ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 28

บทที่ 28เรือนร่างที่เพอร์เฟคของหญิงสาวอยู่ในอ้อมอก

“หือ?” จิ้นเฟิงเฉินตอบเธอเบาๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำ ดวงตาจ้องมาอยู่ที่เดิม

หัวใจของเจียงสื้อสื้อได้กระโดดขึ้นมาอยู่ที่ลำคอแล้ว เธอคิดในใจว่าเขาคิดจะทำอะไร?

จะจูบเหรอ?

ไม่ๆ ไม่ มาจงมาจูบอะไรกัน พวกเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น

ต้องไม่ใช่แน่ๆ!

แล้วเขาคิดจะทำอะไรล่ะ?

ถ้าไม่มีอะไรแล้วจะมาเข้าใกล้ขนาดนี้ทำไม? หน้าจะติดกันอยู่แล้ววววววว……

ตอนนั้นใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันแค่ประมาณห้าเซนเท่านั้น

เจียงสื้อสื้อสามารถรู้สึกได้ถึงลมหายใจอบอุ่นที่วิ่งผ่านใบหน้าไปอย่างชัดเจน มันให้ความรู้สึกเบาบางและด้านชา เหมือนเอาขนนกมาสัมผัสและถูกไฟช็อตในเวลาเดียวกัน……ตอนนี้ในจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นหอมเฉพาะตัวของเขา

ด้วยความตกใจเธอจึงรีบเอามือมาผลักหน้าอกของเขาเอาไว้ พร้อมกับก้าวถอยหลังไปด้วย

แต่ในทันที เอวของเธอก็ถูกมือใหญ่ๆ ข้างหนึ่งเกี่ยวเอาไว้

“อย่าขยับ” น้ำเสียงที่แสดงถึงการตักเตือนดังอยู่ข้างหูเธอ

เจียงสื้อสื้อตกใจจนตัวแข็ง ไม่กล้าขยับไปไหน ได้แต่ยอมให้เขากอดอย่างน่าสงสัยอยู่อย่างนั้น

เดิมทีจิ้นเฟิงเฉินแค่ต้องการมาดูใบหน้าที่บวมแดงของเธอ

กอดกันแค่นี้เขาก็ได้กลิ่นหอมที่ชื่นใจถูกส่งออกมาจากตัวเธอ

เขารู้เลยว่า มันคือกลิ่นแชมพูที่เธอใช้

เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เธอกำลังสวมใส่ชุดคลุมอาบน้ำอยู่ กลิ่นหอมไปทั้งตัว ให้ความรู้สึกอ่อนนุ่มและน่ารักที่ไม่อาจอธิบายได้ นี่สินะเรือนร่างที่เพอร์เฟคของหญิงสาว

แววตาของจิ้นเฟิงเฉินเปลี่ยนไป นัยน์ตาของเขามีเปลวไฟสองจุดกำลังลุกโชน เลือดลมสูบฉีดร้อนรุ่มไปทั้งตัวเหมือนถูกต้มอยู่ในน้ำเดือด เลือดไหลเวียนอย่างรวดเร็วจนมันเริ่มไหลผ่านท้องน้อยลงไปแล้ว

อวัยวะบางส่วนของเขาเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงแล้ว

แต่ว่าเขาก็รีบกดความรู้สึกพวกนั้นลงไปอย่างรวดเร็ว

เขายังไม่อยากทำให้เธอตกใจกลัวจนต้องหนีไป!

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ปล่อยเธอออกจากมือ จัดระเบียบร่างกายตัวเองใหม่ แล้วพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบว่า “แก้มคุณบวมจริงๆ ด้วย”

สมองของเจียงสื้อสื้อยังคงรวนอยู่ นิ่งอยู่ตั้งนานกว่าจะได้สติกลับมา

ความจริงที่เขาเข้ามาชิดขนาดนี้ที่แท้ก็เพื่อที่จะดูรอยฝ่ามือบนแก้มเธอนี่เอง

ทำเอาเธอคิดอะไรเลอะเทอะเต็มไปหมด

ท่าทางที่เจียงสื้อสื้อแสดงออกมามันค่อนข้างน่าอาย แล้วพูดตอบไปด้วยใบหน้าที่แดงก่ำว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ไม่เจ็บแล้วค่ะ นี่ก็บวมน้อยลงแล้วด้วย”

จิ้นเฟิงเฉินดูเธอเหมือนไม่ค่อยใส่ใจมัน เขาจึงรู้สึกขัดใจ

สิ่งที่สำคัญสำหรับผู้หญิงที่สุดก็คือใบหน้า แต่ทำไมพอเป็นเธอ เธอกลับพูดเหมือนไม่สนใจมันเลย?

ต่อให้หน้าตาจะดีแค่ไหน ก็ไม่ควรละเลยอย่างนี้ ดูสิหน้าตาที่สะสวยต้องมามีรอยฝ่ามือที่ขัดตามาพิมพ์อยู่ตรงหน้า!

จิ้นเฟิงเฉินเม้มปาก แล้วดึงตัวเธอมา จากนั้นก็บังคับให้เธอไปนั่งที่โซฟา

จากนั้นก็เดินไปที่ประตู ยกเอาน้ำถุงใหญ่นั้นมา แล้วหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาขวดหนึ่ง แล้วเอาไปประคบไว้ที่ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่สุขุมว่า “ใช้อันนี้ประคบ มันแช่เย็นมาแล้วไม่ใช่น้ำแข็ง มันไม่น่าจะทรมาน”

ในที่สุดเจียงสื้อสื้อก็ได้รู้ถึงประโยชน์ของน้ำแพคใหญ่นั้นแล้วว่าเอามาทำไม มันน่าขำแต่ก็ดูอบอุ่นดี

“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวขอบคุณ

“ไม่เป็นไรครับ”

จิ้นเฟิงเฉินนั่งลงข้างๆ นั่งมองเธอประคบอยู่อย่างนั้น

ทั้งคู่นั่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วบรรยากาศรอบๆ ก็เงียบลงไปทั้งอย่างนั้น

เจียงสื้อสื้อทำตัวไม่ถูก เธอรู้สึกว่าต้องพูดอะไรบางอย่าง เพื่อให้บรรยากาศโดยรอบผ่อนคลายลง