LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 97

พิษสวาท | ตอนที่ 96 | เราสองสามคน

"จริงเหรอคะหมอ?" ตะวันหันไปถามหมออย่างคาดคั้น

"ครับ...และมันถือเป็นข่าวดีมาก ๆ เลยในวันนี้" หมอยิ้มและพูดเสริมด้วยน้ำเสียงปีติยินดี

"จริงเหรอคะคุณเลขา?" เด็กสาวหันไปถามทางตุลย์ด้วยอีกคน

"จริงครับ" เลขาตุลย์พยักหน้ายืนยันด้วยอีกเสียง

"…..." ร่างบางยืนนิ่งไปเพราะเธอยังคงไม่ค่อยอยากจะเชื่อในคำพูดของพวกเขาสักเท่าไร เธอกลัวว่าจะถูกพวกเขาหลอกซ้ำหลอกซ้อนอีก

"งั้นหมอต้องขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ" คุณหมอเป็นฝ่ายขอปลีกตัวออกไปก่อน ซึ่งตุลย์เองก็ก้มหัวให้รันเวย์และเดินตามหมอออกไปติด ๆ

"แล้วที่เธอมาแอบฟังผู้ใหญ่เขาคุยกันเนี่ย... ได้ยินหมดทุกคำทุกประโยคจริงไหม?" รันเวย์เคาะประตูห้องพักแพทย์เล็กน้อย ซึ่งมันก็ดูหนาแน่นเอามาก ๆ และไม่มีทางเลยที่ตะวันจะได้ยินทุกเรื่องได้

"หรือว่าคิดเองเออเองไปหมด แล้วพาลมาโกรธฉันหะ?" ร่างสูงดีดหน้าผากของตะวันเบา ๆ

"คุณก็หลอกหนูมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอคะ จะให้หนูเชื่อคำพูดของคุณได้ยังไง?" ตะวันตอบกลับไปเสียงเรียบ

"นี่เธอกำลังโกรธเรื่องพี่สาว หรือรวมกับเรื่องอื่นด้วยกันแน่?" เขาพูดขึ้นพร้อมกับยกมือลูบใบหน้าข้างที่โดนตะวันตบพร้อมกับใช้ลิ้นดุน ๆ กระพุ้งแก้มไปด้วย

"ขอโทษด้วยนะคะที่ทำไม่ดีใส่...พอดีหนูขาดสติไปจริง ๆ คุณรันตบหนูคืนก็ได้นะคะ" ร่างบางพูดยื่นแก้มยุ้ย ๆ ของเธอไปทางเขาด้วยใบหน้าที่นิ่ง ๆ และแววตาของเธอมันช่างว่างเปล่าแตกต่างไปจากทุกครั้งที่ผ่านมา

"ฉันจะเตือนเธอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น...ทีหลังอย่าทำแบบนี้กับฉันต่อหน้าคนอื่นอีก!" รันเวย์พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของเธอแทน โดยใช้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อยทั้งสองข้างแก้มอย่างเบา ๆ

"ค่ะ" ตะวันขานตอบไปเพียงเท่านั้น

"ตะวันอยากจะขอลางานคุณล่วงหน้าไว้เลย เพราะตะวันอยากจะมานอนเฝ้าอาการของพี่สาวที่โรงพยาบาลจนกว่าเธอจะได้รับการผ่าตัดนะคะ" ตะวันเอ่ยขออนุญาตจากรันเวย์โดยที่ไม่ยอมมองหน้าของเขาเลยแม้แต่นิด

"แล้วถ้าฉันไม่อนุญาตละ?" ร่างสูงจับปลายคางของเธอให้หันกลับมาสบสายตากันและกัน

"ทำไมล่ะคะ?" เด็กสาวถามกลับไปอย่างเสียงแข็ง

"ก็ถ้าเธอมานอนที่โรงพยาบาล ฉันจะนอนกับใครล่ะ?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดูและลูบศีรษะของตะวันเบา ๆ

"หนูคิดว่าต่อให้ไม่มีหนูอยู่ คุณรันก็หาที่ระบายความใคร่ได้ไม่ยากหรอกค่ะ" ตะวันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและแววตาที่เฉยชา

"คุณย้ำเตือนหนูเสมอว่า....คนใช้อย่างหนูมันก็เป็นได้แค่ที่ระบายความใคร่ชั่วคราวในเวลาที่คุณหาใครไม่ได้ก็เท่านั้น" คนตัวเล็กพูดทวนซ้ำในสิ่งที่รันเวย์เคยพูดใส่หน้าของเธอเอาไว้

"ยิ่งตอนนี้คุณรันเองก็น่าจะมีตัวจริงอยู่แล้ว…หนูคงไม่จำเป็นต้องรับใช้คุณทุกเวลาหรอกมั้งคะ?" ตะวันถามเสริมไปเบา ๆ

"ฉันยังไม่มีตัวจริงอะไรทั้งนั้น!" เจ้านายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

"...คุณแพรวาคือคนที่เหมาะสมกับคุณรันมากที่สุด ทั้งหน้าตา ฐานะทางสังคม ความรู้ การศึกษาและ...ทุก ๆ อย่าง" ตะวันพูดต่อด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

"ผู้หญิงคนนั้นดูเหมาะสมกับฉันมากขนาดนั้นเชียวเหรอ?" ร่างสูงเหลือบมองเธอพร้อมกับเอ่ยถาม

"...ค่ะ!" คนตัวเล็กตอบคำถามของรันเวย์ในทันที โดยไม่ต้องหยุดคิดใด ๆ

"อีกอย่างเธอก็บอกเองว่า อีกไม่นานเธอก็คงจะได้ก้าวเข้ามาเป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้" ตะวันพูดไปตามความจริงที่เธอได้ยินมา

"แล้วเธอก็เชื่อที่ผู้หญิงคนนั้นพูดทั้งหมดเลยนั้นสิ?" เขาถามกลับไปอย่างหัวเสียไม่แพ้กัน

"ค่ะ" ตะวันขานตอบกลับไปอย่างชัดเจน

"ทีนี้หนูจะขอลางานได้รึยังคะ?" เธอวนกลับมาถามเรื่องเดิมอีกครั้ง