LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 39

พิษสวาท | ตอนที่ 38 | ลุ้นผล

เช้าวันต่อมา

"เฮ้ออ..." เด็กสาวนั่งถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หลังจากที่เธอขีดฆ่าวันที่ลงบนปฏิทินตั้งโต๊ะ วันนี้เป็นวันประกาศรายชื่อผู้มีสิทธิ์เข้าสอบข้อเขียน และสัมภาษณ์ ของมหาลัยที่เธอตั้งใจจะเข้าศึกษาต่อ หลังจากที่เธอสอบไม่ติดมาถึงสองรอบ ครั้งนี้จะเป็นการยื่นคะแนนและรอคัดเลือกรอบสุดท้ายแล้วจริง ๆ

สิ่งที่เด็กมัธยมปลายทุกคนกลัวก็คือการสอบตกในรอบนี้นี่แหละ

เนื่องจากการสอบในสองรอบแรกคะแนนของเธอสู้ใครไม่ได้เลย ส่วนที่สอบติดมหาลัยก็อยู่ไกลจากบ้านมาก ๆ ทำให้จำต้องสละสิทธิ์ ครั้งนี้จึงเป็นการยื่นคะแนนสมัครกับทางมหาลัยแบบรับตรง ซึ่งภาษาที่เรียกกันทั่ว ๆ ไปก็คือ รอบเก็บตก เพราะมันจะเป็นโอกาสที่จะเข้ามหาลัยรอบสุดท้ายแล้วในปีนี้

และเหตุผลที่ตะวันเลือกมหาลัยนี้ก็เพราะมันอยู่ใกล้บ้านมากที่สุด เพราะเธอก็คงไม่กล้าที่จะปล่อยพี่ตาลอยู่ตามลำพังแน่ ๆ ยิ่งย้ายมาอยู่บ้านรันเวย์แบบนี้แล้ว ยิ่งไม่กล้าทิ้งพี่สาวไปไกลเลยจริง ๆ

"มีอะไรรึเปล่าตะวัน...พี่เห็นแกตื่นมาก็นั่งคิ้วขมวดเลย?" ตาลที่เพิ่งตื่นนอนและยืนเก็บผ้าปูที่นอน เอ่ยทักน้องสาวที่นั่งจ้องโทรศัพท์อย่างหน้านิ่วคิ้วขมวด

"เปล่าจ๊ะ คือวันนี้ตะวันนั่งรอผลคัดเลือกของมหาลัยอยู่นะ" ตะวันตอบกลับไปเบา ๆ เพราะเธอรู้ว่าพี่สาวคงไม่ค่อยจะยินดีกับเรื่องการเรียนของเธอสักเท่าไรนัก

"อืม ๆ " ตาลพยักหน้ารับอย่างไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น ก่อนจะเดินถือผ้าเช็ดตัวเตรียมจะเข้าไปอาบน้ำ แต่แล้วเธอก็ชะงักฝีเท้าพร้อมกับหันกลับมามองทางน้องสาวเล็กน้อย

"เออแล้วเมื่อคืน..." คำถามของตาลทำเอาตะวันหน้าเสียไปทันที

"แกกลับมาถึงห้องกี่โมงเหรอ?" ตาลเอ่ยพร้อมเดินกลับออกมาจากห้องน้ำ และเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

"ก็ไม่ดึกมากนะจ๊ะ พอดีตะวันล้างห้องน้ำให้คุณรันเวย์ด้วยก็เลยนาน" ตะวันตีหน้านิ่งตอบกลับไปเสียงเรียบอย่างพยายามไม่แสดงพิรุธ

"อ้อ....ที่ถามเพราะว่าเมื่อคืนพี่กินยาเยอะแล้วมันง่วงมากก็เลยเผลอหลับไปเลย...ไม่ได้อยู่รอคุยกับแก" ตาลพยักหน้ารับและไม่ได้ถามอะไรมากนัก

"อ้อเหรอ.." ตะวันรู้สึกโล่งใจมากที่ได้ยินแบบนั้น

"หื้ม?" ตาลงุนงงเล็กน้อยกับท่าทีแปลก ๆ ของตะวัน

"ว่าแต่อาการของพี่ตาลเถอะ....หมอบอกว่ายังไงบ้าง?" ตะวันนึกได้จึงไถ่ถามอาการของพี่สาวไปทันที

"โดยรวมแล้วไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก แค่ต้องหาหมอตามนัดนะ" ตาลเองก็โกหกน้องสาวของตัวเองไปอย่างแนบเนียน

"พี่ตาลรักษาไปได้เลยนะ ไม่ว่าเท่าไรตะวันก็หามาจ่ายให้ได้" ตะวันพยายามจะหาทางพูดเรื่องเงินก้อนโตที่เธอได้มา แต่ก็ยังคิดไม่ตกเลยว่าจะบอกตาลว่ายังไงดี

"แค่ทำงานพาร์ตไทม์เนี่ย เงินเยอะเลยเหรอไง?" ตาลส่ายหน้าและไม่ยอมรับเงินของตะวันอย่างแน่นอน

"ถ้ามีเยอะแกก็เก็บเอาไว้ใช้เองเถอะ...เรียนมหาลัยเนี่ย ต่อให้เป็นมหาลัยของรัฐบาลมันก็มีค่าใช้จ่ายเยอะแยะเลย"

"พี่ไม่อยากได้เงินของแกหรอกนะ...อีกไม่นานพี่ก็คงหายแล้ว" ตาลพูดไปด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงและใบหน้าที่ยิ้มแย้มซะจนตะวันเชื่อสนิทใจเลย

"พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวต้องไปเตรียมทำความสะอาดและก็รดน้ำต้นไม้นะ" ตาลเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำทันทีที่เธอพูดจบ

เมื่อเห็นว่าตาลเข้าไปอาบน้ำแล้ว ตะวันก็รีบหยิบกระเป๋านักเรียนมาเปิดดูทันทีเพราะเธอซ่อนเงินก้อนโตเอาไว้ในกระเป๋านักเรียนทั้งหมดเลย

"แล้วเราจะเอาเงินนี้ให้พี่ตาลไปรักษายังไงดีนะ?" เด็กสาวทุบศีรษะของตัวเองเบา ๆ อย่างคิดไม่ตกเลย

"ถ้าบอกว่ามีเงินเป็นแสนแบบนี้ พี่ตาลต้องสงสัยแน่ ๆ ว่าเราไปทำอะไรมา"

"จะบอกว่าถูกหวย ก็ไม่เคยเล่นหวยกับเขาเลย" คนตัวเล็กนั่งชั่งใจอยู่นาน

"จะเอาเงินแอบยัดใส่กระเป๋าของพี่ตาล ก็กลัวพี่ตาลจะเอาไปแจ้งความหาเจ้าของซะมากกว่า" ตะวันนั่งดึงทึ้งหัวตัวเองอยู่สักพักใหญ่ ๆ ก่อนจะเก็บเงินยัดใส่กระเป๋านักเรียนตามเดิม

พอตาลเดินออกมาจากห้องน้ำ

"พี่ตาล วันนี้ตะวันอยากจะขอออกไปลุ้นผลสอบกับเพื่อนหน่อยได้ไหม?" ตะวันเอ่ยขออนุญาตพี่สาวพร้อมกับกอดกระเป๋านักเรียนของตัวเองเอาไว้แน่น

"ไปเถอะ จริง ๆ เราไม่ต้องอยู่ช่วยพี่ทุกวันก็ได้...งานบ้านนี้มีน้อยมาก ๆ ถ้าเทียบกับงานที่บ้านใหญ่ ที่นี้สบายกว่าสิบเท่าเลย" ตาลพูดเดินมาบีบไหล่น้องสาวเธอเบา ๆ

"ไปเที่ยวเล่นบ้างก็ได้นะตะวัน" ตาลมองน้องสาวเธออย่างนึกสงสารในใจอยู่ไม่น้อยเลย

"ไปไม่นานหรอกจ้ะ เดี๋ยวตะวันรีบกลับนะ" ตะวันพยักหน้ารับก่อนจะสะพายกระเป๋านักเรียนเดินออกจากห้องไปทันที

โดยมีตาลยืนมองน้องสาวอยู่ไกล ๆ ด้วยความรู้สึกผิดอยู่เหมือนกันที่กีดกันเรื่องเรียนของน้องมาโดยตลอด ทั้ง ๆ ที่ตะวันเป็นเด็กใฝ่ดี ขยันและตั้งใจ

"ตะวัน ทางนี้ ๆ ..." เสียงเรียกของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ซึ่งพอเธอหันหน้าไปก็เจอกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี เขายืนโบกมือให้เธอด้วยท่าทีร่าเริง

"มิกซ์?" ตะวันยิ้มทักทายก่อนจะเดินเข้าไปพูดคุยด้วยทันทีตามมารยาท

"เราแทบไม่เคยเจอตะวันข้างนอกโรงเรียนเลยนะเนี่ย ใส่ชุดธรรมดาแล้วจำแทบไม่ได้เลย" มิกซ์เอ่ยทักทายตะวันด้วยท่าทีสนิทสนมกันดี

"เราก็แทบจะจำมิกซ์ไม่ได้เลย ผมยาวขึ้นเยอะเลยนะ" ตะวันก็พูดคุยกับเพื่อนไปตามปกติ แม้จะไม่ได้สนิทมาก แต่ก็เรียนห้องเดียวกันมานานถึง 6 ปี

"คุณแม่มิกซ์สบายดีนะ" ตะวันเอ่ยถามถึงผู้อำนวยการโรงเรียนด้วยความเคารพ

"สบายดี ว่าแต่ตะวันมาทำอะไรที่ห้างนี้เหรอ?" มิกซ์ก้าวลงจากรถมอเตอร์ไซค์คันใหม่ของเขาและสะบัดผมเล็กน้อย

"เรามาธนาคารนะ แต่ว่ากำลังจะกลับบ้านพอดี

"อย่าพึ่งรีบกลับดิ...มานั่งลุ้นผลแอดมิชชั่นด้วยกันไหม"

"อ้าวมิกซ์ก็รอผลเหมือนกันเหรอ เรานึกว่ามิกซ์สอบติดไปแล้วนะ"

"ใช่ พอดีเราติดคณะที่แม่ไม่ค่อยชอบนะ ก็เลยต้องยื่นรับตรงอีกรอบหนึ่ง" มิกซ์อธิบายอย่างละเอียด เอาจริง ๆ ตะวันก็ไม่ได้แปลกใจเลยที่มิกซ์จะดูเครียด ๆ

เพราะแม่เขาดุมาก ๆ และก็เข้มงวดมาก ๆ ด้วย

"อ้อ" ตะวันพยักหน้าตามอย่างตั้งใจฟังในสิ่งที่เขาพูดไปเรื่อย ๆ

"ตกลงไปหาร้านไอศกรีม นั่งลุ้นผลด้วยกันไหม?" มิกซ์เอ่ยถามย้ำกับตะวันอีกครั้ง

"ไอศกรีมเหรอ?" ตะวันชะงักไปเล็กน้อย เหมือนเสียงของใครบางคนมันสะท้อนอยู่ด้านใน

"อืม หรือว่าจะชานมไข่มุก?" มิกซ์เห็นตะวันนิ่งไปนาน จึงเสนออีกร้านขึ้นมาแทน

"ชานมดีกว่า ๆ " ตะวันยิ้มเจื่อน ๆ ตอบไป