LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 50

พิษสวาท | ตอนที่ 49 | ขี้หวง

รันเวย์อยู่รอปิดงานเป็นคนสุดท้าย เมื่อเขามั่นใจว่าไม่มีใครเหลือแล้วจริง ๆ ถึงเดินเข้ามารับตะวันเพื่อกลับบ้านตัวเอง ร่างสูงอุ้มตะวันเดินกลับมาขึ้นรถที่จอดรออยู่ด้านหน้าของคฤหาสน์หรู

เมื่องานเลี้ยงจบลง คฤหาสน์หลังใหญ่ก็เงียบสงัดในทันที เหล่าคนใช้หลังเสร็จงานก็แยกย้ายกันกลับห้องพัก และทั้งพ่อกับแม่ของเขาเองวันนี้ก็มีบินด่วนไปร่วมประชุมกับทางหุ้นส่วนต่างประเทศ กว่าจะกลับก็คงอีกหลายวัน เพราะดีเลย์ต้องไปไล่แจ้งข่าวการกลับมาทำงานของรันเวย์ ให้กับพวกหุ้นส่วนในเครือต่างประเทศรู้อย่างเป็นทางการ

เมื่อเดินกลับมาถึงรถเขาก็วางคนตัวเล็กลงบนเบาะทันที เหมือนว่าตะวันจะหลับสนิทไปแล้วจริง ๆ ในตอนนี้ เขาคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ ก่อนจะปิดประตูรถพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างเสียงดัง

"มีอะไรอีกวะ?" ร่างสูงหันไปเอ่ยถามใครอีกคนที่มองเขาและตะวันอยู่ไม่ไกล ซึ่งคนคนนั้นก็ไม่ใช่ใครเลย

"ตะวันยังเด็กมากเลยนะ..อีกอย่าง เด็กคนนี้เป็นเด็กในบ้าน?" ไทม์เดินเข้ามาพูดกับรันเวย์ด้วยใบหน้าที่ดูจริงจังกว่าทุกครั้ง

"ถ้าแม่รู้..มึงจะตอบแม่ยังไงวะ?" ไทม์มองเข้าไปในรถและหันกลับมาถามเอาคำตอบจากพี่ชายทันที

"ถ้ามึงจะพูดเรื่องนี้จริง ๆ งั้นกูก็ขอย้อนถามมึงหน่อยว่า......นับหนึ่งก็คืออดีตพี่สะใภ้ของมึงนะ!" ร่างสูงจ้องใบหน้าน้องชายกลับไป โดยที่เขาไม่หลบสายตา หรือเกรงกลัวใด ๆ เลยสักนิด

"แต่กูดูแลเขา เยียวยาจิตใจของเขา ไม่ได้ทำลายเขาแบบที่มึงกำลังทำ" ไทม์มองไปที่ตะวัน ก่อนจะหันกลับมาตำหนิพี่ชายตัวเองเบา ๆ

"มึงรู้ได้ไงว่ากูทำลายเด็กคนนี้?" ร่างสูงเลิกคิ้วมองที่น้องตัวเองอย่างเอาเรื่อง

"มึงกำลังจะบอกว่า มึงจริงจังกับเด็กคนนี้ถึงขั้นแต่งงานเลยอย่างนั้นเหรอ?" ไทม์ถามสวนกลับไปทันควัน

"นี่ไอ้ไทม์! กูว่ามึงเอาเวลาไปดูนับหนึ่งให้ดีเถอะ ไม่ต้องเสือกเรื่องกู!" รันเวย์ตบไหล่ของน้องชายก่อนจะเดินกลับไปทางฝั่งคนขับ รันเวย์เปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ

ซึ่งไทม์ก็เดินตามมาพร้อมกับดึงประตูรถเอาไว้ก่อน

"กูรู้ว่ามึงเอาไม่เลือก ฟันไม่เลี้ยง...แต่เด็กในบ้านเว้นไว้สักคนไม่ได้เหรอวะ?" เขาถามพี่ชายไปด้วยใบหน้าที่จริงจัง

"มึงเคยบอกว่าความรักมันห้ามกันไม่ได้?" รันเวย์กระชากประตูอย่างแรงทำให้ไทม์จำต้องปล่อยมือออก

"งั้นกูก็จะบอกมึงเหมือนกันว่า ความเงี่Xนมันก็ห้ามกันไม่ได้!!!" เขาขึ้นเสียงตอบกลับไป และเมื่อเห็นว่ามือของไทม์ปล่อยออกจากประตูแล้ว เขาก็กระชากประตูปิดลงทันที ก่อนจะขับรถออกไปจากบ้าน

บนรถ

หลังจากขับรถออกมาได้สักพักใหญ่ เขาก็ยังคงชำเลืองมองคนที่นั่งข้าง ๆ มาตลอด ตะวันยังคงนั่งหลับตาอยู่ในท่าเดิม โดยมีสูทของรันห่มคลุมเอาไว้

"ฉันรู้ว่าเธอตื่นแล้ว" เขาพูดขึ้นอย่างพอรู้ เพราะเขามีปากเสียงกับไทม์ค่อนข้างดัง และตะวันก็ดูจะนั่งตัวเกร็ง ๆ มาตลอดทางอีกด้วย

"ค่ะ" ตะวันถอนหายใจออกมาตอบกลับรันเวย์ไปเบา ๆ

เปลือกตาของเธอแดงก่ำไปหมด จากการร้องไห้แทบจะตลอดทั้งวัน

"ตื่นก็ดีแล้ว ฉันจะได้ไม่ต้องอุ้มเธอเข้าบ้าน!" ใบหน้าหล่อเหลาพูดด้วยน้ำเสียงแดกดัน ก่อนจะหักพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าบ้านไปทันที

บ้านรันเวย์

เมื่อทั้งสองคนลงจากรถ และกำลังจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน

"เธอโอเคไหม?" รันเวย์หันไปถามคนตัวเล็กข้างกายทันที เมื่อเห็นว่าตะวันดูจะเงียบ ๆ ไป

"โอเคค่ะ" เด็กสาวพยักหน้าตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ตาลพี่สาวของตะวันรีบเดินออกมาจากบ้านทันทีที่ได้ยินเสียงรถของรันเวย์กลับมาถึง..

"งั้นเรา… (รันเวย์) / พี่ตาล! (ตะวัน) " ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ตะวันก็ร้องออกมาเสียงหลงทันทีที่เห็นหน้าพี่สาวตัวเอง เด็กสาววิ่งตรงเข้าไปหาพี่สาวของเธอทั้งน้ำตา

"พี่ตาล ๆ ฮื้อ ฮือ ๆ .." ตะวันร้องไห้โฮออกมาทันทีหลังจากสวมกอดพี่สาวตัวเองเอาไว้แน่นราวกับเด็กน้อย

"โอ๋ ๆ ไม่ต้องร้องแล้วนะ" ตาลลูบแผ่นหลังของเธออย่างปลอบใจ