LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 96

พิษสวาท | ตอนที่ 95 | ยังมีหวัง (ใช่ไหม)

ตุลย์มองดูการกระทำของเจ้านายผู้สูงศักดิ์ของเขาด้วยความตกใจไม่น้อยเลย เขาพยายามเก็บอาการและแสร้งมองไปทางอื่นแทน ในขณะที่รันเวย์คุกเข่านั่งลงกับพื้นและโอบกอดคนตัวเล็กที่กำลังนั่งร้องไห้ด้วยหัวใจที่เกือบแตกสลาย

หลังจากยืนอึ้ง ๆ อยู่สักพักก่อนที่ตุลย์จะรีบก้มหัวให้รันเวย์เล็กน้อย และเป็นฝ่ายเดินเลี่ยงออกไปแบบเงียบ ๆ

"...ตะวัน.." รันเวย์เอ่ยเรียกเธอเบา ๆ แต่เหมือนว่าเด็กสาวร้องไห้จนหมดแรงหลับไปคาอกของรันเวย์ จู่ ๆ ก็เหมือนว่าทั้งขาและแขนมันดูจะไร้เรี่ยวแรงไปหมดเลย และเธอก็เป็นลมไปในที่สุด

เขายังคงโอบกอดเธอเอาไว้ไม่คลาย ก่อนจะอุ้มตะวันขึ้นแนบกายและเรียกหาพยาบาลให้เข้ามาช่วยดูอาการของคนตัวเล็กทันที

ภายในห้องพักฟื้น

ด้วยความเครียดสะสม บวกกับการพักผ่อนน้อย ทำให้ร่างกายของเธอเริ่มประท้วงขึ้นมาเช่นกัน ทางคุณพยาบาลจึงเตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ พร้อมกับเช็ดตัวตามบริเวณ ใบหน้า คอ แขน ขา พร้อมกับให้ดมยาดมเพื่อช่วยให้ฟื้นตัวได้เร็วขึ้น

"รบกวนรอข้างนอกก่อนนะคะ" พยาบาลเดินมาปิดม่านรอบเตียง เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตะวัน

"ถ้าฟื้นเมื่อไหร่ โทรบอกฉันทันทีนะ" รันเวย์ยื่นนามบัตรของเขาให้กับพยาบาลก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที

รันเวย์เดินกลับมายืนรอเจอหมอที่หน้าห้อง ICU ทันที ซึ่งก็เห็นว่าตุลย์กำลังยืนคุยอยู่กับหมอด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียดอยู่พอดี ร่างสูงเดินตรงเข้าไปสมทบด้วยอีกคนทันที

"คนไข้เป็นไงบ้าง?" รันเวย์เอ่ยถามเสียงเรียบ

"ตอนนี้ถือว่าพ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่ว่าก็คงยื้อได้อีกไม่นาน" หมอหันมาอธิบายเพิ่มด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด

"ถ้าไม่ผ่าตัดเธอก็ตาย แต่ถ้าผ่าก็ยังมีโอกาสรอดเยอะกว่า" หมออธิบายกับทั้งสองหนุ่มตรงหน้าด้วยความสัตย์จริง

"เราหาซื้อไตจากคนสุขภาพดีมาได้ตั้งหลายคน ...มันไม่มีสักคนเลยเหรอที่จะสามารถให้ไตกับคนไข้ได้?" รันเวย์มองเข้าไปในห้อง ICU อย่างหัวเสีย เพราะรันเวย์เองก็จนปัญญาแล้วเหมือนกัน

"เรามีทางเลือกไม่มากครับ" หมอก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบไปทางตุลย์เพื่อขอความช่วยเหลืออีกแรง

"หมอมีเวลาเลือกไม่เยอะครับนาย ตอนนี้เราควรจะเลือกคนที่น่าจะเข้ากันได้มากที่สุด" ตุลย์พูดขึ้นเบา ๆ ด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ

"งั้นฉันขอสั่งห้ามเลยว่า ไม่ให้เอาไตจากเด็กนั้นโดยเด็ดขาด!" รันเวย์ยื่นคำขาดอีกครั้งด้วยแววตาที่จริงจัง

"ถ้ายื้อชีวิตไม่ได้....ก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามที่ควรจะเป็น" เขาพูดเสริมด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น แม้ว่าภายในใจของเขารู้ดีว่าถ้าตาลจากไปคนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือตะวัน

"แต่ถ้าหมอยื้อชีวิตเอาไว้ได้.....ฉันสาบานว่าฉันจะยอมจ่ายไม่อั้นเลย" รันเวย์จ้องไปทางหมอพร้อมกับข้อเสนอสุดท้ายที่เขาพอจะคิดขึ้นมาต่อรองได้

"ผมว่าพวกเราไปคุยกันต่อที่ห้องหมอดีไหมครับ?" ตุลย์เป็นฝ่ายพูดแทรกขึ้นเมื่อเห็นว่าหมอเจ้าของเคสนิ่งไปอยู่นาน

ทางด้านตะวัน

เมื่อรันเวย์เดินออกไปแล้ว เธอก็ลืมตาขึ้นก่อนจะแอบเดินตามหลังรันเวย์ไปทันที เพราะจริง ๆ แล้วเธอแกล้งเป็นลมไปแบบนั้นก็เพื่อที่จะพิสูจน์ความจริงบางอย่าง.....ความจริงที่เธอได้ภาวนาให้มันไม่เป็นความจริงดังที่คิด

ตะวันยืนแอบฟังทั้งสามคนคุยกันอยู่ในระยะที่พอจะได้ยินเสียงอยู่บ้าง แม้จะไม่ค่อยชัดเท่าไรแต่ก็พอจะจับใจความได้ดี

แต่ประโยคที่ทำให้เธอถึงกับอึ้งไปเลยก็คือประโยคที่รันเวย์พูดกับหมอว่า (ถ้ายื้อชีวิตไม่ได้....ก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามที่ควรจะเป็น)

ตะวันที่แอบได้ยินถึงกับกำหมัดแน่น และร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บลึกสุดขั้วหัวใจ หลังจากประโยคนั้นเด็กสาวก็เหมือนหูดับสนิทและไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลยนอกจากเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของตัวเธอเอง