เจียงสื้อสื้อจ้องโทรศัพท์ แสดงสีหน้าไม่อยากเชื่อ
ซ่างกวนหยวนนี่คือจะแตกหักกับเธอแล้วใช่ไหม?
ถึงจะรู้แต่แรกว่าซ่างกวนหยวนชอบเฟิงเฉิน แต่ก็ยังเห็นเขาเป็นเพื่อน
แต่ว่า ตอนนี้......
“เห้อ”
เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ เห็นแบบนี้แล้วคงเป็นเพื่อนกันไม่ได้แล้ว ต่อไปคงเป็นได้แค่ศัตรู
ซ่างกวนหยวนไปอิตาลี เห็นได้ชัดว่าไปเพราะเฟิงเฉิน
แค่คิดถึงจุดนี้ เธอก็นั่งไม่อยู่กับที่แล้ว
เธอวิ่งขึ้นชั้นสอง ไปหาฟางยู่เชินที่ห้องหนังสือ
“สื้อสื้อ เป็นอะไร?”
ฟางยู่เชินเห็นเธอวิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ นึกว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว จึงรีบถาม
“พี่ หนูจะไปอิตาลี” เจียงสื้อสื้อหยุดที่หน้าห้องหนังสือ พูดเรื่องที่มาโดยตรง
“หา?” ฟางยู่เชินขมวดคิ้วเล็กน้อย “เธอจะไปอิตาลีทำไม?”
“หนูจะไปหาเฟิงเฉิน”
ซ่างกวนหยวนไปอิตาลีเพื่ออยากเข้าใกล้เฟิงเฉิน เธอซึ่งเป็นภรรยาจะแพ้เขาได้ยังไง?
ฟางยู่เชินยิ้มอย่างเอือมระอา “ทำไมอยู่ดีๆอยากไปอิตาลี?”
เจียงสื้อสื้อกัดริมฝีปาก “ซ่างกวนหยวนอยู่อิตาลี”
“อะไรนะ?” ฟางยู่เชินนึกว่าตัวเองฟังผิด
“พี่ พี่ไม่ต้องเสียใจนะ เธอไปอิตาลีจริง”
“พี่ไม่ได้เสียใจ พี่แค่ตกใจ”
เขาบอกแล้วว่าจะปล่อยวาง ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรกับซ่างกวนหยวนแล้ว
ตอนนี้พูดถึงเธอ ในใจเขาเรียบเฉยมาก ก็เหมือนกับพูดถึงคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรเลย
มีคนที่สามารถฟังเขาระบาย เจียงสื้อสื้อพูดออกไปอย่างควบคุมไม่ได้ “พี่ เธอรู้อยู่แล้วว่าเฟิงเฉินมีภรรยาแล้ว ยังไปหาเฟิงเฉินที่อิตาลี เธออยากทำอะไรกันแน่?”
เธอรู้สึกอารมณ์ตื่นเต้น
ฟางยู่เชินอ้อมโต๊ะเดินไปหาเธอ ยกมือขึ้นไปลูบหัวเธอ พูดปลอบเสียงเบา “ไม่ว่าเขาอยากทำอะไร ก็ไม่มีวันสำเร็จ เพราะในใจเฟิงเฉินมีเพียงเธอคนเดียว ผู้หญิงคนอื่นไม่มีวันเข้าตาเขาแน่นอน”
“พี่ พี่ไม่เสียใจเหรอ?” เจียงสื้อสื้อมองเขาด้วยสายตาแปลกใจ
ฟางยู่เชินสีหน้าครุ่นคิด “พี่เสียใจอะไร?”
“สงสารซ่างกวนหยวน รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีวันสำเร็จยังจะทำแบบนี้อีก ไม่รู้ว่าโง่หรือมั่นใจในตัวเองเกินไป”
ได้ยินเธอว่าซ่างกวนหยวนแบบนี้ ฟางยู่เชินอดหัวเราะไม่ได้ “ดูแล้วเธอโกรธจริงๆแล้ว ก่อนหน้านี้ถึงเธอจะรู้ว่าเขาชอบเฟิงเฉิน เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาเลย”
“หนูทนไม่ไหวแล้ว เธอทำแบบนี้ ทำให้หนูรู้สึกว่ามันเกินไปแล้ว”
ความจริงแล้วเธอก็ยังอยากเป็นเพื่อนกับซ่างกวนหยวนต่อ แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้คิดแบบนี้
ดังนั้น เธอก็ไม่จะเป็นต้องเห็นความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนนี้สำคัญอีกแล้ว
“เธอทำเกินไปแล้ว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเคยเห็นแกเป็นเพื่อนจริง” ฟางยู่เชินพูด
เขาไม่อยากให้พวกเธอสองคนต้องแตกหักกันจริงๆ
ได้ยินแล้ว เจียงสื้อสื้อไหล่ห่อ พูดอย่างไม่ค่อยพอใจ “หนูเห็นเธอเป็นเพื่อนจริง แต่เธอกลับมาคิดอะไรกับสามีหนู”
ดูออกว่าเธอรู้สึกเสียใจ
ฟางยูเชินจับหัวเธอ ยิ้มแล้วพูดจาปลอบเธอ “พอแล้ว อย่าคิดมากเลย ขอแค่เธอเชื่อใจเฟิงเฉินก็พอแล้ว”
“หนูต้องเชื่อใจเขาอยู่แล้ว”
เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ “แต่หนูก็ยังอยากไปหาเขาที่อิตาลี”
ฟางยูเชินคิดไปครู่หนึ่ง “เอาอย่างนี้ เดี๋ยวพี่จองตั๋วอีกสองวันให้ สองวันนี้ก็คิดดูก่อน แน่ใจเหรอว่าจะไป? เธอก็รู้ว่าเฟิงเฉินไปอิตาลีครั้งนี้เพราะเรื่องอะไร ดังนั้นเธอคิดดีแล้วเหรอ”
ตอนนี้ในใจเจียงสื้อสื้อวุ่นวายไปหมด ไม่มีใจไปคิดอะไรมากมายขนาดนั้น
“พี่จองเถอะ ไม่ว่ายังไงหนูก็จะไป”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊?!