LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 106

พิษสวาท | ตอนที่ 105 | ไกลจากกัน

"ยังเป็นเรื่องของคนสองคนอีกไหมดีเลย์" เฌอรีนอธิบายด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวจนทุกคนในห้องทำได้แค่ก้มหน้าก้มตารับฟัง

"เด็กซื่อ ๆ อย่างตะวันนะ ...ฉันบอกเลยว่ารับมือกับผู้หญิงของรันเวย์ไม่ได้หรอกนะ"

"ผมจะปกป้องตะวันเอง...ผมจะไม่ให้ใครมาทำอะไรตะวันอีก" รันเวย์พูดขึ้นอย่างให้คำมั่นสัญญา

"และจะไม่มีผู้หญิงคนอื่นอีก จะมีแค่ตะวันคนเดียว" เขาพูดจ้องเข้าไปในแววตาของแม่นิ่ง ๆ

"ที่แกบอกว่าต่อให้ตะวันหน้าตาเป็นยังไง แบบไหนก็รับได้...รับได้จริงเหรอ?" เฌอรีนจ้องเข้าไปในแววตาของลูกชายนิ่ง ๆ

"ครับ..รับได้ รับได้จริง ๆ " รันเวย์พยักหน้ารับอย่างไม่ต้องคิดเลย

"ทั้งหมดที่แกพูดออกมา มันก็ยังเป็นแค่คำพูดนะ...ไว้แกลงมือทำจริง ๆ ให้เห็นก่อน ค่อยว่ากัน!" เฌอรีนพูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าถือของเธอเตรียมจะเดินออกจากห้อง

"แต่แม่....ขอโทรคุยกับตะวันก่อนได้ไหม" รันเวย์พยายามอ้อนแม่ทุกทาง

"ผมอยากรู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง" เขาใช้ทั้งแววตาทั้งน้ำเสียง แต่แม่ก็ไม่มีท่าทีจะอ่อนให้เลย

"ตอนนี้ตะวันพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ใบหน้าก็เสียโฉมเกือบทั้งหมด"

"แกลองนอนคิดดี ๆ แล้วกันว่าจะทนอยู่กับผู้หญิงที่...ไม่ได้สวยเหมือนเดิมได้จริง ๆ รึเปล่า" เฌอรีนหันหลังให้รันเวย์ก่อนจะพูดลองใจเขาไปอีกครั้ง

"….รับได้สิ..ทำไมผมจะรับเมียตัวเองไม่ได้ละ" รันเวย์พยักหน้ารับทั้งน้ำตา ที่เขาร้องไห้เพราะเขาสงสารที่ตะวันต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายนี้เพราะเขาแท้ ๆ เลย

"นายนะนอนเฝ้าลูกรักของตัวเองดี ๆ นะ...อย่าให้ลูกทำอะไรสิ้นคิดอีก" เฌอรีนพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ

"อืม เดี๋ยวฉันดูแลลูกเอง...เธอไม่ต้องเครียดแล้วนะเข้าใจไหม" ดีเลย์เดินเข้าไปกอดภรรยาของเขา เพราะรู้ดีว่าถึงเธอจะร้ายแต่ที่เธอร้ายก็เพราะเธอรักลูกมากนั่นเอง

"อืม" เฌอรีนพยักหน้ารับก่อนจะกอดลาสามี และเดินออกไปจากห้องพร้อมกับไทม์โซน เพื่อที่จะเดินทางกลับบ้าน

"สิ่งที่แกทำเพื่อผู้หญิงที่แกรัก...มันยิ่งใหญ่มากเลยนะ" ดีเลย์เดินเข้ามาหาลูกชายที่เตียง

"พ่อทึ่งกับความใจกล้าของแกมาก ๆ ทั้งตอนหนูหนึ่ง ทั้งตอนตะวัน" ก่อนจะเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทั้งแม่และลูกชายคนรองกลับไปหมดแล้ว

"แต่แกรู้ไหมว่า มีเรื่องง่ายแค่เรื่องเดียวจริง ๆ ที่ผู้ชายอย่างเราสามารถทำให้ผู้หญิงที่เรารักมีความสุขได้มากที่สุด.."

"คือการมีรักเดียว คนเดียว บ้านเดียวตลอดไป"

"มันไม่มีใครอยากเป็นที่สอง ที่สาม หรือคนในความลับตลอดไปหรอกนะ"

"ผมเข้าใจแล้วครับ และผมอยากได้โอกาส...สักครั้งนะพ่อ.." รันเวย์พยายามอ้อนพ่อของเขา

"คนเราทุกคนขอโอกาสได้ทุกเมื่อ แต่มันขึ้นอยู่กับว่าคนที่ลูกทำผิดด้วย เขาจะให้อภัยและให้โอกาสลูกอีกครั้งไหม...เรื่องนี้พ่อตอบแทนให้ไม่ได้" ดีเลย์สอนลูกชายไปก็นึกย้อนกลับไปสมัยตัวเองเป็นหนุ่ม ๆ ที่เคยทำผิดพลาดมานับครั้งไม่ถ้วนเช่นกัน เขาโชคดีกว่ารันตรงที่ท้ายที่สุดแล้วเขาได้รับโอกาสจากเฌอรีน

"แม่เขาดูใจร้าย แต่สุดท้ายความรักของพ่อก็พิสูจน์ให้เห็นว่า พ่อเปลี่ยนได้แล้วจริง ๆ " เขาพูดอ้างอิงถึงเรื่องราวของตัวเอง ซึ่งรันเวย์ก็ตั้งใจฟังอย่างคิดตาม

"ผมไม่อยากเสียตะวันไปแบบตอนที่ผมเสียนับหนึ่ง...เพราะครั้งนี้มันเจ็บยิ่งกว่านั้นพ่อ" รันเวย์น้ำตาคลอ เหตุการณ์ตอนที่นับหนึ่งเลือกไทม์มันยังหลอกหลอนอยู่ในหัวของเขา ใช่...เขาไม่ได้เจ็บปวดกับเรื่องความรักในอดีตอีกแล้ว แต่เขาแค่กังวลว่าตะวันอาจจะเปลี่ยนไปเป็นของคนอื่นแบบที่หนึ่งเคยทำ

"กับตะวันผมเป็นตัวเองได้ทุกอย่าง ผมสบายทั้งกายทั้งใจเวลาอยู่กับเด็กคนนั้น"

"ถ้าห่างกันไปแบบนี้ วันหนึ่ง...ผมจะเสียเธอไปแบบนับหนึ่งไหม?" รันเวย์เอ่ยถามพ่อของเขาอย่างสับสน

"คู่กันแล้ว มันก็ไม่แคล้วกันหรอก...เอาเป็นว่าพ่อจะช่วยแกเท่าที่จะช่วยได้" ดีเลย์ตบไหล่ลูกชายเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ

ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นอีกครั้ง

"มานั่งเถอะลูก พนักงานที่เลานจ์มีเยอะแยะ" โมนาดึงแขนลูกสาวบุญธรรมของเธอให้มานั่งด้วยกัน

"ค่ะแม่" ตะวันทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ แม่บุญธรรมของเธอ ขณะที่กำลังรอเวลาเกตเปิดให้ขึ้นเครื่องอยู่

เด็กสาวรู้ดีว่าในตอนนี้เธอกลับลำไม่ได้แล้ว ถ้าเธอไม่ยอมไปเรียน คุณพ่อกับคุณแม่บุญธรรมก็คงจะเสียใจ แต่ถ้าเธอไปจากที่นี่ มันก็หมายถึงเธอต้องทิ้งรันเวย์แล้วจริง ๆ

"คุณผู้หญิง...เจ้าอ้วน" ตะวันชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเห็นคุณผู้หญิงของเธอเดินเข็นรถเจ้าอ้วนตรงเข้ามาหาเธอ ทั้ง ๆ ที่ในโซนนี้มันสำหรับผู้ที่มีตั๋วเครื่องบินเท่านั้น

"เราสองคนซื้อตั๋ว...เพื่อมารอส่งเธอข้างในนี้นะ" คุณผู้หญิงเดินเข้ามากอดตะวันเบา ๆ อย่างอ่อนโยน ต่างจากเวลาที่เธออยู่กับรันเวย์โดยสิ้นเชิง

"ตอนแรกนึกว่าจะมาไม่ทันแล้วนะ" เธอยิ้มทักทายทางโมนาและทีสองอย่างเป็นกันเอง

"ไปด้วยกันเลยสิเฌอ ที่นั่นอากาศกำลังดีเลย" ทีสองเอ่ยชวนเฌอรีนทันที

"ไปไม่ได้หรอกพี่ที..เรื่องที่นี่ยังวุ่นวายอยู่เลย" ขณะที่พวกผู้ใหญ่หันไปคุยกัน

"เฌอกำลังจะดูว่าลูกชายคนเก่งของดีเลย์เนี่ย จะจัดการปัญหาคาราคาซังนี้ยังไง" เฌอรีนถอนหายใจออกมาเมื่อนึกถึงหน้าลูกชายคนโตเจ้าปัญหาของเธอ นั้นก็คือรันเวย์นั่นเอง

เจ้าอ้วนก็ทำท่าจะปีนรถเข็นออกมาหาตะวันไม่ยอมอยู่นิ่ง ๆ เขาเอื้อมมือไปกระตุกเสื้อตะวันไม่ยอมหยุด เพื่อจะร้องไห้อุ้มให้ได้

"หม่ำ ๆ ม๊าม" เซอร์เวย์ร้องเรียกหาเธอตามคำที่ตะวันเคยสอนว่า ถ้าหิวให้พูดว่าหม่ำ ๆ แต่พักหลัง ๆ เสียงเรียกของเขามันเริ่มจะแปลก ๆ ไป จนคล้ายกับคำว่าแม่เข้าไปทุกที ๆ

ท้ายที่สุดแล้วตะวันเองก็ทนไม่ได้ต้องอุ้มเด็กอ้วนขึ้นมาจากรถเข็น เพื่อจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงด้วยความคิดถึงมาก ๆ แต่เธอไม่กล้าจะเล่นกับเซอร์เวย์มากนัก เพราะเกรงใจคุณผู้หญิง

"เอาไปเลี้ยงด้วยที่นู้นเลยดีไหม เรียกแม่ชัดขนาดนี้แล้ว" เฌอรีนหันมาแซว ๆ เธอด้วยทีเล่นทีจริง

"....." ตะวันที่กอดเจ้าอ้วนอยู่ก็ทำหน้าไม่ถูกเลย