LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 42

​

พิษสวาท | ตอนที่ 41 | สัตว์เลี้ยงตัวโปรด

(มีรูปภาพประกอบที่ไม่เหมาะสม ติดตามได้ที่ Twiiter : Takiangkeaw_ หรือทักเข้ามาขอลิ้งค์ได้ที่เพจ : อยู่ในตะเกียงแก้ว )

"ยัง!" ร่างสูงปัดมือของเด็กสาวที่ป้องปิดช่องทางรักของเธอออกไปทันที

"เธอคิดว่าพิสูจน์แค่นี้แล้วฉันจะเชื่องั้นเหรอ?" เขามองความอวบอิ่มโหนกนูนของเธอ

เพี้ยะ! พร้อมกับฟาดฝ่ามือตีเข้าที่ร่องสวาทเสียงดังลั่น

"อ๊ะโอ๊ย!" ตะวันสะดุ้งด้วยความเจ็บแปลบขึ้นมา คนตัวเล็กงอตัวทันทีตามสัญชาตญาณการป้องกันตัว

ฟุ่บ! รันเวย์จับข้อเท้าเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้แน่น ก่อนจะกระชากเข้าหาตัว จนใบหน้าของเธออยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ของเขา

"อย่าลืมสิว่า บ้านของฉันเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เกิด...เธอก็ไม่ต่างอะไรจากสัตว์เลี้ยงของฉัน"

เขาลูบใบหน้าของสาวน้อยตรงหน้าพร้อมกับแสยะยิ้มชั่วร้ายออกมาอีกครั้ง

"และฉันไม่ชอบให้สัตว์เลี้ยงตัวโปรดของฉัน...วิ่งร่านไปให้หมาตัวอื่นมันเอาง่าย ๆ หรอกนะ" นัยน์ตาคมกริบคู่นั้นแวววาวดุจดั่งเปลวเพลิงจากนรกโลกันตร์

"หนูไม่คิดเลยนะคะ ว่าคำพูดคำจาต่ำ ๆ แบบนี้มันจะออกจากปากผู้ลากมากดีอย่างคุณ" ตะวันร้องไห้ออกมาทันทีอย่างกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

"เหอะ! " เขาแค่นเสียงเหอะอย่างเหยียดหยามออกมาทันที

"ปากเล็ก ๆ นี้ใช่ไหม ที่เธอใช้คุยกับผู้ชายคนอื่น?!" ปลายนิ้วมือของเขาบีบเรียวปากเล็ก ๆ อ่อนนุ่มของเธอเบา ๆ ร่างสูงดึงกางเกงยีนของเขาลงเล็กน้อย ก่อนจะจับท่อนรักฟาดไปที่ริมฝีปากของตะวันอย่างเต็มแรง

ปั่ก ๆ ๆ

"อะ..อื้ออ..อื้อ.." ร่างบางกะพริบตาปริบ ๆ อย่างหมดทางหนีใด ๆ เพราะเขาขึ้นคร่อมตัวของเธออยู่ในตอนนี้

"ฉันอยากรู้เหมือนกันว่า ถ้าปากเธอมันไม่ว่าง เธอจะคุยโทรศัพท์กับมันได้ยังไง?" ร่างสูงขบกรามแน่น พร้อมกับกระชากกระเป๋านักเรียนของตะวัน และหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาทันที

และนั่นก็แสดงว่าเขายืนมองและแอบฟังอยู่นานมากแล้วจริง ๆ

"ไม่นะ ...ไม่..ไม่นะคุณรัน!" ตะวันหน้าซีดเผือดทันที เมื่อรันเวย์หยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาถือ

ฟุ่บ! รันเวย์กดลำคอของตะวันฟาดลงกับโซฟาสุดหรูทันที

"ไม่ ๆ ๆ ขอร้อง (อ๊อก!) " ตะวันยังไม่ทันจะเอ่ยขอร้องได้จบ รันเวย์ก็งัดท่อนรักยัดใส่ริมฝีปากของเธอทันที

"อ๊อก ๆ ๆ อะ อั่ก" สาวน้อยนอนหงายหน้าขึ้น โดยมีท่อนรักมหึมากระแทกเข้ามาในโพรงปากของเธอพุ่งพรวดเข้าไปจมมิดด้าม

"ซี๊ดดด...อ่าาส์...อืม.." รันเวย์โยกเอวกระแทกใส่ใบหน้าของเธอและเสียบคาเอาไว้แบบนั้น

รันเวย์กดโทรหาเบอร์ล่าสุดทันที ก่อนจะเปิดสปีกเกอร์โฟนพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนจะชั่วร้าย

ตูด ...ตูดด....ตูด....

ตะวันเบิกตาโตอย่างตกใจกับเสียงกดโทรออกของเขา ขณะที่ริมฝีปากของเธอยังคงอมแก่นกายของเขาจนมิดเข้าไปสุดโคน

ซึ่งแท่งรักของเขามันถลำลึกเข้าในลำคอจนเธอเกือบจะอาเจียนออกมา แต่เธอก็กลั้นเอาไว้เพราะไม่กล้าจะส่งเสียง

ตูด...ตูด....

(มิกซ์รับสาย)

(เรากำลังรอสายจากเธออยู่พอดีเลย) เสียงปลายสายพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี

"…..อ๊อก..อั่ก" ตะวันพยายามเม้มปากแน่นไม่ส่งเสียงตอบกลับไป ทั้ง ๆ ที่ท่อนรักของเขามันคับแน่นลำคอจนแทบจะหายใจไม่ออก

สวบ!! รันเวย์ถอนแก่นกายออกมาเพียงครึ่งลำ.. มือของเขากำโทรศัพท์จ่อเข้าที่ริมฝีปากของเธอไม่ห่าง

(ตะวัน ฮัลโหล ๆ ๆ) ปลายสายเอ่ยถามขึ้นซ้ำ ๆ เมื่อเห็นว่าฝั่งตะวันไม่ตอบกลับแต่อย่างใด

"…." ตะวันน้ำตาไหล แต่ก็ไม่กล้าจะเปล่งเสียงใด ๆ ตอบไป

คนตัวเล็กส่งสายตาวิงวอนเขา พร้อมกับส่ายหน้าขอร้องให้เขาหยุดทำแบบนี้

รันเวย์ยกโทรศัพท์ของตะวันขึ้นมาใกล้ ๆ ริมฝีปากของเขา พร้อมกับ...จับท่อนรักยัดใส่ปากของเด็กสาวไปจนมิดด้ามอีกครั้งหนึ่ง

"เฮ้อ..." รันเวย์แกล้งถอนหายใจออกมาเสียงดัง ก่อนจะกดตัดสายอีกฝ่ายไปทันที

บ๊วบบ!! รันเวย์ถอนแก่นกายที่เปียกชุ่มไปด้วยคราบน้ำลายของเด็กสาว

ซึ่งตะวันเองก็ใช้โอกาสนี้พักหายใจได้บ้าง ก่อนที่เธอจะร้องไห้ออกมาทันทีหลังจากนั้น

"ฮื้อ ๆ ๆ ๆ " ตะวันน้ำตาอาบสองแก้ม เธอรู้สึกอายมาก ๆ อายจนเรียกว่าเธอแทบไม่กล้าจะไปเจอหน้าเขาอีกแล้วจริง ๆ นับจากนี้..

"ทีตอนอยู่กับมันพูดคำยิ้มคำไม่ใช่เหรอ?" รันเวย์ลุกขึ้นจากร่างของเธอ พร้อมกับเชยปลายคางเธอขึ้นเพียงเล็กน้อย

"แล้วเมื่อกี้ทำไมไม่พูดกับมันไปละ?" รันเวย์เอ่ยถามพร้อมกับโยนโทรศัพท์ของเธอทิ้งลงไปข้าง ๆ กายเธอ

"คุณต้องทำให้หนูดูไร้คุณค่ามากขนาดนี้เลยเหรอ?" ตะวันยกมือเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของเธออย่างเจ็บปวดใจ

"เธอไม่ได้ไร้ค่าหรอกนะ...เพราะยังไงเธอก็คือนางบำเรอของฉันไง" เขาพูดก่อนที่เขาจะลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมด

"และคุณค่าของเธอก็คือ..."