LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 94

พิษสวาท | ตอนที่ 93 | ความรู้สึก

"เหมือนจะมีแขกมาหน้าบ้านนะคะ" ตะวันเหลือบไปมองหน้าประตูรั้วก็เห็นรถตู้สุดหรูจอดเทียบอยู่

"งั้นเดี๋ยวตะวันไปเปิดประตูก่อนนะคะ" ร่างบางเลือกที่จะพยายามเลี่ยงเอาตัวเองออกมาจากความอึดอัดนั้น แต่พอเธอเดินออกมาเปิดประตูรั้วเด็กสาวก็ชะงักไปเล็กน้อย คนขับรถตู้เดินลงมาเปิดประตูให้หญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง

ซึ่งเธอก็ก้าวลงมาจากรถตู้ช้า ๆ

"กลับไปได้เลย เดี๋ยวฉันให้คุณรันไปส่งที่บ้านเอง" เธอหันไปบอกกับคนขับรถของตัวเอง ก่อนจะขยับเสื้อผ้าหน้าผมเล็กน้อย

"สวัสดีค่ะ" ตะวันทำได้แค่เอ่ยทักทายไปตามมารยาท

"สวัสดีจ้ะ...คือฉันมาหาคุณรันเวย์นะ เขาอยู่บ้านไหม?" หญิงสาวผู้ดีคนนั้นพูดขึ้นด้วยท่าทางเป็นมิตร

"อยู่ค่ะ...แต่ว่า" ตะวันเหลือบไปมองด้านในบ้านเล็กน้อย เพราะถ้าเดาไม่ผิดเธอคนนี้ก็คงจะเป็นผู้หญิงอีกคนของคุณรันเช่นกัน

"แต่ว่าอะไรเหรอ?" เธอเอ่ยถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปทันที

"เอ่อ..เชิญเลยก็ได้ค่ะคุณ.." ตะวันรีบเปิดประตูบ้านและผายมือเชิญเธอเข้าไปด้านในทันที

"ขอบใจนะ!" เธอหันมายิ้มให้ตะวันก่อนจะเดินตรงเข้าไปในบ้านทันที

เหมือนเธอจะพูดจาดี แต่ก็ไม่ได้ดูใจดีสักเท่าไรนัก ตะวันเดินตามหลังไปติด ๆ ซึ่งพอก้าวขาเข้าไปถึงในบ้าน หญิงสาวเดินตรงเข้าไปกอดรันเวย์ทันที

"Good Morning ค่ะ....พอดีเมื่อคืนคุณลืมกระเป๋าสตางค์เอาไว้ที่คอนโด แพรวก็เลยเอามาคืนให้" หญิงสาวเอ่ยทักรันเวย์และกอดเขาแน่น ซึ่งฟังจากประโยคที่เธอพูดออกมา ตะวันก็รับรู้ได้ทันทีว่าซองถุงยางอนามัยเมื่อคืนเขาใช้มันกับใคร…

"…." รันเวย์เหลือบไปมองทางตะวันเป็นคนแรก เขาไม่คิดว่าจะมีใครอีกคนโผล่เข้ามาอีก..

ทางด้านตะวัน เด็กสาวก็ยังคงเลือกที่จะยิ้มตอบกลับให้เขาไป

ก่อนจะเดินก้มหน้าไปทำงานของเธอต่อทันที ยอมรับเลยว่าเธอไม่แปลกใจเลยสักนิด ที่มีเบอร์สอง เบอร์สาม..เบอร์อื่น ๆ ตามกันมาแบบนี้ และเธอเองก็ไม่รู้เลยสำหรับเขาแล้ว ตัวเธอเองอยู่อันดับที่เท่าไรกันแน่

"นี่เธอเป็นใคร..กล้าดียังไงมากอดผัวชาวบ้าน?" ไข่มุกเดินเข้ามากระชากแขนสาวอีกคนออกจากรันเวย์ทันที

"หยุด!" รันเวย์หันไปว่าให้ไข่มุกทันที

"ฉันต่างหากที่ต้องถามว่า...ยัยบ้านนอกนี่ใครคะรัน?" แพรวาเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าเอาเรื่องพอกัน

"เฮ้อ.. หยุดกันก่อนได้ไหมฉันปวดหัวจะตายอยู่แล้ว!" ร่างสูงกุมขมับแน่นพร้อมกับถอนหายใจออกมาด้วยความรำคาญทั้งคู่

"งั้นคุณรันก็รีบบอกมุกมาสิคะ ว่าอีนี่ใคร?" ไข่มุกด่ากราดใส่ยัยคุณหนูตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว

"เธอกำลังขึ้นอีใส่ใครรู้ตัวไหม?" แพรวาชี้หน้าไข่มุกอย่างโมโหไม่ต่างกัน

"ก็ขึ้นใส่มึงไง จะทำไมเหรอ?" ไข่มุกถลกกระโปรงขึ้นพร้อมมีเรื่อง

"อีชั้นต่ำ" คุณหนูตะคอกกลับไปทันควันและ...

เพี๊ยะ!! ไข่มุกประเดิมเปิดฉากตบก่อนทันที ซึ่งแพรวาเองก็ตกใจเล็กน้อยแต่ก็ตบสวนกลับไปเช่นกัน ทั้งคู่กระชากหัวกันและตบตีราวกับเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันมาแต่ชาติปางก่อน

"จิ๊...เฮ้อ..พอสักทีได้ไหม?" รันเวย์กุมขมับแน่น ก่อนจะเดินเข้าไปห้ามศึกบรรดาผู้หญิงของเขา

เพี้ยะ ๆ ๆ ทั้งสองยังคงยื่นไม้ยื่นมือเข้ามาตบกันไม่หยุดง่าย ๆ ร่างสูงจับทั้งสองแยกออกจากกันทันที แต่ทั้งคู่ก็ยังยกเท้าขึ้นเตะถีบใส่กัน

ใช้มือจิกตบไม่หยุดจนทำให้คนกลางโดนลูกหลงไปหลายต่อหลายแผล แต่เขาก็ยังคงยืนหน้านิ่ง ๆ จับทั้งสองคนแยกออกจากกัน คนที่เจ็บหนักหน่อยก็เหมือนจะเป็นแพรวา ลูกสาวสุดรักสุดหวงของนักการเมืองชื่อดัง เพราะเธอตบสู้สาวชาวเกาะที่แรงดีกว่าไม่ได้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไข่มุกจะไม่มีแผลเลย.. "เธอนะไสหัวกลับไปซะ!" รันเวย์หันไปชี้หน้าไข่มุกอย่างเหลืออดแล้วจริง ๆ

"คุณรัน!" ไข่มุกตะคอกกลับไปทั้งน้ำตาคลอ

"ถ้าไม่กลับเกาะไปเองดี ๆ ฉันจะให้คนจับเธอถ่วงลงไปในน้ำจนเธอเหลือแต่วิญญาณกลับไปแทน" เขาดึงไข่มุกเข้ามาใกล้ ๆ ก่อนจะกระซิบบอกหญิงสาวไปเบา ๆ

"งั้นเดี๋ยวเราไปทำแผลที่โรงพยาบาลก่อนแล้วผมค่อยขับรถไปส่งคุณที่คอนโดแล้วกันนะ" ร่างสูงเดินตรงเข้ามาประคองแพรวาลุกขึ้นจากโซฟาทันที

"ก็ได้ค่ะ แต่คุณต้องอุ้มไปนะคะ แพรวระบมไปทั้งตัวเลยอะ" แพรวาทำเสียงเศร้าเล็กน้อย ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอก็ยังดูปกติดีอยู่เลย

"โอเค" รันเวย์นิ่งสักพักก่อนจะอุ้มสาวตรงหน้าขึ้นแนบกายและเดินพาเธอไปส่งขึ้นรถ โดยที่มีตะวันเดินตามไปเปิดประตูรถให้อีกด้วย

ปัง! หลังจากที่วางยัยลูกคุณหนูลงบนเบาะและปิดประตูรถเรียบร้อยแล้ว

ซึ่งทางแพรวาก็นั่งเล่นโทรศัพท์ของเธอไปโดยไม่ได้ใส่ใจอะไร..

ในระหว่างที่เขากำลังเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ ร่างสูงก็แอบดึงแขนของตะวันเข้ามาหาตัวเล็กน้อย

"เธอไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้หรอกนะ..." รันเวย์กระซิบบอกกับเด็กสาวไปอย่างแผ่วเบา

"ทำอะไรเหรอคะ?" ตะวันถามกลับอย่างหน้าซื่อ

"ถ้าเธอไม่โอเค...บอกมาตรง ๆ ก็ได้นะ" ร่างสูงเป็นฝ่ายถามกลับไปด้วยความกังวลใจ เพราะเขาเองก็ไม่คิดว่าจะมีเหตุการณ์รถไฟมาชนกันแบบนี้

เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาต้องพะวงถึงความรู้สึกของสาวใช้ตรงหน้า

แต่ว่า...แน่นอนว่าคนที่เขาแคร์ที่สุดกลับเป็นตะวันไม่ใช่คนอื่น..

"ตะวันจะไม่โอเคเรื่องอะไรเหรอคะ" ตะวันถามกลับไปพร้อมกับยิ้มหวานให้เขาด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่ร่าเริงดี

"คุณรันรีบไปส่งคุณแพรวาทำแผลเถอะค่ะ เธอน่าจะเจ็บน่าดูเลยนะคะ" ตะวันดันแผ่นอกของเขาออกห่างจากตัวเองเล็กน้อย

"คุณรันก็อย่าลืมให้หมอทำแผลให้ตัวเองด้วยนะคะ...ดูสิมีแผลรอยเล็บเต็มเลยค่ะ" ตะวันหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าของเธอซับคราบเลือดตามแขนให้เขาเบา ๆ

"นี่เธอไม่รู้สึกอะไรเลย..จริง ๆ เหรอ?"