LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 51

พิษสวาท | ตอนที่ 50 | ทำงานวันแรก

"ค่ะ เพราะว่าเจ้าหนูเซอร์เวย์ไม่เคยพูดจาทำร้ายจิตใจคนอื่นเหมือนกับคุณ" ตะวันอุ้มเซอร์เวย์เดินกลับไปวางลงกับเตียง เพื่อที่จะเช็ดตัวและทาแป้งให้เขา

"เจ้าเด็กนี้มันพูดได้แล้วเหรอ?" รันเวย์ถามกลับอย่างกวน ๆ

"ฉันก็แค่เปรียบเทียบนะคะ"

"งั้นก็หัดพูดอะไรที่มันเป็นไปได้หน่อยสิ!" เขาขยับสูทตัวเองเล็กน้อย แม้จะอยู่ในบ้าน เขาก็ยังไม่เลิกวางมาดเคร่งขรึมจริง ๆ

ตะวันถอนหายใจตอบกลับไปเบา ๆ เพราะไม่อยากจะเถียงอะไรต่อแล้ว เถียงกับคนอย่างรันเวย์ เถียงยังไงก็คงไม่ชนะ

รันเวย์ยืนมองลูกชายของเขาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ไม่มีรอยยิ้ม หรือท่าทีเอ็นดูอะไรในตัวเด็กคนนี้เลยสักนิด

ต่างจากเซอร์เวย์ที่ส่งสายตาให้รันเวย์อย่างอ้อน ๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปทางพ่อของเขา

"คุณอยากลองอุ้มเขาดูไหม?" ตะวันหันไปถาม ทั้ง ๆ ที่เธอรู้คำตอบอยู่แล้ว

"ไม่" รันเวย์ตอบกลับเสียงแข็ง อย่างไม่ต้องคิดเลยสักนิด

"..แง๊ะ..งุ้ย..งั่ม ๆ ๆ " เสียงเด็กน้อยอ้อแอ้ ๆ มองทั้งตะวันและพ่อของเขาสลับกันไปมาและยิ้มอย่างไร้เดียงสา

"ในตอนนี้ยังโชคดีที่เขายังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจความเกลียดชัง เคียดแค้นของคุณนะคะ" ตะวันตัดสินใจพูดไปตรง ๆ ด้วยความที่เธอสงสารเด็กคนนี้มาก และเธอเองก็อยู่ในเหตุการณ์ที่รันเวย์ไล่แม่ของเด็กไปทำแท้ง ซึ่งคำพูดของเขามันยังคงตราตรึงอยู่ในใจของเธอจนถึงตอนนี้เลย

"คุณจะเกลียด จะโกรธแม่ของเด็กได้...แต่คุณไม่ควรจะเอาความเกลียดชัง ความเคียดแค้นต่าง ๆ มาโยนลงที่ลูกของคุณนะคะ" ตะวันเช็ดตัวให้เซอร์เวย์แต่พอหันกลับไป รันเวย์ก็เดินกลับออกไปจากห้องนี้ซะแล้ว

"สงสัยจะทนฟังไม่ได้" ตะวันพึมพำเบา ๆ ก่อนจะใส่ผ้าอ้อมและแต่งตัวให้เจ้าอ้วนของเธอไปตามปกติเช่นทุก ๆ วัน

ตะวันก้มหน้าลงหอมพุงน้อย ๆ ของเด็กทารกที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่แรกเกิด เธอเลี้ยงเด็กคนนี้มานานและดูแลทุกอย่างยิ่งกว่าแม่แท้ ๆ ของเซอร์เวย์ซะอีก ตอนเซอร์เวย์มาใหม่ ๆ ยังตัวเล็ก ๆ ผอม ๆ อยู่เลย

แต่พอได้ตาลกับตะวันเลี้ยงอ้วนตุบ จนพี่ตาลแทบจะอุ้มไม่ไหวแล้วในตอนนี้

"นี่เจ้าอ้วน...ต่อให้บนโลกนี้ไม่มีใครรักเจ้าอ้วนเนี่ย ตะวันก็รักเจ้าอ้วนมากนะ...รู้ไหมครับ?" เธอจับเซอร์เวย์สวมใส่เสื้อผ้า และหอมแก้มซ้ายขวาอย่างเอ็นดู

"โตไปต้องไม่ดื้อกับตะวันนะ แล้วก็...อย่าเป็นแบบพ่อเด็ดขาดเลย" ตะวันพูดกับเด็กอ้วน ก่อนจะอุ้มขึ้นแนบอกตัวเอง

"คะ…คุณรัน..." ตะวันชะงักไปเล็กน้อย เพราะเธอคิดว่ารันเวย์จะเดินออกไปแล้วจริง ๆ

"ออกไปสูบบุหรี่แป๊บเดียว เธอก็ว่าร้ายให้ฉันเลยนะ" รันเวย์ยืนกอดอกมองตาขวางอยู่ด้านหน้าประตูห้อง

"เอ่อ...ว่าแต่คุณมาที่ห้องหนู มีอะไรรึเปล่าคะ?" ตะวันรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที เพื่อเลี่ยงความผิด

"วันนี้ฉันจะไปทำงานวันแรก เธอรีบวางเด็กนั่นลงและไปอาบน้ำแต่งตัวซะ!" เขาพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

"แต่ว่า...วันนี้หนูมีเตรียมอ่านหนังสือสอบนะคะ คงไปไหนกับคุณไม่ได้" ตะวันเงยหน้าขึ้นและบอกกับรันเวย์ไปตามตรง

"อ้อ...งั้นเดี๋ยวฉันให้พี่เธอทำแทนทุกอย่างเลยแล้วกัน" คำพูดของรันเวย์ทำเอาตะวันหูผึ่งขึ้นมาทันที

"นี่คุณกำลังบังคับหนูทางอ้อมอยู่นะคะ" ตะวันอุ้มเซอร์เวย์และเอ่ยกับเขาด้วยแววตาตัดพ้อ

"ฉันเคยบอกไปแล้วไง ว่าถ้าเธอทำไม่ได้ ...ฉันก็จะหันไปใช้บริการพี่สาวเธอแทน" รันเวย์เหยียดยิ้มออกมา เพราะเขารู้จุดอ่อนของตะวันดี

"ฉันไม่มีวันยอมให้พี่ตาลตกนรกทั้งเป็นแบบฉันแน่ ๆ " ตะวันตัดพ้อก่อนจะเดินไปวางเซอร์เวย์ลงกับเปลนอนของเขา

"และถ้าวันหนึ่งที่คุณผิดสัญญาเรื่องพี่ตาล ฉันนี่แหละจะเป็นคนไปฟ้องคุณผู้หญิงด้วยตัวเอง!" ตะวันหันกลับมาจ้องหน้ารันเวย์อย่างเอาจริงเช่นกัน

และในตอนที่ตะวันกำลังจะเดินผ่านหน้าของรันเวย์ไป เขาก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ทันที