LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 105

พิษสวาท | ตอนที่ 104 | แสงตะวันของรันมันหายไป

"เฮ้อ...ผมต้องการเจอตะวันอะแม่.." รันเวย์พยายามจะเดินเข้าไปอ้อนวอนแม่ของเขาอีกครั้ง

"....." เฌอรีนเองก็ตกใจเมื่อเห็นคราบเลือดบนเสื้อของลูกชาย เธอพูดอะไรไม่ออกเลย

"ไปโรงพยาบาลก่อน" ดีเลย์พยายามจะดึงลูกชายของเขาให้กลับไปขึ้นรถ

"ไม่พ่อ!" รันเวย์แกะมือพ่อของเขาออกทันที และคลานไปหาแม่ตัวเองอย่างวิงวอน

"...แม่..แม่ครับ ไม่ว่าตะวันจะหน้าแบบไหนผมก็รับได้จริง ๆ ยัยเด็กนั้นเป็นเมียผม" ร่างสูงคุกเข่าลงตรงหน้าแม่ของเขาและร้องไห้

"ผมผิดเอง...ผิดไปแล้วจริง ๆ ...คืนตะวันให้ผมนะ" เขาโน้มตัวไปกอดแม่ตัวเองเอาไว้และทิ้งน้ำหนักไปที่เฌอรีนเพราะเริ่มจะทรงตัวไม่อยู่แล้ว...

"พาไปโรงพยาบาลสิ...จะให้ลูกเจ็บกว่านี้รึไง..ทำไมนายถึงโง่จังเลยนะ" เฌอรีนหันไปสั่งดีเลย์กับไทม์ด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ

"แม่...ผมไม่ไป...ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น" รันเวย์ส่ายหน้าอย่างไม่ยอมไปง่าย ๆ

"ไปคุยกันต่อที่โรงพยาบาล...และแกต้องบอกแม่ด้วยว่าแผลที่ท้องเนี่ยไปโดนอะไรมา?" เฌอรีนยื่นคำขาดไปแบบนั้น ก่อนจะเดินไปเรียกคนขับรถตู้ให้มาเตรียมออกรถพารันเวย์กลับไปส่งโรงพยาบาลในทันที

มุมมืดมุมหนึ่งของคฤหาสน์หรู

"คุณรัน..." ตะวันแอบมองรันเวย์อยู่นานแล้ว...เธอรีบลุกขึ้นเตรียมจะวิ่งเข้าไปหาเขาแต่ทว่า..

หมับ! ฝ่ามือของใครอีกคนดึงแขนของเธอเอาไว้เสียก่อน

"อย่าเพิ่งเข้าไปเลยนะตะวัน....ปล่อยให้ครอบครัวเขาเคลียร์กันก่อนดีกว่า" โมนาดึงแขนลูกสาวของเธอเอาไว้

"เฌอรีนคงต้องการจะสอนอะไรบางอย่างให้รันเวย์นะ" คุณแม่บุญธรรมของตะวันช่วยพูดอธิบายอย่างใจเย็น ซึ่งตะวันเองก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่ายและเข้าใจในความปรารถนาดีของโมนาเช่นกัน แม้ว่าลึก ๆ เธอจะเป็นห่วงคนใจร้ายคนนั้นจับใจก็ตามแต่

โมนาพาตะวันกลับมาที่บ้านหลังนี้ เพื่อเอาเอกสารสำคัญของตาลและตะวันที่เก็บไว้ในห้องพักเดิมของพวกเธอ ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นพวกวุฒิการศึกษาต่าง ๆ ที่อาจจำเป็นต้องใช้เวลาที่เรียนต่อมหาลัยที่ต่างประเทศ ซึ่งทั้งคู่ก็ไม่รู้เลยว่าเธอจะได้เจอกับรันเวย์ และได้เห็นได้ยินเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

ตะวันอยากจะวิ่งเข้าไปช่วยรันเวย์ตั้งแต่เขาโดนตบครั้งแรกแล้ว..แต่โมนาพยายามห้ามเธอเอาไว้ ทุกคำพูดของรันเวย์ทำเอาตะวันทำได้แค่นั่งฟังทำน้ำตา โมนาต้องคอยกอดปลอบใจตะวันไปเรื่อย ๆ แต่ที่เธอต้องห้ามตะวันไม่ให้วิ่งเข้าไป เพราะตอนนี้เฌอรีนกำลังให้บทเรียนราคาแพงกับลูกชายของเธออยู่ ซึ่งถ้าตะวันวิ่งเข้าไปหารันเวย์ในตอนนี้ เขาก็อาจจะไม่ได้รับบทเรียนที่สาสมเท่าที่ควรจะเป็น

ณ โรงพยาบาลบำรุงรัตน์

บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด หลังจากที่หมอเข้ามาทำแผลให้รันเวย์ใหม่ พร้อมกับบังคับให้เขานอนรับน้ำเกลือต่อทันทีอย่าขยับตัวไปไหน จริง ๆ รันเวย์ก็มีท่าทีจะดื้อรั้นเพียงแต่ว่า...แม่ของเขายืนกอดอกจ้องอยู่ ชายหนุ่มจึงทำได้แค่ทิ้งตัวลงนอนต่ออย่างไม่กล้าลุกไปไหนเลย

หมอไม่พูดถึงอาการอะไรเลย ทำแผลเสร็จเขาก็เดินออกไปทันที ซึ่งมันดูผิดวิสัยแบบแปลก ๆ แต่ทุกคนก็ยังคงเงียบและรอจนประตูห้องปิดสนิทลง แม่มดผู้ใจร้ายก็ประทับเข้าร่างแม่ของเขาอีกรอบ...

"แผลผ่าตัดนี้ มีได้ยังไง?" ทันทีที่เฌอรีนเอ่ยถามไปแบบนั้น ทั้งพ่อและน้องชายของเขาก็ก้าวถอยหลังออกห่างจากเตียงของรันเวย์ไปพร้อม ๆ กันทันที

"..." รันเวย์ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เขาเหลือบไปมองทั้งพ่อและน้องชายตัวเองเพื่อขอความช่วยเหลือ

"แม่ถามแกว่า...รอยแผลผ่าตัดนี้มันมีได้ยังไง?" น้ำเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

"นี่แกผ่าตัดอะไร...ทำไมคนที่บ้านถึงไม่มีใครรู้เลย!" คนเป็นแม่กวาดสายตาไปรอบห้องอีกครั้ง

"หรือว่ามีใครรู้ แต่ไม่ยอมบอกแม่!"

"ผมไม่รู้ครับ / พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน" สองพ่อลูกเอ่ยตอบพร้อมกันทันทีอย่างไม่หลบสายตา เพราะพวกเขาไม่รู้เรื่องจริง ๆ

"ไทม์!" เฌอรีนหันไปมองทางลูกชายคนเล็กของเธอ

"ผมไม่รู้จริง ๆ นะแม่" ไทม์สะดุ้งสุดตัวลุกขึ้นยืนตัวตรงพร้อมกับเอ่ยตอบไป ทั้ง ๆ ที่แม่ของเขายังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไรเลย

"แม่จะบอกให้แกนะ...โทรไปหาไอ้เจ้าตุลย์ เลขาของพี่ชายแกให้แม่ต่างหากละ" เฌอรีนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะมองตรงไปยังสองพ่อลูกเหมือนเริ่มรู้สึกระแคะระคายใจขึ้นมาบ้างแล้ว

"เออ..เดือนนี้ตุลย์ขอลางานนะครับแม่" รันเวย์รีบพูดแทรกขึ้นทันที

"อย่าไปรบกวนวันหยุดมันเลย" เขาพยายามหาทางรอดแม้ว่าจะจนมุมแล้วจริง ๆ ก็ตาม

"ก็ได้!" เฌอรีนพยักหน้ารับก่อนจะเดินกลับเข้าไปข้างเตียงของลูกรักของเธอ

ฟุ่บ! คนเป็นแม่จับชายเสื้อชุดคนไข้ของลูกชายพร้อมกับเลิกเสื้อขึ้น เพื่อดูขนาดของรอยแผลแบบชัด ๆ แม้ว่าจะพันผ้าอยู่ก็ตาม

"งั้นตอบมาสิ การผ่าตัดอะไร?" เฌอรีนถามเสียงแผ่วลงเล็กน้อย