LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 97

พิษสวาท | ตอนที่ 96 | เราสองสามคน

"จริงเหรอคะหมอ?" ตะวันหันไปถามหมออย่างคาดคั้น

"ครับ...และมันถือเป็นข่าวดีมาก ๆ เลยในวันนี้" หมอยิ้มและพูดเสริมด้วยน้ำเสียงปีติยินดี

"จริงเหรอคะคุณเลขา?" เด็กสาวหันไปถามทางตุลย์ด้วยอีกคน

"จริงครับ" เลขาตุลย์พยักหน้ายืนยันด้วยอีกเสียง

"…..." ร่างบางยืนนิ่งไปเพราะเธอยังคงไม่ค่อยอยากจะเชื่อในคำพูดของพวกเขาสักเท่าไร เธอกลัวว่าจะถูกพวกเขาหลอกซ้ำหลอกซ้อนอีก

"งั้นหมอต้องขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ" คุณหมอเป็นฝ่ายขอปลีกตัวออกไปก่อน ซึ่งตุลย์เองก็ก้มหัวให้รันเวย์และเดินตามหมอออกไปติด ๆ

"แล้วที่เธอมาแอบฟังผู้ใหญ่เขาคุยกันเนี่ย... ได้ยินหมดทุกคำทุกประโยคจริงไหม?" รันเวย์เคาะประตูห้องพักแพทย์เล็กน้อย ซึ่งมันก็ดูหนาแน่นเอามาก ๆ และไม่มีทางเลยที่ตะวันจะได้ยินทุกเรื่องได้

"หรือว่าคิดเองเออเองไปหมด แล้วพาลมาโกรธฉันหะ?" ร่างสูงดีดหน้าผากของตะวันเบา ๆ

"คุณก็หลอกหนูมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอคะ จะให้หนูเชื่อคำพูดของคุณได้ยังไง?" ตะวันตอบกลับไปเสียงเรียบ

"นี่เธอกำลังโกรธเรื่องพี่สาว หรือรวมกับเรื่องอื่นด้วยกันแน่?" เขาพูดขึ้นพร้อมกับยกมือลูบใบหน้าข้างที่โดนตะวันตบพร้อมกับใช้ลิ้นดุน ๆ กระพุ้งแก้มไปด้วย

"ขอโทษด้วยนะคะที่ทำไม่ดีใส่...พอดีหนูขาดสติไปจริง ๆ คุณรันตบหนูคืนก็ได้นะคะ" ร่างบางพูดยื่นแก้มยุ้ย ๆ ของเธอไปทางเขาด้วยใบหน้าที่นิ่ง ๆ และแววตาของเธอมันช่างว่างเปล่าแตกต่างไปจากทุกครั้งที่ผ่านมา

"ฉันจะเตือนเธอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น...ทีหลังอย่าทำแบบนี้กับฉันต่อหน้าคนอื่นอีก!" รันเวย์พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของเธอแทน โดยใช้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อยทั้งสองข้างแก้มอย่างเบา ๆ

"ค่ะ" ตะวันขานตอบไปเพียงเท่านั้น

"ตะวันอยากจะขอลางานคุณล่วงหน้าไว้เลย เพราะตะวันอยากจะมานอนเฝ้าอาการของพี่สาวที่โรงพยาบาลจนกว่าเธอจะได้รับการผ่าตัดนะคะ" ตะวันเอ่ยขออนุญาตจากรันเวย์โดยที่ไม่ยอมมองหน้าของเขาเลยแม้แต่นิด

"แล้วถ้าฉันไม่อนุญาตละ?" ร่างสูงจับปลายคางของเธอให้หันกลับมาสบสายตากันและกัน

"ทำไมล่ะคะ?" เด็กสาวถามกลับไปอย่างเสียงแข็ง

"ก็ถ้าเธอมานอนที่โรงพยาบาล ฉันจะนอนกับใครล่ะ?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดูและลูบศีรษะของตะวันเบา ๆ

"หนูคิดว่าต่อให้ไม่มีหนูอยู่ คุณรันก็หาที่ระบายความใคร่ได้ไม่ยากหรอกค่ะ" ตะวันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและแววตาที่เฉยชา

"คุณย้ำเตือนหนูเสมอว่า....คนใช้อย่างหนูมันก็เป็นได้แค่ที่ระบายความใคร่ชั่วคราวในเวลาที่คุณหาใครไม่ได้ก็เท่านั้น" คนตัวเล็กพูดทวนซ้ำในสิ่งที่รันเวย์เคยพูดใส่หน้าของเธอเอาไว้

"ยิ่งตอนนี้คุณรันเองก็น่าจะมีตัวจริงอยู่แล้ว…หนูคงไม่จำเป็นต้องรับใช้คุณทุกเวลาหรอกมั้งคะ?" ตะวันถามเสริมไปเบา ๆ

"ฉันยังไม่มีตัวจริงอะไรทั้งนั้น!" เจ้านายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

"...คุณแพรวาคือคนที่เหมาะสมกับคุณรันมากที่สุด ทั้งหน้าตา ฐานะทางสังคม ความรู้ การศึกษาและ...ทุก ๆ อย่าง" ตะวันพูดต่อด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

"ผู้หญิงคนนั้นดูเหมาะสมกับฉันมากขนาดนั้นเชียวเหรอ?" ร่างสูงเหลือบมองเธอพร้อมกับเอ่ยถาม

"...ค่ะ!" คนตัวเล็กตอบคำถามของรันเวย์ในทันที โดยไม่ต้องหยุดคิดใด ๆ

"อีกอย่างเธอก็บอกเองว่า อีกไม่นานเธอก็คงจะได้ก้าวเข้ามาเป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้" ตะวันพูดไปตามความจริงที่เธอได้ยินมา

"แล้วเธอก็เชื่อที่ผู้หญิงคนนั้นพูดทั้งหมดเลยนั้นสิ?" เขาถามกลับไปอย่างหัวเสียไม่แพ้กัน

"ค่ะ" ตะวันขานตอบกลับไปอย่างชัดเจน

"ทีนี้หนูจะขอลางานได้รึยังคะ?" เธอวนกลับมาถามเรื่องเดิมอีกครั้ง

"ถ้าลุงกับป้าเหงาก็แวะมารับเจ้าอ้วนที่บ้านผมได้ตลอดเลยนะครับ" รันเวย์โผเข้ากอดลุงของเขาและทักทายพูดคุยกันไปตามประสาลุงหลาน

"เอ่อ วันนี้ทานข้าวที่บ้านลุงกับป้ากันก่อนสิ" ลุงทีสองเอ่ยเชิญพวกเขาทั้งคู่

"ลุงเพิ่งได้ไวน์ขวดใหม่มาเลยนะ" ท่านตบไหล่รันเวย์เบา ๆ เพราะรู้ดีว่าเขาเป็นคอแอลกอฮอล์ยิ่งกว่าใครเลย

"ขอเป็นโอกาสหน้าแล้วกันนะลุงที พอดีวันนี้ผมมีธุระต่อนิดหน่อย" รันเวย์เลียริมฝีปากอย่างเสียดาย

"ได้ ๆ ว่างเมื่อไหร่ก็มาได้เสมอ" ลุงทีสองพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ หลังจากที่สองคนลากลับ เพียงแต่ว่ารันไม่ได้ขับรถกลับไปในทางกลับบ้าน แต่เป็นอีกเส้นทางหนึ่งที่เธอไม่คุ้นเลย

ด้วยความเพลียทำให้ตะวันผล็อยหลับมาตลอดทาง เจ้าอ้วนเองก็หลับตามเธอราวกับเป็นโรคติดต่อ ปล่อยให้รันเวย์ขับรถอยู่คนเดียวแบบเงียบ ๆ

"อื้อ...อ๊ะหื้อ." เด็กสาวบิดขี้เกียจเล็กน้อย แต่พอลืมตาเธอก็ต้องตกใจอีกครั้งเพราะเขาไม่ได้พาเธอกลับบ้าน

"เราไม่ได้กลับบ้านเหรอคะ?" ตะวันมองไปรอบ ๆ อย่างตกใจ ขณะที่รถเลี้ยวเข้ามาจอดที่โรงแรมหรูติดชายฝั่งทะเลแห่งหนึ่ง ที่ไม่รู้ว่าคือที่ไหนเลย

"ฉันก็แค่อยากพาลูกชายไปเล่นน้ำทะเลบ้างไม่ได้เหรอ?" เขาหันกลับมาตอบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"แต่ว่า..." ตะวันไม่ค่อยอยากจะไปไหนไกล เพราะใจเธอพะวงถึงแต่เรื่องของตาลจริง ๆ

"เท่าที่ฉันคุยกับหมอ ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก ก็แค่ต้องรอให้ร่างกายของพี่เธอพร้อมก่อนถึงจะผ่าได้" เขาอธิบายให้เธอฟังก่อนจะกดเปิดหลังคารถช้า ๆ เพื่อรับสายลมเย็น ๆ

"เอาเป็นว่าถ้าหมอโทรมาบอกว่ามีอะไรด่วน ฉันจะขับรถพาเธอกลับไปหาพี่สาวทันทีโอเคไหม?" ร่างสูงหันกลับมายิ้มและหยิกแก้มของเธอเบา ๆ

"พี่สาวเธอนะ อยู่ในมือหมอที่เก่งที่สุดแล้ว..เชื่อฉันเถอะ" รันเวย์พยายามสร้างความสบายใจให้กับเธอมากที่สุด เท่าที่เขาพอจะทำได้..

"และฉันแค่อยากใช้เวลาอยู่กับเธอแบบที่ไม่มีใครรบกวนเราได้อีก" ร่างสูงประคองใบหน้าเด็กสาวก่อนจะประทับจูบลงที่ริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา