ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1

บทที่1 ทรยศตนเอง

ภายในห้องผ่าตัดสูติ - นรีเวชที่ดีที่สุดในโรงพยาบาลอันดับหนึ่งของเมืองจิ่น

เจียงสื้อสื้อพยายามทนความเจ็บปวดที่ส่งมาจากท้องลงไป ร่างกายของเธอนั้นสั่นไม่หยุด เธอใช้มือทั้งสองข้างจับราวข้างเตียงคลอดไว้อย่างสุดแรง จึงทำให้นิ้วมือของเธอนั้นบวมแดงไปหมด

เมื่อหมอที่ช่วยคลอดอยู่ข้างๆนั้นเห็นถึงสถานการณ์นี้ จึงพูดปลอบใจเธอด้วยนํ้าเสียงที่อ่อนโยน"อย่ากลัวเลย คุณทนอีกสักครู่หนึ่ง อีกไม่นานลูกก็จะคลอดออกมาได้อย่างปลอดภัยแล้ว"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า แต่ขอบตากลับบวมแดงเล็กน้อยเพราะในใจของเธอนั้นเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

พอคลอดออกมา ลูกก็จะถูกคนอื่นเอาไปแล้ว

เธอตั้งครรภ์ไว้สิบเดือน และได้สังเกตการณ์เจริญเติบโตของลูกขึ้นมาทีละนิดทีละน้อย แม้ว่าเธอพยายามไม่ไปมีอารมณ์ความรู้สึกกับมัน แต่พอถึงเวลานี้หัวใจของเธอนั้นก็ยังทรงเจ็บปวดมากๆ

ขอโทษ ขอโทษด้วยจริงๆ......

ขอบตาของเจียงสื้อสื้อบวมแดงไปหมด

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากมีลูกคนนี้ เป็นเพราะว่าเธอไม่สามารถเอาไว้ได้

เพราะเธอเป็นเพียงแค่คนตั้งครรภ์แทน

พอคลอดลูกออกมาเเละเอาเงินไปเรียบร้อยเสร็จ เธอก็ไม่สามารถมีส่วนเกี่ยวข้องกับลูกได้อีกแล้ว

พอดีเวลานี้ ความเจ็บปวดส่งมาอีกรอบหนึ่ง ทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกหน้ามืด และเกิดความเสียใจภายหลังขึ้นมาจากในใจ

เธอไม่อยากได้ตังค์แล้ว เธออยากได้แต่ลูก อยากได้แต่ลูกอย่างเดียว......

แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงตะโกนภายในใจของเธอ คุณหมอได้มาฉีดยาชาให้เธอ ทำให้เธอหมดสติไปเรื่อยๆ จนสลบไปในที่สุด......

หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เจียงสื้อสื้อตื่นขึ้นมา และได้สังเกตว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย

ข้างๆว่างเปล่าไม่มีใครสักคนอยู่ แต่ข้างเตียงมีเช็คใบหนึ่งวางอยู่ บนนั้นได้เขียนว่าหนึ่งล้านหยวนถ้วน

ทันใดนั้น หัวใจของเจียงสื้อสื้อเปรียบเสมือนถูกขุดไปชิ้นใหญ่

มือของเธอแตะไปที่หน้าท้องที่ยุบลงแล้วโดยจิตใต้สำนึก จากนั้นนํ้าตาก็ไหลลงมาอย่างกระทันหัน......

ทีหลัง จะไม่มีอีเจ้าน้อยที่ซนมาเคลื่อนไหวตัวไปมาในท้องอีกแล้ว

เธอยังไม่ทันได้เห็นสักตาเดียวเลย!

พอนึกถึงว่าคงไม่มีโอกาสได้เจอีกแล้ว นํ้าตาของเจียงสื้อสื้อก็ไหลลงมารุนแรงกว่าเดิม

แต่ยังไม่ทันรอให้เธออ้าปากร้องออกมา ประตูของห้องผู้ป่วยก็ถูกคนผลักเข้ามา

เจียงสื้อสื้อมองไปต้นกำเนิดของเสียง จากนั้นก็ได้เห็นเจียงนวลนวลใส่รองเท้าส้นสูงคู่นึงแล้วเดินเข้ามาอย่างหยิ่ง

เธอมีความรู้สึกตื่นตกใจไปสักพักหนึ่ง และอยากจะดิ้นรนเพื่อลุกขึ้นมา แต่กลับมีความเจ็บปวดบางอย่างส่งมาจากในท้อง

พวกเราล้วนเป็นลูกสาวของตระกูลเจียง แต่ทำไมแกได้เป็นคุณหนูของตระกูลและเป็นที่รักใคร่ของทุกคนด้วย แต่ทำไมฉันกลับต้องถูกว่ากล่าวตำหนิว่าเป็นลูกเมียน้อยล่ะ? เมื่อนึกถึงเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมา ฉันก็อยากจะบดขยี้แก แต่ตอนนี้ฉันชนะแล้ว......ไม่ว่าจะเป็นคุณพ่อหรือว่าทรัพย์สมบัติของตระกูลเจียง จนกระทั่งพี่ซือเฉิน ตอนนี้ก็เป็นของฉันหมด ส่วนแกนั้น เป็นเพียงแค่ลูกที่โดนทอดทิ้งของตระกูลเจียงแค่นั้นเอง!ฮาฮาอา!"

ข้างหูเต็มไปด้วยเสียงเอ็ดตะโรของเจียงนวลนวล ทุกคำทุกประโยคล้วนเหมือนเป็นมีดแหลม แทงไปที่บาดแผลของเธออีกที

ความทรงจำของเจียงสื้อสื้อนึกไปถึงหนึ่งปีก่อน

เดิมทีคุณแม่ยังรักษาที่โรงพยาบาลได้อย่างดี แต่อยู่ดีๆก็ป่วยหนักทันที เธอไปขอเงินจากคุณพ่อเพื่อช่วยชีวิตของคุณแม่ แต่ไม่ได้เงินแม้แต่บาทเดียว

พอดีในเวลานั้น เธอยังได้พบเจอว่าคู่หมั้นของเธอหลานซือเฉินได้สมคบกับเจียงนวลนวลตั้งนานแล้ว

เมื่อเผชิญกับเรื่องทั้งหลายนี้เธอรู้สึกท้อแท้ใจมาก แถมยังไม่มีเงินที่จะเป็นค่ารักษาพยาบาลให้แม่ด้วย สุดท้ายเธอเลยต้องหาเงินจากการเป็นผู้ตั้งครรภ์แทนคนอื่น

แต่คาดไม่ถึงว่า เรื่องทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นการวางแผนของเจียงนวลนวล

หลังจากวันนั้นมา เธอก็ถูกไล่ออกจากตระกูลอย่างสมบูรณ์

เจียงสื้อสื้อยังจำวันนั้นได้อย่างชัดเจน คุณพ่อมองเธอโดยใช้สายตาที่อำมหิต และพูดกับเธอว่า "หลังจากออกไปแล้ว แกอยากเป็นบอกว่าเคยเป็นคนของตระกูลเจียง ฉันกลัวว่าชื่อเสียงของตระกูลจะเสียหายเพราะแก"

ส่วนคู่หมั้นของเธอ ยิ่งตำหนิเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรังเกียจ "เจียงสื้อสื้อ แกทำเรื่องที่น่าเกลียดชังขนาดนี้ออกมาได้ยังไง"

เรื่องทุกๆอย่างที่ผ่านมานั้น ล้วนกระตุ้นเจียงสื้อสื้อที่อ่อนแออยู่แล้ว

สีปากของเธอนั้นขาวซีกมาก ความเจ็บปวดและความเกลียดชังในใจของเธอนั้นเกี่ยวพันกัน ทำให้ร่างกายของเธอนั้นเปรียบเสมือนถูกนํ้าทะเลพัดพาไป และในที่สุด......ก็ตกอยู่ในความมืดมิดที่ไร้ขอบเขต