รุ่งเช้า แล้ววิเวียนก็ตื่นขึ้นหลังจากหลับพักผ่อนอย่างสบายทั้งคืน เธอตื่นเช้ากว่าเดิมครึ่งชั่วโมงหลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ เธอก็เปิดโน้ตบุ๊คและเริ่มเขียนจดหมายลาออกทันที เธอไม่สนว่าใครจะมองเธอว่าเป็นคนขี้ขลาดที่หนีปัญหาไปง่ายๆ-เธอแค่ไม่สามารถทำงานขึ้นตรงกับฟาเบียนอีกต่อไปก็เท่านั้น ขณะที่เธอกำลังพิมพ์บนแป้นพิมพ์อย่างฉุนเฉียว โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นและหมายเลขของโรงพยาบาลก็ปรากฏบนหน้าจอ "คุณวิลเลี่ยมใช่ไหมครับ เช้านี้คลื่นสมองของคนไข้มีความเปลี่ยนแปลงแล้ว อีกไม่นานท่านอาจจะฟื้นตอนไหนก็ได้ครับ" วิเวียนเบิกตาโตด้วยรอยยิ้มที่ฉีกกว้างบนใบหน้า "แม่ของฉันจะฟื้นแล้วใช่ไหมคะ" "ครับ มีความเป็นไปได้ แต่เราไม่อยากให้มั่นใจเกินไปนัก" คุณหมอกล่าว "ฉันเข้าใจค่ะ จะกี่ปีฉันก็จะรอได้" วิเวียนอุทานออกมาแล้วผุดลุกขึ้นยืน “เราจะช่วยท่านทุกทางเท่าที่จะทำได้ ตอนนี้เรากำลังใช้วิธีรักษาที่แตกต่างออกไปเพราะอาการของท่านดีขึ้นแล้ว แต่คุณจะต้องเตรียมพร้อมรับมือกับค่ารักษานะครับ” น้ำเสียงของคุณหมอเข้มขึ้น "ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันจะใช้ประกันสุขภาพจ่ายให้เธอ ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆ ที่ประกันไม่ครอบคลุม ฉันก็จะจ่ายเอง" หลังให้คำมั่นกับหมอว่าเธอจะหาทางจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ได้ วิเวียนก็วางสาย เธอนั่งลงที่เดิมและมองจดหมายลาออกที่เขียนไปแล้วครึ่งหนึ่ง เธอเม้มริมฝีปาก ก่อนจะลบทุกอย่างในรวดเดียว เธอเสียงานไปตอนนี้ไม่ได้ ไม่ใช่แค่ว่าต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่ แต่มันคงต้องใช้เวลากว่าเธอจะหางานใหม่ได้ วิเวียนรีบแต่งตัว แล้วมุ่งหน้าไปทำงานทันที เธอจะเผชิญหน้ากับทุกอย่างที่จะเข้ามา เพราะฟินนิคไม่อยู่บ้านตั้งแต่เช้าตรู่ เธอจึจัดการอาหารเช้าอย่างเร่งรีบ แล้วเรียกแท็กซี่ทันที บริษัทนิตยสารของเธอเพิ่งวางโครงการใหญ่ระยะยาวกับบริษัทนิตยสารอีกแห่งในเมืองคิว ไปไม่นาน บริษัทจริงจังกับงานนี้มาก กระทั่งฟาเบียนยังต้องเดินทางไปทำธุรกิจที่เมืองนั้นเพื่อจัดการเรื่องรายละเอียดในสัญญาให้ชัดเจนอีกด้วย พอนึกถึงเรื่องนี้ วิเวียนก็อดถอนหายใจอย่างโล่งอกไม่ได้ วิเวียนภาวนาให้ฟาเบียนเดินทางไปเร็วๆ เธอจะได้ไม่ต้องเจอหน้าเขาที่บริษัท แต่เรื่องราวกลับไม่เป็นอย่างที่เธอคาดหวัง หลังจากเธอมาถึงสำนักงานได้ไม่นาน เลสลีย์ เจนสัน บรรณาธิการอาวุโสก็รีบเดินมาหาเธอ "วิเวียน เธอต้องเตรียมตัวตอนนี้เลย เธอต้องเดินทางไปเจรจาธุรกิจที่เมืองคิวกับหัวหน้าบรรณาธิการ" วิเวียนดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้ และจ้องมองอีกฝ่ายอย่างสับสน "คุณเจนสัน หัวหน้าบรรณาธิการมีผู้ช่วยส่วนตัวของเขาแล้วไม่ใช่เหรอคะ ฉันไม่น่าจะใช่คนที่ต้องเดินทางไปกับเขานะคะ" วิเวียนกลอกตาแล้วกำหมัด เขาคิดจะทำอะไร เขาใกล้จะแต่งงานอยู่แล้ว ยังต้องการอะไรจากฉันอีก วิเวียนสาวเท้าไปที่ห้องทำงานของฟาเบียนโดยไม่รีรอแม้แต่วินาทีเดียว เธอต้องคุยกับเขา แต่ก่อนที่เธอจะทันได้เคาะประตู ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกก่อน จากนั้นฟาเบียนก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เขาตกตะลึงในตอนแรก แต่ก็รีบตั้งสติและมองเธอเย็นชา "วิเวียน วิลเลี่ยม คุณรออะไรอยู่ เราจะไปกันแล้ว" วิเวียนจ้องหน้าเขาแล้วตอบว่า "คุณนอร์ตัน ฉันจะไม่ไปเมืองคิวกับคุณค่ะ" เมื่อสัมผัสได้ถึงความแน่วแน่ในน้ำเสียงของเธอ ฟาเบียนก็หัวเสีย "ผมเป็นคนตัดสินใจเรื่องต่างๆ ของที่นี่ ถ้าไม่เห็นด้วยก็เชิญคุณลาออกได้ทุกเมื่อ" วิเวียนกัดฟัน พยายามกล้ำกลืนความโกรธกลับลงไป เธอคงจะยื่นจดหมายลาออกไปแล้วทำได้ เธอจะได้ไม่ต้องทนกับฟาเบียน นอร์ตันอีกต่อไป แต่ตั้งแต่โรงพยาบาลโทรมาเมื่อเช้า เธอเลยไม่อาจจะยอมแพ้ในตอนนี้ได้ เธอยังต้องการเงินอยู่ ฟาเบียนหัวเราะเยาะเมื่อเห็นเธอพูดไม่ออก "ถ้าคุณไปอย่างที่อยากทำไม่ได้ ผมขอแนะนำให้เริ่มเตรียมตัวเดี๋ยวนี้เลย เที่ยวบินออกตอนบ่าย 3 ถ้าตกเครื่องคุณก็ตกงาน" เขาหมุนตัวจากไปโดยไม่รอให้เธอตอบตกลง แต่ก็ใช่ว่าวิเวียนจะมีทางเลือก เธอต้องทำตามที่เขาบอก วิเวียนขบกรามแน่น ก่อนจะควักโทรศัพท์แล้วโทรหามอลลี่ให้จัดกระเป๋าเดินทางให้เธอ หลังจากรับสายของเธอ มอลลี่ก็รีบจัดข้าวของของวิเวียน เธอเตรียมทุกอย่างเสร็จภายในหนึ่งชั่วโมง และยังนำกระเป๋าเดินทางมาให้วิเวียนถึงที่ทำงานของเธอด้วย "ขอบคุณมากนะมอลลี่ ขอโทษที่รบกวนคุณ ฉันไม่มีเวลากลับบ้านไปจัดเองจริงๆ" วิเวียนกล่าวขอโทษขณะหยิบกระเป๋าเดินทางของเธอจากมอลลี่ มอลลี่ยิ้มนอบน้อมให้วิเวียน คนรับใช้ต่างชื่นชมภรรยาเจ้านายของตนอย่างเปี่ยมล้น เธอมีมารยาท เข้าอกเข้าใจและไม่ถือตัวเวลาคุยกับคนรับใช้เสมอ"ไม่เป็นไรเลยค่ะ คุณวิลเลี่ยม นี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำอยู่แล้ว แล้วคุณบอกคุณนอร์ตันหรือยังคะ ว่าจะเดินทางไปเจรจาธุรกิจ" วิเวียนอ้าปากค้าง มันเกิดขึ้นกะทันหันมากจนเธอลืมบอกฟินนิคเรื่องการเดินทางไปเจรจาธุรกิจไปเสียสนิท เธอมัวแต่โกรธจัดเพราะคำสั่งไร้สาระของฟาเบียนอยู่ จนลืมบอกฟินนิคไปเลย "เดี๋ยวฉันจะบอกเขาเอง" วิเวียนพูดพลางโบกมือลามอลลี่ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันทีที่กลับมาถึงโต๊ะแล้วโทรหาฟินนิค แต่เขาไม่รับสาย บางทีเขาอาจจะกำลังประชุมอยู่ก็ได้ เนื่องจากวิเวียนคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เธอจึงเลือกที่จะพิมพ์บอกเขาแทนการโทรไปอีกรอบ หลังจากส่งข้อความหาฟินนิค เธอก็ออกเดินทางไปที่สนามบินกับฟาเบียน ด้านฟินเนอร์กรุ๊ป ฟินนิคเลื่อนรถวีลแชร์ไปยังห้องทำงานของประธานบริษัทขณะคุยอยู่กับโนอาห์ "เรื่องโครงการเมืองคิว ฉันว่าเรายกเลิกไปเถอะ อีกฝ่ายดูไม่ค่อยกระตือรือร้นกับโครงการเลย" โนอาห์พยักหน้า แล้วจดบางอย่างยิกๆ ลงในสมุดพกของเขา "เข้าใจแล้วครับ อีกเรื่องครับคุณนอร์ตัน คุณวิลเลี่ยมโทรมาระหว่างการประชุมเมื่อครู่ครับ" ฟินนิคชะงักมือ ก่อนจะหมุนตัวกลับมา "วิเวียนโทรมาเหรอ" เขาไม่ได้ตกใจไปเอง แต่จะต้องมีเรื่องด่วนแน่นอน วิเวียนถึงเป็นฝ่ายโทรมาหาเขาเอง ฟินนิคหยิบโทรศัพท์มาจากโนอาห์ แล้วเห็นข้อความวอทส์แอพของเขา มีเรื่องที่บริษัท ฉันเลยต้องเดินทางไปเจรจาธุรกิจที่เมืองคิวกับหัวหน้าบรรณาธิการสองสามวันค่ะ ฟินนิคอารมณ์เสียหลังจากอ่านข้อความของเธอ ไม่ใช่เพราะเธอบอกเขาช้า แต่เป็นเพราะข้อความบอกลาของเธอฟังดูแข็งกระด้างต่างหาก เขาล็อกโทรศัพท์ ก่อนจะถอนหายใจอย่างผิดหวัง โนอาห์รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงรีบส่งเอกสารกองหนึ่งให้ฟินนิค "คุณนอร์ตันครับ นี่เป็นข้อมูลเกี่ยวกับคุณวิลเลี่ยมทั้งหมดที่ผมรวบรวมมาได้ครับ" ฟินนิครับเอกสารปึกหนามาจากเขาแล้วเปิดออกดู จากนั้นสีหน้าเขาก็เปลี่ยนและทำหน้าตึงหลังจากอ่านไปเพียงไม่กี่บรรทัดของหน้าแรก เขาปิดแฟ้มเอกสารอย่างแรง พร้อมกับแววตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธ "เราจะไปเมืองคิวเดี๋ยวนี้"