LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 47

 พิษสวาท | ตอนที่ 46 | งานเปิดตัว

"ว่าแต่คุณได้รับเชิญด้วยเหรอ?" รันเวย์เอ่ยถามกลับไปตรง ๆ เพราะแขกในวันนี้เป็นพวกลูกค้าไฮโซ คู่ค้า และนักธุรกิจอันดับต้น ๆ กันทั้งนั้น ซึ่งในรายชื่อไม่น่าจะมีผู้หญิงคนนี้ในนั้นแน่ ๆ

"…." ยาหยีหน้าเสียไปทันที

"ล้อเล่นนะ...คุณมาแสดงความยินดีผมจะไล่กลับทำไมกัน?" ร่างสูงพูดขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย เขาแตะที่เอวบางของเธอเบา ๆ

"ไปหาที่นั่งเถอะ ผมต้องไปทักทายแขกคนอื่นอีกเยอะ" เขาพูดพร้อมกับใช้ฝ่ามือหนาค่อย ๆ ลูบจากเอวไล่ไปถึงสะโพกกลมนูนและลูบเบา ๆ

"ค่ะ" สาวไฮโซก็เหยียดยิ้มขึ้นมาทันที และเดินเชิดหน้ากลับเข้าไปในงาน

ทางด้านของตะวัน

เด็กสาวยังคงยืนหลบอยู่ในมุมเดิม แต่ทว่ารันเวย์ที่เหลือบไปเห็นเธอมาตั้งแต่แรกเขาจึงเดินย้อนกลับมาหยุดยืนตรงหน้าของเธอทันที

"..ออกมาได้แล้ว" ร่างสูงเอ่ยขึ้นกับด้านหลังผ้าม่าน ซึ่งมีชายกระโปรงของตะวันออกมาเพียงนิดเดียวเท่านั้น

"ไม่ได้ยินเหรอไง บอกให้ออกมา!" รันเวย์ขึ้นเสียงใส่เธอไปเล็กน้อย พร้อมกับกระชากแขนของตะวันให้เดินออกมาจากด้านหลังม่าน

"…." เด็กสาวสูดลมหายใจอย่างแรง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยหยดน้ำตา

"….." รันเวย์นิ่งไปทันที เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กก้มหน้าและร้องไห้ออกมาอย่างตัวสั่น

ฟุ่บ! เขาผลักเธอเข้าไปด้านหลังม่านทันที ซึ่งในห้องนี้เป็นห้องโถงใหญ่ที่ถูกม่านหนากั้นเอาไว้ในเวลาที่จัดเตรียมงานเลี้ยง

"เธอเป็นบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย จะมาร้องไห้ในงานเลี้ยงของฉันทำไม" รันเวย์ดุใส่เธอเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นน้ำตาของเธอเขาก็เริ่มรู้สึกไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไร

"..ฮึก ๆ " เด็กสาวเม้มปากตอบกลับไปด้วยเสียงสะอื้นแทน

"เช็ดหน้าซะ เธออยากให้คนอื่นสงสัยเรื่องของเรารึไง?" รันเวย์จับใบหน้าของเธอขึ้นมาจ้องมอง พร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าของเขาซับน้ำตาให้กับร่างบางไป

"….." ตะวันไม่พูดหรือตอบกลับอะไรไปแม้แต่คำเดียว

"เฮ้อ!" ร่างสูงขบกรามแน่น ก่อนจะยัดผ้าเช็ดหน้าใส่มือของเธอ แล้วจึงหยิบกางเกงลายผลไม้ของตะวันขึ้นมามองดู

ฟุ่บ! เขาย่อตัวลงตรงหน้าเธอและกางกางเกงในลายผลไม้น่ารักของเธอ เขายกขาและสวมใส่ให้เธอในขณะที่เด็กสาวยังคงยืนร้องไห้ไปด้วย

หมับ! ตะวันจับมือของรันเวย์ เพราะเธอไม่อยากให้เขาทำอะไรให้เธอทั้งนั้น

"รีบเช็ดน้ำตาของเธอซะ... งานเลี้ยงคืนนี้สำคัญกับฉันมาก..อย่าสร้างปัญหาจะได้ไหม?" เขาพูดกับเธอด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

มือหนาจับเรียวขาของเธอยกขึ้นทีละข้างเพื่อสวมใส่กางเกงในให้ โดยตะวันก็ต้องจับไหล่ของเขายึดเอาไว้ในตอนที่เธอเสียการทรงตัว

ฟุ่บ! รันเวย์ลุกขึ้นยืนและก้มหน้ามองไปที่คนตัวเล็กที่ยังคงสะอื้นอยู่บ้างเล็กน้อย

"รีบออกไปช่วยงานด้วยแล้วกัน แขกเริ่มมาเยอะแล้ว" รันเวย์พูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะเดินกลับออกไป โดยทิ้งตะวันให้ยืนร้องไห้ต่ออยู่ตามลำพัง

เป็นใครจะไม่เสียใจบ้าง ที่ได้ยินคำพูดดูถูกเหยียดหยามตัวเองขนาดนั้น.... แต่เธอก็ไม่มีเวลายืนเสียใจนาน งานเลี้ยงเริ่มเปิดเพลงและมีเสียงผู้คนมากมายเข้ามาในงานกันมากแล้ว ตะวันจึงทำได้แค่เช็ดน้ำตาของเธอแบบลวก ๆ และเดินกลับออกไปทันที

"ยัยตะวัน พี่ใช้ให้แกไปหยิบถาดเสิร์ฟน้ำมาเพิ่ม หายหัวไปเป็นชั่วโมงเลยนะ" พี่นกที่เดินเสิร์ฟน้ำอยู่ก็บ่นใส่ตะวันทันที

"ขอโทษจ๊ะพี่นก คือตะวันปวดท้องเข้าห้องน้ำนะ" ตะวันยกมือขอโทษแม่บ้านรุ่นพี่ไปอย่างรู้สึกผิด เพราะทุกคนวุ่นวายและงานหนักกันมาก แต่เธอมัวแต่เดินไปหลบมุม

"เออ ๆ ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ..แต่พี่วานแกช่วยเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มต่อที"

"เดี๋ยวพี่จะไปทำของว่างมาเติมให้แขกในงาน คุณรันสั่งเอาไว้ว่าต้องให้มันดูเต็มโต๊ะอยู่ตลอดเวลา" พี่นกยื่นถาดเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มให้ตะวันไปทันที ก่อนจะเดินกลับออกไปด้วยท่าทีเร่งรีบ

ตะวันเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มและอาหารไปเรื่อย ๆ แขกในงานส่วนใหญ่ก็มีแต่คนรวย ๆ และก็มีชาวต่างชาติ ลูกครึ่งตามที่คุณรันพูดเอาไว้จริง ๆ

ตะวันเดินเสิร์ฟไปและเก็บแก้วและจานที่ว่างไปด้วย