กลับบ้านเหรอ วิเวียนหยุดดิ้น พร้อมดวงตาของเธอเบิกโพลงด้วยความประหลาดใจ แต่ไม่นานความเศร้าหมองก็แทรกซึมเข้ามา บ้านเหรอ ฉันไม่มีบ้านอีกต่อไปแล้ว… แม้เธอจะย้ายไปอยู่กับฟินนิคแล้ว แต่เธอไม่เคยคิดว่าคฤหาสน์ของเขาคือบ้านจริงๆ ของเธอเลย สำหรับเธอแล้ว มันก็แค่หลังคาคุ้มหัวเวลาไม่มีที่ให้ไปเท่านั้น ไม่เคยเป็นบ้านของเธอ ทว่าเป็นครั้งแรกที่วิเวียนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่เบ่งบานอยู่ในหัวใจของเธอ ราวกับเป็นฤดูใบไม้ผลิแรกหลังจากฤดูหนาวอันยาวนาน ดวงตาแตกตื่นของเธอพินิจพิจารณาใบหน้าของฟินนิค ขณะที่เขาเองก็มองตอบสายตาของเธอเงียบๆ การแต่งงานของพวกเธอเกิดขึ้นแบบไม่คาดฝัน ทว่าเมื่อมองเขา วิเวียนคิดว่าไม่ใช่ความคิดที่แย่เลยที่จะมีใครสักคนมาอยู่เคียงข้างเธอในที่สุด สีหน้าของเธอผ่อนคลายลงและยอมโอบแขนรอบลำคอของเขาแต่โดยดี เมื่อตอนนี้เธอเปิดทางให้ ดวงตาของฟินนิคจึงฉายแววเจ้าเล่ห์ คิ้วของเขาโค้งเหมือนรอยยิ้ม ก่อนจะเคลื่อนตัวไปที่รถอย่างภูมิใจ หลังจากขึ้นมาได้ไม่นาน รถก็แล่นออกจากคฤหาสน์อีฟส์ไป ขณะที่เบนท์ลีย์สีดำค่อยๆ ลับสายตาไป เงาร่างที่หลบซ่อนอยูในมุมมืดริมถนนอันว่างเปล่าก็ปรากฏตัว ใต้แสงไฟริมถนนอันเปล่าเปลี่ยว ฟาเบียนยืนมองทั้งคู่จากไป หลังจากวิเวียนออกจากครอบครัวมิลเลอร์ แม้เขาจะไม่ได้วิ่งตามเธอไป แต่ก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี มันมืดแล้วและเขาก็เป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ ฟาเบียนจึงบอกเหตุผลไปแบบส่งๆ ก่อนจะขอตัวออกมาหลังจากที่เธอออกไปคนเดียวได้ไม่นาน เขาเห็นเธอเดินกะโผลกกะเผลกท่ามกลางความมืด แต่เขาไม่อาจเสนอหน้าไปส่งเธอได้หลังจากเกิดเรื่องทั้งหมดนั้นระหว่างเขาและเธอ ฟาเบียนจึงเลือกที่จะมองดูเธออยู่ไกลๆ-กระทั่งชายนั่งรถวีลแชร์ปรากฏตัว แม้ฟาเบียนจะมองชายคนนั้นจากระยะไกลได้ไม่ชัด แต่เขารู้ในทันทีว่าเป็นฟินนิคตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นรถยนต์และรถวีลแชร์เฉพาะตัวของเขา เขากำหมัดแน่นจนรอยแดงปรากฏขึ้นบนผิวขาวซีดของเขา ทำไม ทำไมต้องเป็นเขา วิเวียน เธอแต่งงานแล้วนะ แล้วทำไมต้องมาพัวพันกับผู้ชายคนนี้ด้วย ความโกรธแผดเผาในตัวเขา ขณะกัดริมฝีปากของตัวเอง "เฟบส์คะ" เสียงแผ่วเบาดังขึ้นอย่างละมุนละม่อมจากทางด้านหลัง ฟาเบียนหันขวับกลับไปทางต้นเสียงอย่างตื่นตระหนก แอชลีย์นั่นเอง "แอชลีย์ คุณอยู่ตรงนี้เหรอ" เขาเดินไปหาเธอ ก่อนจะจับมือเย็นเฉียบของหญิงสาวแล้วถูกับมือของตัวเองเพื่อทำให้เธอรู้สึกอุ่นขึ้น "คุณต้องใส่เสื้อผ้าหลายๆ ชั้นนะ ไปเถอะ" "ฉันเป็นห่วงค่ะ ก็เลยตามมาดูคุณ" แอชลีย์พูดอย่างอ่อนโยนขณะที่ฟาเบียนโอบเธอไว้ในอ้อมแขน แต่เสียงที่สั่นเครือกลับทรยศเธอ แอชลีย์เห็นทุกอย่างก่อนหน้านี้หมดแล้ว เธอเห็นใครบางคนมารับวิเวียน และเธอก็เห็นความเกลียดชังและความโกรธเกรี้ยวในสายตาของฟาเบียน วิเวียน วิลเลี่ยม ทำไมเขาถึงลืมแกไม่ได้สักที ฉันมาแทนที่แกแล้ว แต่ทำไมเขาถึงยังมองแต่แก เธอกัดริมฝีปาก ใบหน้าเปลี่ยนสีจนซีดเผือดด้วยความอิจฉาริษยาจับใจ วิเวียน วิลเลี่ยม แกอยู่ให้ห่างจากเฟบส์จะดีกว่า อย่าลืมนะว่าฉันยังเก็บเรื่องสกปรกของแกไว้ ฉันทำให้แกสูญเสียทุกอย่างได้ชั่วข้ามคืน - เมื่อวิเวียนกลับถึงบ้าน ตัวเธอก็สั่นเทิ้มอย่างควบคุมไม่ได้ เธอทนหนาวอยู่ข้างนอกนานเกินไป และมันไม่ดีต่อสุขภาพของเธอเลย เธอรีบเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำร้อนให้ตัวอุ่นขึ้น พอหญิงสาวออกจากห้องน้ำ ฟินนิคก็อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วและกำลังเป่าผมของเขาอยู่ เมื่อฟินนิคเห็นเธอ เขาก็รีบกดปิดเครื่องเป่าและยีผมตัวเอง "มาเป่าผมสิ" เขาเอ่ยพลางโบกเครื่องเป่าผมให้เธอ "ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวมันก็แห้งเอง" วิเวียนตอบพร้อมโบกมือตอบอย่างไม่ใยดี เธอเหนื่อยล้ามาทั้งวันแล้ว อีกอย่างเธอยังต้องซักเสื้อผ้าของตัวเองอีก แต่พอเธอทำท่าจะออกไป ฟินนิคก็จับข้อมือเธอไว้แล้วดึงเธอกลับมา "คุณเป็นหวัดอยู่ ถ้าไม่เป่าผมให้แห้งจะยิ่งแย่กว่าเดิมนะ" ฟินนิคฉุดเธออย่างแรงและจับให้นั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งโดยไม่รอให้เธอตอบตกลง จากนั้นเขาจึงเลื่อนรถวีลแชร์มาอยู่ข้างหลังเธอและกดเปิดเครื่องเป่าผมอีกครั้ง วิเวียนนั่งอยู่บนเก้าอี้แอบมองฟินนิคจากกระจกอย่างแปลกใจ เขาสางผมของเธออย่างเบามือ ขณะที่อีกมือถือเครื่องเป่าผมเอาไว้ เส้นผมของหญิงสาวตีหน้าเธอจนจั๊กจี้ แล้ววิเวียนก็จามออกมา "เห็นไหม ผมบอกแล้ว อาการหวัดของคุณจะแย่ลง คุณต้องเลิกทำตัวเป็นเด็กๆ แล้วหัดดูแลตัวเองบ้างนะ" คำพูดของเขาทำให้ย้อนนึกถึงความทรงจำแสนรัก นานมาแล้วที่ไม่มีใครมาจู้จี้จุกจิกกับเธอแบบนี้ คลื่นอารมณ์ถาโถมใส่เธอจนน้ำตาเอ่อคลอเบ้า ให้ตายสิ ทำไมฉันต้องร้องไห้เพราะคนงี่เง่าพวกนั้นด้วย พวกเขาไม่ใช่ครอบครัวฉันสักหน่อย วิเวียนกระพริบตาถี่ๆ พลางมองใบหน้าชวนหลงใหลราวรูปปั้นของฟินนิคขณะที่เขาเป่าผมให้เธอ "ฟินนิค ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหมคะ" วิเวียนโพล่งถามออกไปก่อนจะยั้งตัวเองไว้ได้ทัน "อะไรล่ะ" มันสายเกินกว่าที่เธอจะกู้สถานการณ์กลับแล้ว หญิงสาวกัดปากตัวเองแล้วถามออกไป "ถ้าฉันทำเรื่องน่าอายบางอย่าง คุณจะเกลียดฉันไหมคะ ฉันหมายถึง สมมุติน่ะค่ะ" ฟินนิคขมวดคิ้วนิดหน่อย เมื่อได้ยินเสียงอ่อยๆ ของเธอดังผ่านเสียงหนวกหูของเครื่องเป่าผม เขาเอียงคอแล้วมองวิเวียนในกระจก สีหน้าของเธอซีดเผือด สายตาเลื่อนลอยมองผ่านเครื่องสำอางบนโต๊ะเครื่องแป้งอย่างไร้จุดหมาย เขาบอกได้เลยว่าเธอกำลังรอคำตอบด้วยความกังวล แต่ก็กลัวที่จะได้ยินคำตอบนั้นในเวลาเดียวกัน ฟินนิครู้ดีว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร เขาสืบประวัติของเธอมาแล้ว แต่เขาเลือกจะไม่เอ่ยถึง อันที่จริงเขาจะไม่มีทางเอ่ยถึงมัน จนกว่าเธอจะพร้อมยอมเปิดอกพูดกับเขา จิตใจของเขาพลุ่งพล่านเมื่อนึกถึงคำถามของเธอ แล้วริมฝีปากก็โค้งเป็นรอยยิ้มไปโดยปริยายหมายความว่าในที่สุดเธอก็ยอมเปิดอกพูดกับเราแล้วสินะ "ไม่สำคัญว่าอดีตคุณเคยทำอะไรมา คุณเป็นภรรยาของผม และสิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง" ฟินนิคพูดช้าๆ แต่แน่วแน่ "ไม่สำคัญว่าอดีตคุณเคยทำอะไรมา คุณเป็นภรรยาของผม และสิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง" คำพูดเหล่านั้นออกจากปากของเขาอย่างไม่ต้องพยายาม แต่สำหรับวิเวียน มันหมายถึงโลกทั้งใบ เธอก้มหน้าเหมือนเด็กทำผิด สายตาจ้องไปที่นิ้วมือที่ไขว้กันไปมา "ขอบคุณค่ะฟินนิค" น้ำเสียงเธอแตกพร่าขณะเปล่งเสียงออกมาแต่ละคำ ขอบคุณที่ยื่นมือมาหาฉันในยามสิ้นหวัง ขอบคุณที่อยู่ตรงนี้ในยามที่ฉันต้องการคุณมากที่สุด ขอบคุณที่ให้ที่พักพิงกับฉันในยามที่ฉันไม่มีไร้บ้าน คำพูดที่หนักแน่นของฟินนิคดังก้องในหัวของเธอ จากนั้นหญิงสาวจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก ในที่สุดเธอก็สามารถหลับลงได้เต็มตาหลังผ่านวันอันแสนยาวนาน เมื่อฟินนิคเป่าผมให้เธอเสร็จ วิเวียนก็เข้านอนทันที ก่อนจะผล็อยหลับสนิท ฟินนิคนั่งมองเธอหลับฝันหวานอยู่ตรงมุมเตียง เขานึกย้อนถึงเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาจนถึงตอนนี้ หลายสิ่งพลิกผันอย่างไม่คาดคิด ทว่ากลับมีบางอย่างกำลังกวนใจเขา เขาไม่อาจอธิบายความรู้สึกร้อนรนที่เกิดขึ้นเมื่อเห็นเธออับจนหนทางและกลับจากคฤหาสน์อีฟส์ตามลำพังได้เลย ความรู้สึกเสียดแทงเขาราวกับหนามแหลมและทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจ เกิดอะไรขึ้นกับเขา วิเวียนก็แค่คนที่เขาแต่งงานด้วยเพื่อทำให้ปู่ของเขาเลิกบ่นเท่านั้น แต่ตอนนี้ฟินนิครู้สึกว่าเธอสำคัญกับเขามากกว่านั้น ไม่อยากนั้นเขาคงไม่ใส่ใจเธอมากขนาดนี้ ฟินนิคเคาะนิ้วด้วยท่าทีหงุดหงิด พยายามหาคำตอบว่าเขารู้สึกอย่างไรกับวิเวียนกันแน่ สุดท้ายเขาจึงเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาโนอาห์ "โนอาห์ ฉันอยากให้นายทำอะไรให้หน่อย รวบรวมทุกอย่างเกี่ยวกับอดีตของวิเวียนเท่าที่จะหาได้ คราวนี้ฉันอยากให้ลงลึกถึงรายละเอียด" เสียงสั่งการของเขาดังทุ้มและเนิบนาบท่ามกลางห้องอันเงียบงัน