LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 95

พิษสวาท | ตอนที่ 94 | ตัวเล็กแต่ใจใหญ่

"แล้วหนู...มีสิทธิ์รู้สึกอะไรด้วยเหรอคะ?" เด็กสาวถามกลับไปด้วยรอยยิ้มเดิม ๆ

"ยิ้มแบบนี้มันหมายความว่ายังไง?" รันเวย์จ้องมองเข้ามาในแววตาของเธออย่างหาคำตอบ

"มันหมายความว่า....ไม่เป็นไรค่ะ" ตะวันฉีกยิ้มให้กว้างมากขึ้น

"มีอะไรกันรึเปล่าอะ?" เสียงของหญิงสาวคนสำคัญของเขาเปิดกระจกเอ่ยถาม เมื่อเห็นรันเวย์ยืนคุยอยู่กับตะวันนาน

"เอ่อ..ไม่มีค่ะ คุณรันแค่กลัวว่าคุณไข่มุกจะมาที่บ้านอีกนะคะ" ตะวันขานตอบกลับเธอไปอย่างใสแจ๋ว

"แต่ถ้าเธอกลับมาอีกตะวันไม่เปิดประตูให้แน่นอนค่ะ.. ตอนนี้คุณรันรีบไปส่งคุณแพรวาเถอะนะคะ" คนตัวเล็กรีบเดินไปเปิดประตูรถส่งเจ้านายของเธอด้วยความร่าเริงที่ดูผิดปกติไปมาก

"…." รันเวย์เหลือบมองทางตะวันเล็กน้อยก่อนจะรีบขับรถออกไป

เด็กสาวยืนมองรถของรันเวย์ขับเคลื่อนไกลออกไป..ไกลออกไป

เธอยังคงยืนมองอยู่แบบนั้น แม้ว่ารถของรันเวย์จะหายไปแล้วก็ตาม

"เฮ้อ.." ร่างบางถอนหายใจออกมา เธอยังคงพยายามยิ้มให้กับตัวเอง ยิ้มให้กับทุกเรื่องที่ได้เจอ และยิ้มทั้งน้ำตา...

เด็กสาวทรุดตัวลงและร้องไห้ออกมาเหมือนว่าความเข้มแข็งที่มีมันได้พังทลายลงไปแล้วจริง ๆ ในตอนนี้

"ทั้งที่เตรียมใจเอาไว้แล้ว...แต่ทำไมมันถึงยังรู้สึกเจ็บอยู่ดีนะ" เธอทุบลงบนอกด้านซ้ายตัวเองเบา ๆ

หลังจากทำงานบ้าน และนั่งทบทวนเหตุการณ์ต่าง ๆ อยู่กับตัวเองสักพัก น้ำตามันก็ไหลออกมาเองซะอย่างนั้น พอไม่มีพี่ตาล ไม่มีเจ้าอ้วน เธอก็รู้สึกเหมือนตัวคนเดียวจริง ๆ

ตะวันลองโทรไปหาพี่สาวของเธอที่นอนป่วยอยู่โรงพยาบาลดูด้วยความคิดถึง เพราะสองสามวันนี้คุณหมองดเยี่ยม ในบางทีตะวันก็ไม่กล้าจะโทรไปหาเพราะกลัวจะรบกวนเวลาพักผ่อนของพี่ตาล ยิ่งตอนนี้พอไม่มีเจ้าอ้วนอยู่ด้วยมันก็ยิ่งทำให้เธอว่างจนเผลอคิดอะไรที่ไม่ควรคิดมากจนเดินไป

ตู๊ด..ตู๊ด...ตูด...เธอกดวางสายก่อนจะหยุดโทรไปทันที เพราะคิดว่าพี่สาวคงจะยุ่งเกี่ยวกับการรักษาจนไม่ว่างรับสายเธอแน่ ๆ เลย

ตะวันเก็บโทรศัพท์มือถือของตัวเองก่อนจะนั่งเหม่อมองสวนดอกไม้ตรงหน้าไปด้วยใจลอย ๆ สำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าตะวันในวันนี้ มันไม่ใช่เรื่องน่าตกใจสำหรับเธอเลยสักนิด เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เห็นด้านมืดของเจ้านายหนุ่มคนนี้ เธอไม่เคยคิดจะเปลี่ยนเขาหรือคาดหวังอะไรจากเขาเลย ...

และจู่ ๆ เสียงบีบแตรของรถคันหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหน้ารั้ว ทำให้ตะวันที่นั่งเล่นอยู่บริเวณสวนของบ้านรีบวิ่งตรงเข้าไปดูทันที พอเห็นเจ้าของรถ BMW สีดำเป็นผู้ชายก็โล่งใจขึ้นมาบ้าง

"คุณเลขา" ตะวันยกมือไหว้ตุลย์ เลขาคนสนิทของรันเวย์ทันที

"คุณรันเวย์ไม่อยู่บ้านเหรอตะวัน?" ร่างสูงเอ่ยถามและมองไปที่ลานจอดรถที่ไม่มีรถของรันเวย์จอดอยู่

"ใช่ค่ะ คุณรันเพิ่งจะออกไปโรงพยาบาลเมื่อกี้เองค่ะ" ตะวันเดินออกไปคุยกับคุณตุลย์ด้านนอกรั้วเพื่อไม่ให้ดูเสียมารยาท

"แสดงว่าคุณรันรู้เรื่องพี่สาวเธอแล้ว" ตุลย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"พี่สาวของหนู?" ตะวันเบิกตาโตขึ้นอย่างตกใจกับคำพูดของตุลย์

"คือ.." ร่างสูงหลบสายตาของเธอทันที

"พี่สาวของหนูเป็นอะไรคะ..คุณตุลย์ ได้โปรด..ได้โปรดบอกหนูเถอะนะ" ตะวันเดินเข้าไปเขย่าตัวของคุณเลขาทันทีเมื่อเห็นท่าทีแปลก ๆ ของเขา

"งั้นก็ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังในรถ" ตุลย์เดินกลับไปขึ้นรถทันที

ตะวันก็รีบวิ่งไปขึ้นรถของเขาทันที เธอรู้สึกใจคอไม่ดีเอาซะเลย วันนี้ทั้งวันเธอพยายามโทรหาพี่ตาลสองสามครั้ง แต่ก็ไม่มีคนรับสายเลย

บนรถของตุลย์

"วันนี้พี่สาวของเธอช็อก และมีอาการไตวายรุนแรงอีกครั้ง"

"แล้วทำไมคุณหมอหรือพยาบาล ไม่มีใครโทรบอกตะวันเลยคะ?" ตะวันนั่งกำโทรศัพท์มือถือในมือของเธอเอาไว้แน่น

"...เออคือ.." ตุลย์ตอบกลับไปอย่างเสียงเรียบ

"แล้วคุณตุลย์รู้เรื่องนี้ได้ยังไง?" เด็กสาวพยายามตั้งสติ แต่เธอก็ตกใจกลัวจนร้องไห้มาตลอดทาง

"ผมผ่านไปเแถวนั้นพอดี" ตุลย์หันออกไปบอกนอกหน้าต่างพร้อมกับถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ

"คุณหมอคะ ๆ จู่ ๆ คนไข้อาการทรุดอีกแล้วค่ะ" พยาบาลสาวเปิดประตูออกมาเรียกหมอ ทางคุณหมอรีบทิ้งทุกอย่างเดินกลับเข้าไปในห้อง ICU ในทันที

ประตูห้อง ICU ปิดลง ตะวันก็ทรุดลงกับพื้นทันที เธอไม่รู้เลยว่าเธอจะช่วยพี่ตาลยังไงดี ทุกอย่างมันมืดสนิทไปหมดเลยจริง ๆ ในตอนนี้

ฟุ่บ! ฝ่ามือหนาโอบไหล่ทั้งสองข้างของเธอและประคองคนตัวเล็กลุกขึ้นจากพื้นอย่างช้า ๆ

ทางด้านรันเวย์

หลังจากไปส่งแพรวาทำแผลเสร็จเขาก็แค่ขับรถไปส่งเธอที่คอนโด และเลี้ยวรถกลับมาที่บ้านทันที วินาทีที่ไม่เห็นตะวันอยู่ในบ้าน ร่างสูงก็รู้สึกใจหวิวขึ้นมาในทันใด..

"ตะวัน..ตะวัน..อยู่ไหนอะ?" รันเวย์เดินวนหาตะวันแทบทุกห้องในบ้านด้วยความร้อนใจ จนกระทั่งเขาเปิดเจอข้อความจากตุลย์เรื่องตาล รันเวย์ถึงเข้าใจและรีบขับรถตามไปยังโรงพยาบาลทันที

หน้าห้อง ICU

รันเวย์ยืนมองดูตะวันร้องไห้และพูดกับหมออยู่ไกล ๆ ตุลย์เองก็เหลือบมาเห็นรันเวย์แล้ว แต่เขาก็เลือกที่จะเงียบและไม่แสดงพิรุธอะไร ทางด้านตะวันเธอก็ร้องไห้ วิงวอน อ้อนวอนหมอให้พยายามช่วยพี่สาวของเธอ

"ตัวเล็ก แต่ใจใหญ่ชะมัดเลย" เขามองตะวันและพยักหน้ารับฟังทุกคำพูดของเธออย่างรู้สึกประทับใจมากขึ้นทุกที

เธอไม่มีท่าทีลังเลใจ หรือกลัวอะไรเลย ทั้ง ๆ ที่อายุแค่ 19 ปี การผ่าตัดเปลี่ยนไตมันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลยนะ อวัยวะภายในของคนเรามันไม่สามารถงอกขึ้นมาได้ใหม่อีก แต่ยัยตัวเล็กคนนี้กลับยอมเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อคนที่เธอรัก...

ร่างสูงยืนมองอยู่นาน จนพยาบาลเปิดประตูออกมาเรียกหมอให้เข้าไปในห้อง ICU เพราะอาการของตาลเริ่มทรุดอีกครั้ง

ทันทีที่หมอเดินกลับเข้าไปในห้อง ICU เด็กน้อยผู้เข้มแข็งของเขาก็ทรุดตัวลงทันที รันเวย์รีบเดินตรงเข้าไปหาเธอทันที

"ไม่เป็นไรนะ...ยัยเด็กโง่" เขาบีบไหล่ทั้งสองข้างของตะวันเบา ๆ

"..คุณรัน.." ตะวันหันกลับมาเจอรันเวย์เธอก็นิ่งไปสักพัก แต่สุดท้ายแล้วเธอก็กระโจนเข้าหาเขาทันที อย่างไม่อาจฝืนทำเป็นคนที่เข้มแข็งได้อีกต่อไปแล้ว

ฟุ่บ! รันเวย์ยอมคุกเข่านั่งลงกับพื้นไปพร้อมกับเธอ เขาโอบกอดปลอบตะวันมาแนบกาย และปล่อยให้เธอร้องไห้บนเสื้อสูทสุดแพงของตัวเองโดยไม่ปริปากบ่นใด ๆ

ในตอนนี้เขาไม่สนแล้วว่าจะมีสายตาอีกกี่คู่จับจ้องมองพวกเขาอยู่ แต่คนที่เขาแคร์มากที่สุดก็คือคนตัวเล็กในอ้อมแขนคนเดียวเท่านั้นจริง ๆ