามทางแม่ของเขาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง

เพี๊ยะ! ฝ่ามือบางฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาของรันเวย์ทันที

"…เฮ้อ.. ตะวันอยู่ไหน?" รันเวย์สูดลมหายใจเข้าอีกครั้ง ก่อนจะรวบรวมความกล้าถามย้ำไปอีก

เพี๊ยะ! แม่ของเขาก็ง้างมือตบอีกครั้งจนหน้าหัน

รันเวย์รับรู้ได้ทันทีว่าแม่ของเขาคงรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วแน่ ๆ

"…แม่จะตบอีกกี่ทีก็ได้....แต่ช่วยบอกผมทีว่าตะวันอยู่ที่ไหน" เขาเงยหน้าขึ้นถามผู้เป็นแม่อีกครั้ง

"ตบมันยังน้อยไปมั้งรัน!" เฌอรีนขึ้นเสียงใส่ลูกชายคนโต พร้อมกับยกเท้าขึ้นถีบกลางยอดอกของลูกชายจนเขาเซถอยไปข้างหลังทันที

"อ๊ะ..โอ๊ย!" รันเวย์จุกไปทันทีเมื่อเจอลูกถีบของมารดาตัวเอง

"เฮ้ย เฌอรีนนั่นลูกเรานะ" ดีเลย์รีบเดินเข้ามาดึงแขนภรรยาของตัวเองเอาไว้ทันที

"แม่...ผมต้องการตะวัน" รันเวย์คุกเข่าลงตรงหน้าแม่ของเขาพร้อมกับเอ่ยขอซ้ำ ๆ อย่างอ้อนวอน

"ต้องการแค่คนเดียว" ร่างสูงปาดน้ำตาตัวเองอย่างไม่อยากจะร้องไห้ต่อหน้าทุกคนแบบนี้ เพราะศักดิ์ศรีของเขามันค้ำคอ..

"งั้นก็เสียใจด้วยนะที่ฉันคงคืนเด็กสาวหน้าตาใสซื่อ แววตากลมโต แก้มยุ้ยน่ารักคนนั้นให้แกไม่ได้แล้วละ"

"ถึงคืนให้แก...แกก็อาจจะไม่รับคืนด้วยซ้ำ" เฌอรีนพูดขึ้นด้วยเสียงแข็งกร้าว

"หมายความว่ายังไงครับแม่?" รันเวย์ถามกลับอย่างไม่เข้าใจ

"หมายความว่าพิษสวาทของแกมันทำร้ายผู้หญิงดี ๆ คนหนึ่งให้ตายทั้งเป็น...เป็นครั้งที่สองไง" คำพูดของเฌอรีนทำเอาทั้งดีเลย์และไทม์โซนหันมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ....

"แม่พูดตรง ๆ มาเลยได้ไหม" ร่างสูงถามกลับไปอย่างร้อนใจ

"ก็เมื่อวานนี้เมียคนล่าสุดของแก...ถือขวดน้ำกรดเข้ามาสาดใส่หน้าใส ๆ สวย ๆ ของตะวัน...จนตอนนี้เด็กนั้นไม่เหลืออะไรสวยสดงดงามให้แกได้เชยชมอีกแล้ว" เฌอรีนพูดออกไปอย่างตั้งใจลองใจลูกชายของเธอแบบแรง ๆ สักครั้ง

"อะไรนะ?" รันเวย์แทบทรุดเมื่อได้ยินแบบนั้น

"เพราะฉะนั้น...แกก็ปล่อยตะวันไปซะ..แล้วหลังจากนี้แกจะไปนอนกับใคร เอากับใคร...ก็ตามสบายเลยนะ"

"หรือจะแต่งงานอยู่กินกับยัยแพรวา จิตใจต่ำทรามนั้น...แม่ก็ยินดีจะจัดงานแต่งให้นะ"

"แม่!! ตะวันอยู่ไหน?" รันเวย์คลานเข้าไปกอดขาของแม่เขาทันที

"ผมไม่สนว่าตะวันจะหน้าตาเป็นยังไง...ขอแค่เป็นตะวันก็พอแล้ว" รันเวย์ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด

"ตะวันอยู่ไหน อยู่โรงพยาบาลอะไร...แล้วเจ็บมากไหม?" เขากอดขาของแม่และถามถึงแต่ตะวันไม่ยอมหยุด

"ถ้าแกอยากรู้ว่ามันเจ็บและทรมานแค่ไหน...ก็ลองเอาน้ำกรดราดใส่หน้าตัวเองดูสิ" เฌอรีนตอบกลับไปอย่างเลือดเย็น

"พอแล้วน่าเฌอ...พูดแรงไปไหม ไม่สงสารลูกบ้างรึไง?" ดีเลย์ที่ทนเห็นความใจร้ายของภรรยาอยู่นานจนทนไม่ได้ เขาจึงรีบเดินมาประคองรันเวย์ลุกขึ้นจากพื้นทันที

"ทีนี้รู้จักคำว่าพิษ...สวาทรึยัง?" เฌอรีนจ้องเข้าไปที่ใบหน้าของรันเวย์นิ่ง ๆ

"แม่เลือด...พี่รันมันเลือดออกอะ" ไทม์ที่ยืนดูอยู่ห่าง ๆ ก็ตกใจเล็กน้อยเพราะเสื้อเชิ้ตสีขาวตรงบริเวณหน้าท้องของรันเวย์เต็มไปด้วยเลือด...