ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1076

เห็นฟางยู่เชินออกมา เจียงสื้อสื้อถามอย่างสงสัย “ทำไมนานจัง?”

“ไม่มีอะไร” ฟางยู่เชินยิ้ม มองไปที่แม่ซ่างหยิง “แม่ ผมส่งพวกแม่กลับบ้าน”

“ไม่ต้องแล้ว แม่โทรหาคนขับรถแล้ว ว่าให้เขามารับ ลูกส่งพวกน้ามั่นชิงกลับบ้านดีกว่า”

ซ่างหยิงพลักตัวเขาเข้าไปหาเย่เสี่ยวอี้ กิ่งทองใบหยกทำให้เธอดูแล้วยิ้มจนหุบปากไม่ได้

เจียงสื้อสื้อส่งสายตาให้ฟางยู่เชินว่าดูแลตัวเองละกัน คนที่น้าสะใภ้เล็กถูกใจแล้ว จากนี้ไปเขาต้องลำบากแน่

ฟางยู่เชินก็ไม่ได้ปฏิเสธ ยิ้มแล้วพูดกับเสิ่นมั่นชิง “คุณน้ามั่นชิง ไปครับ ผมส่งพวกน้ากลับไป”

เสิ่นมั่นชิงหัวเราะพยักหน้า “ดี ดี”

“มั่นชิง ถ้ามีเวลาก็พาเสี่ยวอี้มาเที่ยวที่บ้านนะ” ซ่านหยิงจับมือเธอ กำชับเรื่องนี้อีกครั้ง

“ได้ ไปแน่นอน”

เพื่อลูกเขยในอนาคตอย่างฟางยู่เชินคนนี้แล้ว ถึงเสิ่นมั่นชิงจะไม่มีเวลายังไงก็ต้องหาเวลาไปตระกูลฟางแน่นอน

มองดูพวกฟางยู่เชินจากไป เจียงสื้อสื้อเดินไปข้างซ่างหยิง “น้าสะใภ้เล็ก น้าชอบเสี่ยวอี้ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ใช่ ทำไมเหรอ?” ซ่างหยิงหันไปมองเธอ

เจียงสื้อสื้อหัวเราะแห้งๆไปสองครั้ง “ไม่มีอะไร หนูว่าน้าเบาๆไว้หน่อยก็ดีนะคะ อย่าคาดหวังเยอะเกินไป ไม่อย่างนั้นจะผิดหวัง”

ซ่างหยิงขมวดคิ้ว “เด็กคนนี้นี่พูดอะไรเนี่ย ทำไมไม่พูดอะไรดีๆหน่อย? ยังมาสาดน้ำเย็นให้น้าอีก”

“น้าสะใภ้เล็ก ไม่ใช่หนูอยากสาดน้ำเย็นใส่นะ หนูรู้สึกว่าพี่ชายไม่มีวันชอบเสี่ยวอี้หรอก”

เท่าที่เธอดูแล้ว ฟางยู่เชินรู้สึกสนใจพนักงานคนนั้นมาก ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ไปถามเขาว่าจำตัวเองได้ไหม

แน่นอนว่าเธอไม่ได้จะเล่าเรื่องนี้ให้ซ่างหยินฟัง เพื่อไม่สร้างปัญหาเพิ่มให้ฟางยู่เชิน

คำพูดนี้ซ่างหยิงไม่ชอบฟังแล้ว “ตอนแรกพี่ชายเธอก็บอกว่าหยวนหยวนไม่ชอบเขา เพราะฉะนั้นน้าก็ไม่ยุ่ง ครั้งนี้น้าไม่ปล่อยไปแบบนี้แน่นอน เรื่องความรักมันปลูกฝังกันได้ น้าเชื่อว่ายู่เชินต้องชอบเสี่ยวอี้แน่นอน”

ซ่างหยิงมั่นใจมาก เพราะว่าเธอรู้สึกว่าเสี่ยวอี้อ่อนโยนขนาดนี้ ฟางยูเชิงต้องชอบแน่นอน

เจียงสื้อสื้อได้แต่พยักหน้า “หวังว่า”

“เธอนี่ ให้ความมั่นใจกับน้าหน่อยได้ไหม?” ซ่างหยิงทำเป็นขึงตาใส่เธอ

“ได้ได้ได้ หนูให้ความมั่นใจก็ได้ ได้หรือยัง?” เจียงสื้อสื้อแกล้งทำเป็นกอดแขนเธอ

ซ่างหยิงหัวเราะ “เด็กคนนี้”

เจียงสื้อสื้อหัวเราะ หันกลับไปมองร้านอาหาร มองทะลุผ่านกระจกเห็นหญิงสาวคนนั้นกำลังคุยกับลูกค้าอยู่

เก็บรอยยิ้มบนใบหน้า และแววตาเธอเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

“คิดอะไรอยู่?” ซ่างหยิงพบว่าเธอกำลังมองไปในร้านอาหาร จึงมองตามสายตาเธอไป เบิกตากว้างเล็กน้อย “แอ๋ ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่?”

เธอจำเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ ก็คือผู้หญิงคนนั้นที่จะซื้อกระโปรงชุดเดียวกับเธอ

“เธอทำงานที่นี่” เจียงสื้อสื้อพูด

ซ่างหยิงมองไป แล้วก็ขมวดคิ้ว “เป็นแค่พนักงานร้านอาหารเท่านั้น ทำไมถึงคิดอยากซื้อกระโปรงแพงขนาดนั้น? เด็กผู้หญิงสมัยนี้นี่วัตถุนิยมจริงๆ”

ได้ยินซ่างหยินวิจารณ์ผู้หญิงคนนั้น ในใจเจียงสื้อสื้อไม่เห็นด้วย แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไร

เพราะว่า เธอเองก็ไม่ได้รู้จักผู้หญิงคนนั้น

.......

เจียงสื้อสื้อกลับถึงบ้าน รู้ว่าฟางยู่เชินอยู่ในห้องหนังสือแล้ว จึงเคาะประตูเข้าไป

“พี่ เป็นไงบ้าง พี่ชอบเสี่ยวอี้คนนั้นไหม?” เธอถามตรงๆ

ฟางยู่เชินเงยหน้ามองเธอ “แม่พี่ให้มาถามเหรอ?”

“ไม่ใช่” เจียงสื้อสื้อเปิดหนังสือบนโต๊ะดูไปเรื่อยๆ พูดอย่างใจเย็น “หนูแค่สงสัยเท่านั้น รู้สึกว่าน้าจะชอบเสี่ยวอี้มากจริงๆ และอยากจับคู่พวกพี่สองคน”

“ถ้าอย่างนั้นแม่คงต้องผิดหวังแล้ว”