LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 108

พิษสวาท | ตอนที่ 107 | ด้วยรักและแรงแค้น

"แม่เองก็ยังไม่เคยได้ทำหน้าที่แม่เลยเหมือนกัน และแม่ก็ดีใจมากที่ได้เด็กดี น่ารัก แบบหนูมาเป็นลูกสาวนะ"

โมนาลูบหัวของตะวันอย่างเอ็นดู จริง ๆ แล้วเธอเองก็ถูกชะตากับตะวันมาตั้งแต่แรกที่เจอ และไม่คิดเลยว่าโชคชะตามันจะทำให้เธอกับตะวันกลายมาเป็นแม่ลูกกันจริง ๆ ทั้งสองนั่งทานผลไม้ไป นั่งคุยกันไปตามประสาแม่ลูก

"รู้ไหมว่าพ่อเคยรอแม่มานานเกือบ 10 ปีเลยนะ เขารอแม้จะไม่รู้เลยว่าจุดหมายปลายทางของความรักของเราสองคนมันจะเป็นยังไง" โมนาเล่าเรื่องตัวเองเพื่อให้ลูกสาวได้เข้าใจถึงความรักมากขึ้น โดยอ้างอิงจากประสบการณ์ของเธอเอง

"แม่คิดว่า ถ้าคนสองคนรักกันมากพอ ไม่ว่าจะเป็นระยะทางที่ห่างไกล วันเวลาที่ต้องเฝ้ารอ...หรือคนอื่นที่ต้องผ่านเข้ามา...มันจะทำอะไรความรักที่มีอยู่ไม่ได้เลย" เธอบีบไหล่ของเด็กสาวไร้เดียงสาตรงหน้าอย่างให้กำลังใจเธอ

"แม่เชื่อว่ารันเวย์เขารักหนูจริง ๆ นะ และเขาก็กำลังจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับหนูอีกครั้งหนึ่ง...ในฐานะที่ถูกต้องและไม่ต้องหลบซ่อนในเงาของใครอีกแล้ว"

"ฉะนั้นตะวันก็อย่าเพิ่งหมดหวังในความรัก และใช้ความรักที่มีเป็นแรงผลักดันให้ตัวเองนะ" โมนาพยายามช่วยผลักดันให้ตะวันเลิกเศร้า และหันมามีแรงสู้ต่อเพื่อความรักของตัวเธอเอง

"...หนูจะสู้สุดหัวใจเลยค่ะคุณแม่" ตะวันปาดน้ำตาทิ้งไป ก่อนจะยิ้มรับคำสอนของแม่เธอทันที

"แม่เป็นกำลังใจให้กับความรักของหนูนะ" โมนากอดเติมพลังให้ลูกสาวของเธออยู่เสมอ

"ตะวันมีความสุขจังเลยค่ะ" ตะวันกอดตอบแม่ของเธอทันที มันเป็นความรู้สึกอบอุ่นใจมากจริง ๆ ที่มีผู้ใหญ่คนหนึ่งคอยห่วงใยและให้คำปรึกษากับเธอ เพราะเมื่อก่อนนอกจากพี่ตาลแล้วแทบไม่มีใครทำแบบนี้กับเธอมาก่อนเลย

ทางด้านรันเวย์

ณ ประเทศไทย

"อีแพรวา! มึงไม่ตายดีแน่" เขาเอ่ยชื่อที่แสนเกลียดชังนั้นด้วยความเจ็บใจแทนตะวันเป็นร้อยเท่าพันเท่า

รันเวย์ก้าวขาลงจากรถหรูของเขา และเดินตรงเข้าไปในโรงพยาบาลศัลยกรรมอันดับหนึ่งของประเทศไทย ที่ซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่แพรวามารักษาตัวอยู่ เขาจ้องมองประตูห้องของเธอพร้อมกับกำหมัดแน่น

คนอย่างรันเวย์ไม่เคยมีตรงกลาง ถ้าเขาดีเขาก็ดีใจหาย แต่ถ้าเขาร้ายเขาก็ร้ายเกินกว่าที่ใครจะหยุดได้

พรึบ! รันเวย์กระชากประตูห้องเปิดเข้าไปทันทีโดยไม่เคาะแต่อย่างไร พร้อมกับกดล็อกห้องทันที

" มียาอะไรที่ช่วยให้ฉันไม่แสบแผลบ้างไหมหะ?!!" แพรวาโวยวายขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา

"คุณ..รัน" แพรวาหน้าเสียไปทันที เมื่อเห็นว่าคนที่เปิดเข้ามาคือรันเวย์ไม่ใช่พยาบาลพิเศษของเธอ

"อย่าเข้ามานะ..แพรวยังไม่พร้อมเจอคุณตอนนี้" แพรวารีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวของเธอทันที

"ไม่ ๆ ออกไปก่อน"

"คือแพรวมีแผล แพรวโดนรถชนมานิดหน่อย" แพรวายังคงพยายามหาเรื่องโกหกไปต่าง ๆ นานา อย่างคิดไม่ทันว่าเธอจะโกหกอะไรดี ทั้ง ๆ ที่มันสิ้นคิดมาก ๆ แต่เธอก็ยังดันทุรังจะแถไปเรื่อย ๆ

"รถชนเหรอ?" รันเวย์ขบกรามแน่น เดินตรงเข้าไปหาเธอพร้อมกับกระชากผ้าห่มออกไปทันที

"พอฉันได้มองเธอแบบชัด ๆ ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอมัน...น่ารังเกียจและอัปลักษณ์สิ้นดีเลยจริง ๆ " รันเวย์จ้องรอยแผลจากน้ำกรดนั้นอย่างรู้สึกเจ็บปวดใจมากถึงขีดสุด เพราะเขาไม่อยากนึกถึงความเจ็บปวดที่ตะวันได้รับเลยจริง ๆ "ไม่จริง ๆ อย่าพูดแบบนี้นะ...แผลพวกนี้เดี๋ยวมันจะหาย!"

"ฉันไม่ได้น่าเกลียด และหมอจะทำให้ฉันกลับมาสวยเหมือนเดิมได้" แพรวายกมือขึ้นปิดหูของเธออย่างไม่อยากฟัง

หมับ! รันเวย์เอื้อมมือไปบีบคอของหญิงสาวตรงหน้าอย่างเจ็บแค้นใจ

"เธอไม่มีวันกลับมาสวยได้หรอก เพราะเธอมันใจอัปลักษณ์ น่าเกลียดทั้งกายทั้งใจ!" เขาพูดพร้อมกับลูบต้นคอแพรวาเบา ๆ

"ไม่จริงนะ ๆ หมอจะรักษาฉันได้...ถ้าคุณทิ้งฉัน พ่อฉันเอาคุณตายแน่" แพรวาขู่กลับไปทันที เธอจับข้อมือของรันเวย์และพยายามจะดันออกไป

"ถุย!! พ่อเธอมันใหญ่คับฟ้าเลยนั้นสิ? " รันเวย์ออกแรงบีบคอของแพรวาจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก

"อะอัน.. (รัน) " หญิงสาวตาเหลือกเกือบหมดลมหายใจคาฝ่ามือของเขา แต่รันเวย์ก็เลือกที่จะปล่อยมือออกช้า ๆ

คุณมันตาต่ำที่คิดจะยกคนใช้มาเท่าเทียมกับฉัน!?"

"และถ้าฉันหายเมื่อไหร่...ฉันก็จะไปฆ่าอีเด็กนางบำเรอของคุณอยู่ดี" แพรวาพยายามพูดต่อด้วยความอาฆาตแค้นต่อตะวัน เพราะครั้งที่แล้วเธอทำมันไม่สำเร็จและแน่นอนว่าเธอไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่

"ได้ งั้นวันนี้ฉันคงต้องส่งเธอไปรอฉันในนรกก็แล้วกันนะ!!" รันเวย์หยิบขวดอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทของเขา